Traduction de «lijst heeft » (Néerlandais → Allemand) :

TERMINOLOGIE

tekortkoming van een getuige of deskundige die feiten waarover hij heeft getuigd,verborgen heeft gehouden of onjuist heeft weergegeven
Verfehlung eines Zeugen oder Sachverständigen,der Tatsachen verschwiegen und(oder)falsch dargelegt hat

voorstelling dat men van een risico heeft | voorstelling/beeld dat men van een risico heeft
Risikowahrnehmung

aandoening die met het milieu te maken heeft | aandoening/ziekte die met het milieu te maken heeft
Umweltbedingte Krankheit

Franse Zuidelijke en Zuidpoolgebieden [ Amsterdameiland | Crozeteilanden | Kerguelen | St.-Pauleiland ]
Französische Süd- und Antarktisgebiete [ Amsterdam-Inseln | Crozetinseln | Kerguelen | St.-Paul-Inseln ]

Huishoud(st)ers in privéhuishoudens
Hauswirtschafter in Privathaushalten

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

De bij de in het geding zijnde bepaling voorgeschreven veroordeling is verantwoord door het gegeven dat het de burgerlijke partij, en niet het openbaar ministerie, is die « de strafvordering [...] op gang heeft gebracht », zodat zij voor die vordering « aansprakelijk » moet worden geacht « ten aanzien van de beklaagde » (Parl. St., Senaat, 2006-2007, nr. 3-1686/4, p. 8; Parl. St., Kamer, 2006-2007, DOC 51-2891/002, p. 6).
Die durch die fragliche Bestimmung vorgeschriebene Verurteilung ist dadurch gerechtfertigt, dass es nicht die Staatsanwaltschaft, sondern die Zivilpartei ist, die « die Strafverfolgung in Gang gesetzt hat », so dass sie « dem Angeklagten gegenüber » als für diese Klage « haftbar » anzusehen ist (Parl. Dok., Senat, 2006-2007, Nr. 3-1686/4, S. 8; Parl. Dok., Kammer, 2006-2007, DOC 51-2891/002, S. 6).

De wetgever heeft bij het hervormen van het afstammingsrecht, en in het bijzonder betreffende het recht inzake erkenning, er steeds naar gestreefd de waarheid zoveel mogelijk te benaderen (Parl. St., Senaat, 1977-1978, nr. 305/1, p. 3) en het daarom mogelijk te maken de wettelijke afstamming te betwisten (Parl. St., Senaat, 1977-1978, nr. 305/1, p. 12).
Der Gesetzgeber war bei der Reform des Abstammungsrechts und insbesondere bezüglich des Rechts im Bereich der Anerkennung immer bemüht, der Wahrheit möglichst nahe zu kommen (Parl. Dok., Senat, 1977-1978, Nr. 305-1, S. 3) und es daher zu ermöglichen, die gesetzliche Abstammung anzufechten (Parl. Dok., Senat, 1977-1978, Nr. 305-1, S. 12).

Tegelijkertijd heeft de wetgever echter ook getracht de « rust der families » te respecteren, indien nodig ten koste van de waarheid (Parl. St., Senaat, 1977-1978, nr. 305/1, p. 15), en eenzelfde stabiliteit inzake erkenning als die welke bestaat ten aanzien van een kind dat binnen het huwelijk wordt geboren, te creëren (Parl. St., Senaat, 1984-1985, nr. 904/2, pp. 101 en 115).
Gleichzeitig war der Gesetzgeber jedoch auch bestrebt, die « Ruhe der Familien » zu berücksichtigen, und zwar nötigenfalls auf Kosten der Wahrheit (Parl. Dok., Senat, 1977-1978, Nr. 305/1, S. 15), und eine ähnliche Stabilität im Bereich der Anerkennung zu schaffen wie diejenige, die angesichts eines innerhalb der Ehe geborenen Kindes besteht (Parl. Dok., Senat, 1984-1985, Nr. 904-2, SS. 101 und 115).

Door het aannemen van het voormelde artikel 4, tweede lid, heeft de bijzondere wetgever willen beletten dat bepalingen in de rechtsorde behouden blijven wanneer het Hof op prejudiciële vraag heeft verklaard dat zij strijdig zijn met de regels die het Hof vermag te doen naleven (zie Parl. St., Senaat, 2000-2001, nr. 2-897/1, p. 6).
Mit der Annahme des vorerwähnten Artikels 4 Absatz 2 wollte der Sondergesetzgeber verhindern, dass Bestimmungen in der Rechtsordnung bestehen bleiben, wenn der Gerichtshof auf eine Vorabentscheidungsfrage hin erkannt hat, dass sie im Widerspruch zu den Regeln stehen, deren Einhaltung der Gerichtshof zu überwachen hat (siehe Parl. Dok., Senat, 2000-2001, Nr. 2-897/1, S. 6).

In de commissie werd het amendement nr. 7 (Parl. St., Kamer, 2013-2014, DOC 53-3145/003, p. 7) aangenomen, dat bepaalt : « In geval van onenigheid of bij afwezigheid van keuze draagt het kind de naam van zijn vader en van zijn moeder, samengesteld uit de naam van zijn vader of, ingeval die een dubbele naam heeft, uit diens eerste naam, gevolgd door de naam van zijn moeder, of, ingeval die een dubbele naam heeft, haar eerste naam » (Parl. St., Kamer, 2013-2014, DOC 53-3145/004, p. 30).
Der Abänderungsantrag Nr. 7 (Parl. Dok., Kammer, 2013-2014, DOC 53-3145/003, S. 7), der bestimmt, « dass im Fall der Uneinigkeit oder des Ausbleibens einer Entscheidung das Kind den Namen seines Vaters und seiner Mutter trägt, zusammengesetzt aus dem Namen seines Vaters oder, im Fall eines Doppelnamens, dem ersten Namen seines Vaters, und anschließend dem Namen seiner Mutter, oder, im Fall eines Doppelnamens, des ersten Namens seiner Mutter », wurde im Ausschuss angenommen (Parl. Dok., Kammer, 2013-2014, DOC 53-3145/004, S. 30).

Hoewel uit sommige verklaringen tijdens de parlementaire voorbereiding met betrekking tot de herziening van artikel 24 (toen artikel 17) van de Grondwet blijkt dat de ministers voor Nationale Opvoeding de intentie hadden om, voor de ouders en de leerlingen, het verplichte karakter van de keuze tussen het onderricht in een van de erkende godsdiensten of dat in de niet-confessionele zedenleer te behouden, blijkt uit diezelfde parlementaire voorbereiding eveneens dat de Grondwetgever dat verplichte karakter niet heeft opgenomen in de tekst zelf van artikel 24, zodat hij « de mogelijkheid [heeft opengelaten] dat een Gemeenschap bij decreet zou bepalen of in het door haar ingericht onderwijs deze keuze een verplichting is » (Parl. St., Senaat, B.Z. 1988, nr. 100-1/1°, p. 4; zie ook Parl. St., Senaat, B.Z. 1988, nr. 100-1/2°, p. 80, Parl. St., Kamer, B.Z. 1988, nr. 10/17 - 455/4, pp. 21 en 36).
Aus gewissen Erklärungen, die während der Vorarbeiten zur Revision von Artikel 24 (damals Artikel 17) der Verfassung abgegeben wurden, geht zwar hervor, dass die Minister des nationalen Unterrichtswesens beabsichtigten, für die Eltern und Schüler die zwingende Beschaffenheit der Wahl zwischen dem Unterricht in einer der anerkannten Religionen oder dem Unterricht in nichtkonfessioneller Sittenlehre aufrechtzuerhalten, doch aus denselben Vorarbeiten geht ebenfalls hervor, dass der Verfassungsgeber diese zwingende Beschaffenheit nicht in den eigentlichen Text selbst von Artikel 24 aufgenommen hat, so dass er den Gemeinschaften « die Möglichkeit gelassen hat, durch ein Dekret festzulegen, ob diese Entscheidung in dem durch die öffentlichen Behörden organisierten Unterricht verpflichtend ist » (Parl. Dok., Senat, Sondersitzungsperiode 1988, Nr. 100-1/1°, S. 4; siehe auch Parl. Dok., Senat, Sondersitzungsperiode 1988, Nr. 100-1/2°, S. 80, Parl. Dok., Kammer, Sondersitzungsperiode 1988, Nr. 10/17 - 455/4, SS. 21 und 36).

De afdeling wetgeving van de Raad van State heeft in een advies dat zij op 1 augustus 1978 heeft uitgebracht over een wetsontwerp houdende diverse institutionele hervormingen en in een advies dat zij op 10 juli 1980 in verenigde kamers heeft uitgebracht over een amendement op het ontwerp van bijzondere wet dat de bijzondere wet van 8 augustus 1980 is geworden, geoordeeld dat « men [.] de grondwettigheid van artikel 5 van de wet van 21 juli 1971 aanvaarden, omdat deze bepaling - blijkens de verklaringen van de verslaggever van de senaatscommissie voor de grondwetsherziening - door de Grondwetgever als compromis-oplossing werd gewild » (Parl. St., Kamer, 1977-1978, nr. 461/25, p. 5; Parl. St., Senaat, 1979-1980, nr. 434/40, p. 6).
In einem Gutachten, das sie am 1. August 1978 zu einem Gesetzentwurf über verschiedene institutionelle Reformen abgegeben hat, sowie in einem Gutachten, das sie am 10. Juli 1980 in vereinigten Kammern zu einem Abänderungsantrag zum Sondergesetzentwurf, aus dem das Sondergesetz vom 8. August 1980 entstanden ist, abgegeben hat, war die Gesetzgebungsabteilung des Staatsrates der Auffassung, « man konnte die Verfassungsmässigkeit von Artikel 5 des Gesetzes vom 21. Juli 1971 annehmen, weil diese Bestimmung - gemäss den Aussagen des Berichterstatters des Senatsausschusses für die Verfassungsrevision - durch den Verfassungsgeber als Kompromisslösung gewollt war » (Parl. Dok., Kammer, 1977-1978, Nr. 461/25, S. 5; Parl. Dok., Senat, 1979-1980, Nr. 434/40, S. 6).

Op dezelfde wijze heeft de wetgever, voor « de volledig anonieme getuigenis », « bewust [ervoor] gekozen de beoordeling of de getuige die wenst anoniem te blijven inderdaad recht heeft op dit beschermingsstatuut, uitsluitend aan de onderzoeksrechter toe te vertrouwen » (Parl. St., Kamer, 2000-2001, DOC 50-1185/001, p. 27), en heeft hij het amendement aangenomen waarbij werd voorgesteld om die maatregel van het mini-onderzoek uit te sluiten omdat het gaat om « een uitzonderlijk bewijsmiddel dat afwijkt van het gemeen recht omdat het afbreuk doet aan het recht van verdediging [en] op tegenspraak dat wordt bekrachtigd door artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden » (Parl. St., Kamer, 2000-2001, DOC 50-1185/007, p. 3).
Ebenso hat der Gesetzgeber hinsichtlich der « vollständig anonymen Zeugenaussage » beschlossen, « bewusst nur dem Untersuchungsrichter die Aufgabe anzuvertrauen zu beurteilen, ob ein Zeuge, der anonym bleiben möchte, tatsächlich das Recht auf diesen geschützten Status besitzt » (Parl. Dok., Kammer, 2000-2001, DOC 50-1185/001, S. 27), und er hat den Abänderungsvorschlag über den Ausschluss dieser Massnahme von der Mini-Untersuchung angenommen, denn es handelt sich « um eine aussergewöhnliche Beweisform, die vom Gemeinrecht abweicht, insofern sie das Recht der Verteidigung und des kontradiktorischen Verfahrens, das in Artikel 6 der Europäischen Menschenrechtskonvention festgeschrieben ist, verletzt » (Parl. Dok., Kammer, 2000-2001, DOC 50-1185/007, S. 3).

Enerzijds, heeft de wetgever geoordeeld dat de verschoonbaarheid elke doeltreffendheid zou verliezen indien ze niet uitgebreid werd tot de fiscale schulden, die in vele gevallen de hoofdmoot van het passief vormen; anderzijds, heeft hij geoordeeld dat de invoering van een uitzondering ten voordele van de fiscus een discriminatie in het leven zou roepen onder de schuldeisers (Parl. St., Kamer, 1991-1992, nr. 631/13, pp. 151 en 166-167; Parl. St., Kamer, 1995-1996, nr. 330/9, p. 3; nr. 329/17, p. 153; Parl. St., Senaat, 1996-1997, nr. 1-499/5, p. 2; nr. 498/11, p. 150).
Einerseits hat der Gesetzgeber geurteilt, dass die Entschuldbarkeit jede Effizienz verlieren würde, wenn sie nicht auf die Steuerschulden, die häufig wichtigster Bestandteil der Passiva sind, ausgedehnt würde; andererseits hat er geurteilt, dass eine Ausnahme zugunsten des Finanzamts zu einer Diskriminierung zwischen den Gläubigern führen würde (Parl. Dok., Kammer, 1991-1992, Nr. 631/13, SS. 151 und 166-167; Parl. Dok., Kammer, 1995-1996, Nr. 330/9, S. 3; Nr. 329/17, S. 153; Parl. Dok., Senat, 1996-1997, Nr. 1-499/5, S. 2; Nr. 498/11, S. 150).

Uit de parlementaire voorbereiding van de wet van 1993 blijkt dat de wetgever de bedoeling heeft gehad te voorkomen dat sommige industriële verpakkingen « op een niet-verantwoorde wijze worden vernietigd of in het milieu terecht komen alleen al omdat de rechtstreeks betrokkenen niet weten wat ze met de lege verpakking moeten aanvangen als de inhoud eenmaal is verbruikt »; de milieutaks heeft dus betrekking op de verpakking en kan niet worden vermeden dan indien er statiegeld voor wordt gevraagd (Parl. St., Kamer, 1992-1993, nr. 777/5, p. 4; in dezelfde zin, Senaat, 1992-1993, nr. 897-17, p. 161); zo ook heeft de wetgever, bij de wijziging van de wet van 16 juli 1993 door die van 7 maart 1996, gewild dat de vrijstellingen van de milieutaks niet alleen zouden steunen op een regeling van statiegeld, maar ook op regelingen van bijzondere en aangepaste ophaling, retourpremie of verpakkingskrediet (Parl. St., Kamer, 1995-1996, nr. 328/1, p. 7, en nr. 328/3, p. 3) en heeft hij voorzien in een bijzondere regeling van ophaling (artikel 380 van de wet van 16 juli 1993).
Die Vorarbeiten zum Gesetz von 1993 lassen erkennen, dass der Gesetzgeber vermeiden wollte, dass Behälter, die bestimmte industrielle Produkte enthalten, « in unüberlegter Weise entsorgt werden oder in die Umwelt gelangen, nur weil die unmittelbar betroffenen Personen nicht wissen, was sie mit diesen Behältern machen sollen, wenn deren Inhalt verbraucht wurde »; die Ökosteuer betrifft also den Behälter und kann nur vermieden werden, wenn darauf ein Pfand erhoben wurde (Parl. Dok., Kammer, 1992-1993, Nr. 777/5, S. 4; im gleichen Sinne, Senat, 1992-1993, Nr. 897-17, S. 161); bei der Abänderung des Gesetzes vom 16. Juli 1993 durch dasjenige vom 7. März 1996 wünschte der Gesetzgeber ebenfalls, dass die Befreiungen von der Ökosteuer nicht nur auf einem Pfandsystem beruhen sollten, sondern ebenfalls auf Systemen des speziellen und angepassten Einsammelns, der Rückgabeprämie oder der Verpackungsgutschrift (Parl. Dok., Kammer, 1995-1996, Nr. 328/1, S. 7, und Nr. 328/3, S. 3), und er hat ein spezielles Sammelsystem vorgesehen (Artikel 380 des Gesetzes vom 16. Juli 1993).