Dans les différents instruments internationaux, on retrouve deux méthodologies pour définir l'agent public étranger : d'une part, l'approche autonome utilisée par l'OCDE et récemment aussi par les Nations unies et, d'autre part, l'approche qui consiste à renvoyer au droit national, comme utilisée par l'Union européenne et le Conseil de l'Europe.
In de verschillende internationale instrumenten kunnen twee methodieken gevonden worden ter definiëring van de buitenlandse ambtenaar : enerzijds de autonome benadering, gebruikt door de OESO en recentelijk ook door de Verenigde Naties, anderzijds de benadering door verwijzing naar het nationale recht, zoals gebruikt door de Europese Unie en de Raad van Europa.