Wouldn’t it be ironic – wouldn’t it be ironic – as the Iron Curtain fell and the mutual threats of mutually assured destruction diminished among the superpowers, that a new arms race would emerge in some of the most unstable parts of the world. That would be an irony that our children, our grandchildren and great-grandchildren would not forgive us, in my view, for allowing to come to pass.
Zou het niet ironisch zijn – zou het niet ironisch zijn – als, nu het IJzeren Gordijn is gevallen en de dreigementen met gegarandeerde vernietiging tussen de grootmachten onderling zijn weggestorven, er een nieuwe wapenwedloop zou beginnen in een van de meest onstabiele regio´s ter wereld? Als we dat laten gebeuren zou dat een ironie zijn die onze kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen ons niet zullen vergeven.