Wat heeft de denkpauze, die – zoals de heer Méndez de Vigo zei – voortdurend op een siësta dreigde uit te lopen, tot nu toe concreet opgeleverd?
Was ist bei dieser Reflexionsphase, die immer – Herr Méndez de Vigo hat das gesagt –, drohte, zur Siesta zu verkommen, bis heute erkennbar herausgekommen?