Traduction de «allemaal sprekende » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

Omschrijving: Het voornaamste kenmerk is een specifieke en belangrijke stoornis van de ontwikkeling van leesvaardigheden die niet wordt verklaard door alleen de verstandelijke leeftijd, visusproblemen of inadequaat onderwijs. Begrijpend lezen, woordbeeldherkenning, hardop lezen en de uitvoering van taken die lezen vereisen kunnen allemaal zijn aangetast. Spellingsmoeilijkheden zijn vaak verbonden met een specifieke leesstoornis en duren dikwijls voort tot in de adolescentie zelfs nadat er enige vooruitgang met lezen is geboekt. Specifieke ontwikkelingsstoornissen met betrekking tot lezen hebben gewoonlijk een voorgeschiedenis van stoornissen van spraak- of taalontwikkeling. Begeleidende emotionele stoornissen en gedragsstoornissen komen veel voor tijdens de schoolleeftijd. | Neventerm: | backward reading | ontwikkelingsdyslexie | specifieke leesachterstand
Définition: La caractéristique essentielle est une altération spécifique et significative de l'acquisition de la lecture, non imputable exclusivement à un âge mental bas, à des troubles de l'acuité visuelle ou à une scolarisation inadéquate. Les capacités de compréhension de la lecture, la reconnaissance des mots, la lecture orale et les performances dans les tâches nécessitant la lecture, peuvent, toutes, être atteintes. Le trouble spécifique de la lecture s'accompagne fréquemment de difficultés en orthographe, persistant souvent à l'adolescence, même quand l'enfant a pu faire quelques progrès en lecture. Les enfants présentant un trouble spécifique de la lecture ont souvent des antécédents de troubles de la parole ou du langage. Le trouble s'accompagne souvent de troubles émotionnels et de perturbations du comportement pendant l'âge scolaire. | Dyslexie de développement Retard spécifique de lecture

sprekend verkeersteken
panneau routier parlant

nog niet sprekend kind
enfant au stade préverbal

sprekend met hem in persoon
parlant à sa personne

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

Gedurende het gehele bestaan van de Verenigde Staten strijden er twee concepten in het buitenlands beleid om voorrang: het vuurtorenconcept en het kruistochtconcept. De Monroe-doctrine van 1823, het optreden van Roosevelt in 1904, met andere woorden het recht op inmenging en de interventies in het Caraïbisch gebied (Haïti, Panama, de Dominicaanse Republiek, Cuba, Guatemala) zijn allemaal sprekende voorbeelden van een honderd jaar oude en onlangs weer opgerakelde doctrine.
La doctrine Monroe de 1823 et les actions de Roosevelt en 1904, en d’autres mots le droit d’intervenir et les interventions menées effectivement dans les Caraïbes - Haïti, Panama, République dominicaine, Cuba et Guatemala - sont des illustrations significatives d’une doctrine vieille d’un siècle qui a refait surface aujourd’hui.