Traduction de «bepaalde overtredingen vervolgd zouden » (Néerlandais → Allemand) :

- (DE) Mijnheer de Voorzitter, mijnheer de commissaris, het is positief dat we het er in ieder geval over eens zijn om vier vaak voorkomende overtredingen nu gemeenschappelijk te vervolgen, maar in de praktijk gaat het er vooral om dat deze verkeersovertredingen dan ook werkelijk worden bestraft en dat we niet alleen zeggen dat bepaalde overtredingen vervolgd zouden moeten worden.
– (DE) Herr Präsident, Herr Kommissar! Es ist gut, dass wir wenigstens die Einigung haben, vier häufige Delikte nun gemeinsam zu verfolgen.

Zoals het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft opgemerkt, « kan de verjaring worden gedefinieerd als het recht dat bij de wet aan de dader van een misdrijf is toegekend om niet meer te worden vervolgd of berecht na het verstrijken van een bepaalde termijn sedert de feiten zich hebben voorgedaan. De verjaringstermijnen, die de rechtsstelsels van de verdragsluitende Staten met elkaar gemeen hebben, hebben verschillende doeleinden, waaronder het waarborgen van de rechtszekerheid door een termijn voor de rechtsvorderingen vast te stellen en het verhinderen van een aantasting van de rechten van de verdediging waaraan afbreuk zou kunnen worden gedaan indien de rechtbanken zich zouden moeten uitspreken over de gegrondheid van bewijselementen die onvolledig zouden zijn wegens de verstreken tijd (arrest Stubbings e.a. t. Verenigd Koninkrijk van 22 oktober 1996, Rec. 1996-IV, pp. 1502-1503, § 51) » (EHRM, 22 juni 2000, Coëme e.a. t. België, § 146).
Wie der Europäische Gerichtshof für Menschenrechte bemerkt hat, « kann die Verjährung definiert werden als das Recht, das das Gesetz dem Täter einer Straftat zuerkennt, nicht mehr verfolgt oder verurteilt zu werden nach Ablauf einer bestimmten Frist seit dem Begehen der Taten. Die Verjährungsfristen, die ein gemeinsames Merkmal der Rechtssysteme der Vertragsstaaten sind, haben verschiedene Zwecke, darunter die Gewährleistung der Rechtssicherheit, indem eine Frist für die Klageerhebung festgelegt wird, und die Verhinderung einer Verletzung der Rechte der Verteidigung, die beeinträchtigt werden könnten, wenn die Gerichte sich äußern müssten über die Begründetheit von Beweiselementen, die unvollständig wären aufgrund der verstrichenen Zeit (Urteil Stubbings u.a. gegen Vereinigtes Königreich vom 22. Oktober 1996, Rec. 1996-IV, SS. 1502-1503, § 51) » (EuGHMR, 22. Juni 2000, Coëme u.a. gegen Belgien, § 146).

Volgens de verzoekende partijen zouden de voormelde artikelen 14 en 16 het beginsel van gelijkheid en niet-discriminatie schenden. Enerzijds, zouden de griffiers worden gediscrimineerd doordat de leden van de rechterlijke orde die magistraat zijn, verschijnen voor een kamer van de tuchtrechtbank in eerste aanleg of in hoger beroep die is samengesteld uit twee rechters respectievelijk twee raadsheren en een assessor respectievelijk een raadsheer-assessor van de rechterlijke orde die behoort tot hetzelfde orgaan van de rechterlijke macht als de vervolgde magistraat, terwijl voor de griffiers niets in die zin zou zijn bepaald.
Nach Darlegung der klagenden Parteien verstießen die vorerwähnten Artikel 14 und 16 gegen den Grundsatz der Gleichheit und Nichtdiskriminierung. Einerseits würden die Greffiers diskriminiert, indem die Mitglieder des gerichtlichen Standes, die Magistrat seien, vor einer Kammer des Disziplinargerichts in erster Instanz oder in der Berufungsinstanz erschienen, die zusammengesetzt sei aus zwei Richtern beziehungsweise zwei Gerichtsräten und einem Beisitzer beziehungsweise einem besitzenden Gerichtsrat des gerichtlichen Standes, der demselben Organ der rechtsprechenden Gewalt wie der verfolgte Magistrat angehöre, während für die Greffiers nichts in diesem Sinne festgelegt sei.

73. roept de EU op aan de Soedanese regering gerichte sancties op te leggen totdat er harde bewijzen zijn dat een einde is gekomen aan het beleid van etnische zuiveringen en massamoorden onder de eigen burgers; is verheugd over het besluit van de VN-Veiligheidsraad de situatie in Darfoer door te verwijzen naar het ISH om te zorgen voor gerechtigheid voor de slachtoffers, een einde te maken aan het heersende klimaat van straffeloosheid en te voorkomen dat nog meer misdaden te worden gepleegd; betreurt evenwel dat in deze resolutie van de Veiligheidsraad is bepaald dat personen die verdacht worden van het plegen van internationale misdaden in Darfoer, maar onderdaan zijn van staten die geen partij zijn bij het Statuut van het ISH, uitsluitend vervolgd zouden moeten worden door hun eigen nationale rechtbanken;
73. fordert die Europäische Union auf, gezielte Sanktionen gegen die Regierung des Sudan so lange zu verhängen, bis es nachprüfbare Beweise für ein Ende der Politik der ethnischen Säuberungen und Massenmorde an ihren Bürgern gibt; begrüßt den Beschluss des UN-Sicherheitsrats, den IStGH mit der Lage in Darfur zu befassen, um für Gerechtigkeit für die Opfer zu sorgen, das herrschende Klima der Straflosigkeit zu beenden und weitere Menschenrechtsverletzungen zu verhindern; bedauert aber die Tatsache, dass diese Resolution des UN-Sicherheitsrates vorsieht, dass die Angehörigen von Staaten, die nicht Vertragsparteien des Statuts des IStGH sind, wenn sie unter Verdacht stehen, internationale Verbrechen in Darfur verübt zu haben, ausschließlich vor ihren nationalen Gerichten gerichtlich verfolgt werden sollen;

« Schendt artikel 29, vierde lid, van de wet betreffende de politie over het wegverkeer, gecoördineerd bij koninklijk besluit van 16 maart 1968, c.q. het quasi gelijkluidende artikel 29, § 3, van dezelfde wet zoals gewijzigd bij wet van 7 februari 2003, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet doordat het een verdubbeling voorschrijft van de geldboete bij herhaling van bepaalde overtredingen binnen het jaar te rekenen van de uitspraak van een vorig veroordelend vonnis dat in kracht van gewijsde is gegaan, en het daardoor een onverantwoord onderscheid maakt tussen personen die een tweede maal voor een zgn. zware overtreding worden vervolgd welke exact evenveel tijd na de eerste overtreding heeft plaatsgevonden, naargelang de uitspraak op de eerste inbreuk al dan niet sneller in kracht van gewijsde is gegaan, en dit zelfs ongeacht of de betrokkene daar persoonlijk toe heeft bijgedragen ?
« Verstösst Artikel 29 Absatz 4 des durch den königlichen Erlass vom 16. März 1968 koordinierten Gesetzes über die Strassenverkehrspolizei bzw. der nahezu gleichlautende Artikel 29 § 3 desselben Gesetzes in der durch das Gesetz vom 7. Februar 2003 abgeänderten Fassung gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, indem er eine Verdoppelung der Geldstrafe vorschreibt, wenn es binnen einem Jahr ab einem früheren auf Verurteilung lautenden, rechtskräftig gewordenen Urteil zu einem Rückfall in bestimmte Verstösse kommt, und er somit einen ungerechtfertigten Unterschied zwischen Personen einführt, die zum zweiten Mal wegen eines sog. schweren Verstosses verfolgt werden, der genau ebenso viel Zeit nach dem ersten Verstoss begangen wurde, je nachdem, ob das Urteil über den ersten Verstoss schneller oder weniger schnell rechtskräftig geworden ist, und zwar ungeachtet dessen, ob der Betroffene persönlich dazu beigetragen hat?

« Schenden de artikelen 68bis tot 68quinquies van de wetten betreffende de politie over het wegverkeer, gecoördineerd op 16 maart 1968, zoals ingevoegd bij artikel 32 van de wet van 7 februari 2003 houdende verschillende bepalingen inzake verkeersveiligheid, bekendgemaakt in het Belgisch Staatsblad van 25 februari 2003, en in samenhang gelezen met artikel 62 van de genoemde gecoördineerde wetten waarbij aan de processen-verbaal opgemaakt ter uitvoering van de wetten en reglementen inzake wegverkeer een bijzondere bewijskracht wordt verleend, in zoverre zij voorzien in een toewijzing van de ontvangsten van de penale geldboeten, van de bevelen tot betaling, van de minnelijke schikkingen en andere onmiddellijke inningen, aangezien de bestaande marge tussen het resultaat van de ontvangsten in de jaren na 2002 en het resultaat van de geïndexeerde ontvangsten in 2002 wordt toegewezen aan de politiezones die een overeenkomst inzake verkeersveiligheid zullen hebben gesloten op basis van door de Koning vastgestelde criteria, en gelet op het feit dat zij afbreuk zouden kunnen doen aan artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, doordat zij een discriminerend verschil in behandeling in het leven roepen tussen de personen die worden vervolgd wegens overtreding van de wetten en reglementen inzake wegverkeer en diegenen die worden vervolgd wegens andere overtredingen ?
« Verstossen die Artikel 68bis bis 68quinquies der am 16. März 1968 koordinierten Gesetze über die Strassenverkehrspolizei, eingefügt durch Artikel 32 des Gesetzes vom 7. Februar 2003 zur Festlegung verschiedener Bestimmungen in Sachen Verkehrssicherheit (veröffentlicht im Belgischen Staatsblatt vom 25. Februar 2003), in Verbindung mit Artikel 62 der besagten koordinierten Gesetze, durch die den in Ausführung der Gesetze und Verordnungen über den Strassenverkehr aufgesetzten Protokollen eine besondere Beweiskraft verliehen wird, insofern sie eine Zuerkennung der Einnahmen aus den Geldstrafen im strafrechtlichen Sinne, den Zahlungsaufforderungen, den gütlichen Regelungen und anderen sofortigen Einziehungen vorsehen, da die bestehende Spanne zwischen dem Ergebnis der Einnahmen in den Jahren nach 2002 und dem Ergebnis der indexierten Einnahmen im Jahre 2002 jenen Polizeizonen zuerkannt wird, die ein Abkommen im Bereich der Verkehrssicherheit aufgrund von durch den König festgelegten Kriterien geschlossen haben, sowie in Anbetracht dessen, dass sie Artikel 6 der Europäischen Menschenrechtskonvention Abbruch leisten könnten, gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, indem sie einen diskriminierenden Behandlungsunterschied zwischen den Personen, die wegen eines Verstosses gegen die Gesetze und Verordnungen über den Strassenverkehr verfolgt werden, und denjenigen, die wegen anderer Verstösse verfolgt werden, einführen?

Ten aanzien van de overweging in de conclusies van de rechters-verslaggevers waarin gesteld is dat de verzoeker niet aantoont dat hij in een rechtssituatie verkeert waarin hij door de bestreden maatregel, die regels bevat inzake de werking van het openbaar ministerie, rechtstreeks zou kunnen worden geraakt, laat de verzoeker in zijn memorie met verantwoording gelden dat hij « om zijn belang bij het door hem ingestelde beroep uitputtend te rechtvaardigen zou moeten kenbaar maken aan welke misdrijven, misdaden, wanbedrijven en overtredingen, waarvoor de verjaring nog niet bereikt is, hij zich schuldig heeft gemaakt; Dat verzoeker zich beroept op het Internationaal verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten opgemaakt te New York op 19 december 1966 [.] en inzonderheid op artikel 14, 3°, g, dat bepaalt : ' Bij het bepalen van de gegrondheid van een tegen hem ingestelde strafvervolging heeft eenieder, in volle gelijkheid, recht op de volgende minimumgaranties : [.] niet te worden gedwongen tegen zichzelf te getuigen of een bekentenis af te leggen '; Dat deze bepaling door de voorzitter van de Commissie-Dutroux voor ieder getuigenverhoor werd voorgelezen aan de getuigen, voor zij de eed aflegden; dat zij dus kennelijk een algemene strekking heeft en moet begrepen worden als een codificatie van de regel ' nemo tenetur edere contra se ', analoog aan het Amerikaanse Vijfde Amendement; Dat de bestreden bepaling tot gevolg kan hebben dat er ministeriële richtlijnen worden uitgevaardigd die tot gevolg hebben dat verzoeker, die evenwel nooit iemand één frank armer heeft gemaakt, zou worden vervolgd, terwijl daders van misdrijven met zware gevolgen straffeloos zouden kunnen blijven ».
Hinsichtlich der in den Schlusfolgerungen der referierenden Richter enthaltenen Erwägung, das der Kläger nicht nachweist, das er sich in einer Rechtslage befindet, in der er durch die angefochtene Masnahme, die Vorschriften bezüglich der Arbeitsweise der Staatsanwaltschaft enthält, unmittelbar betroffen sein könnte, macht der Kläger in seinem Begründungsschriftsatz geltend, das er « zur erschöpfenden Begründung seines Interesses an der von ihm erhobenen Klage angeben müste, welcher noch nicht verjährten Verbrechen, Vergehen und Übertretungen er sich schuldig gemacht hat; das der Kläger sich auf den am 19. Dezember 1966 in New York geschlossenen [.] Internationalen Pakt über bürgerliche und politische Rechte beruft, insbesondere auf Artikel 14 Absatz 3 Buchstabe g, der bestimmt : ' Jeder wegen einer strafbaren Handlung Angeklagte hat in gleicher Weise im Verfahren Anspruch auf folgende Mindestgarantien : [.] er darf nicht gezwungen werden, gegen sich selbst als Zeuge auszusagen oder sich schuldig zu bekennen '; das diese Bestimmung vom Vorsitzenden der Dutroux-Kommission vor jeder Zeugenvernehmung den Zeugen vor der Eidesleistung vorgelesen wurde; das sie also offensichtlich eine allgemeine Tragweite hat und als Kodifizierung der Regel ' nemo tenetur edere contra se ' aufzufassen ist, ähnlich dem amerikanischen Fünften Amendement; das die angefochtene Bestimmung zur Folge haben kann, das ministerielle Richtlinien erlassen werden, die dazu führen, das der Kläger, der jedoch niemals jemanden um einen Franken ärmer gemacht hat, verfolgt würde, während Straftäter, die folgenschwere Taten begangen haben, ungestraft davonkämen ».