Vertaling van "contractuele fout alleen " (Nederlands → Frans) :

2. Schendt artikel 577-2 van het Burgerlijk Wetboek, inzonderheid de §§ 3 en 5, zoals deze bepaling (in haar huidige en toenmalige context) van toepassing is sinds 1 september 2005, in zoverre het bepaalt of in die zin geïnterpreteerd wordt dat de deelgenoot die alleen het onverdeeld goed heeft gebruikt en het exclusief genot ervan heeft gehad, een vergoeding verschuldigd is aan de andere deelgenoot in verhouding tot hun aandeel in de opbrengstwaarde van dit goed, ook wanneer de eerstgenoemde deelgenoot geen schuld heeft aan de omstandigheid dat de andere deelgenoot zijn recht op genot en gebruik niet in natura heeft uitgeoefend, en zelfs wanneer de andere deelgenoot vrijwillig weigert zijn recht op genot en gebruik in natura uit te oefenen, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, op zichzelf genomen of genomen in samenhang met artikel 16 van de Grondwet en artikel 1 van het (Eerste) Aanvullend Protocol bij het EVRM en artikel 14 van hetzelfde Verdrag, nu hiermee in afwijking van het gemeen recht inzake de verplichting tot (schade)vergoeding wegens het ontbreken van genot van een goed, die zowel in contractuele als buitencontractuele verhoudingen in beginsel een fout vereist, een foutloze aansprakelijkheid of vergoedingsplicht zonder redelijke verantwoording geldt of gehandhaafd wordt, minstens wanneer die vergoedingsplicht zonder fout ook geldt wanneer de deelgenoot geen risicoscheppende activiteit aan de dag heeft gelegd en zelfs wanneer het ontbreken van genot door de andere deelgenoot het gevolg is van diens vrijwillige handeling en vrijwillig niet uitoefenen van zijn recht op genot in natura (weigering van rechtsuitoefening) ?
2. L'article 577-2 du Code civil, en particulier les paragraphes 3 et 5, telle que cette disposition (dans son contexte actuel et celui de l'époque) est applicable depuis le 1 septembre 2005, en ce qu'il dispose ou est interprété en ce sens que l'indivisaire ayant utilisé seul le bien indivis et ayant bénéficié de la jouissance exclusive de ce bien est tenu de payer à l'autre indivisaire une indemnité équivalente à sa part dans la valeur de rapport de ce bien, même lorsque le fait que l'autre indivisaire n'a pas exercé en nature son droit d'usage et de jouissance n'est pas imputable à l'indivisaire cité en premier lieu et même lorsque l'autre indivisaire refuse délibérément d'exercer en nature son droit d'usage et de jouissance, viole-t-il les articles 10 et 11 de la Constitution, pris isolément ou lus en combinaison avec l'article 16 de la Constitution et avec l'article 1 du (Premier) Protocole additionnel à la Convention européenne des droits de l'homme et avec l'article 14 de la même Convention, dès lors que, par dérogation au droit commun de l'obligation d'indemnisation (de réparation du dommage) pour la non-jouissance d'un bien, qui exige en principe une faute tant dans les rapports contractuels que dans les rapports extracontractuels, une responsabilité ou obligation d'indemnisation sans faute existe ou est maintenue sans justification raisonnable, à tout le moins lorsque cette obligation d'indemnisation sans faute s'applique également lorsque l'indivisaire n'a pas exercé d'activité à risque et même lorsque la non-jouissance par l'autre indivisaire résulte de son acte volontaire et du non exercice volontaire de son droit de jouissance en nature (refus d'exercer un droit) ?

Die interpretatie berust op een arrest van het Hof van Cassatie van 2 september 2004 (C. 01.0186.F), dat een ommekeer in zijn rechtspraak uitmaakt en volgens hetwelk « de aan de schuldeiser verschuldigde schadevergoeding, met toepassing van artikel 1151 [van het Burgerlijk Wetboek], alleen hetgeen een noodzakelijk gevolg is van het niet uitvoeren van de overeenkomst moet omvatten » en « het honorarium en de kosten van een advocaat of van een technisch raadsman die de benadeelde van een contractuele fout heeft betaald, een vergoedbaar element van zijn schade kunnen vormen, in zoverre zij dat noodzakelijke karakter vertonen ».
Cette interprétation repose sur un arrêt de la Cour de cassation du 2 septembre 2004 (C. 01.0186.F), qui constitue un revirement de sa jurisprudence et selon lequel, « en application de l'article 1151 [du Code civil], les dommages et intérêts dus au créancier ne doivent comprendre que ce qui est une suite nécessaire de l'exécution de la convention » et « les honoraires et frais d'avocat ou de conseil technique exposés par la victime d'une faute contractuelle peuvent constituer un élément de son dommage donnant lieu à indemnisation dans la mesure où ils présentent ce caractère de nécessité ».

In zijn arrest nr. 57/2006 van 19 april 2006 heeft het Hof, in verband met de situatie vóór de bestreden wet, waarin alleen het slachtoffer van een contractuele of buitencontractuele fout, ten laste van de dader ervan, aanspraak kon maken op de terugbetaling van de kosten en erelonen die het aan zijn advocaat verschuldigd was, vastgesteld dat, hoewel de eiser en de verweerder zich in een verschillende situatie bevonden ten aanzien van de regels inzake de burgerlijke aansprakelijkheid (B.3.1), het verschil in behandeling tussen beiden ten aanzien van de toegang tot de rechter niet voldeed aan de vereisten van het eerlijk proces en van de wapengelijkheid, vermits de partijen in die situatie het risico van een proces op ongelijke wijze droegen (B.5.1).
Dans son arrêt n° 57/2006 du 19 avril 2006, la Cour a constaté, à propos de la situation antérieure à la loi attaquée dans laquelle seule la victime d'une faute contractuelle ou extracontractuelle pouvait prétendre obtenir le remboursement des frais et honoraires qu'elle devait à son avocat à charge de l'auteur de la faute, que si les parties demanderesse et défenderesse se trouvaient certes dans une situation différente au regard des règles de la responsabilité civile (B.3.1), la différence de traitement entre elles quant à l'accès à la justice ne satisfaisait pas aux exigences du procès équitable et de l'égalité des armes, puisque les parties assumaient inégalement, dans cette situation, le risque du procès (B.5.1).

3. Schendt artikel 5 van het decreet van het Waalse Gewest van 21 februari 1991 houdende oprichting van lokale adviescommissies inzake gas- en elektriciteitsafsluiting, in zoverre de sanctie die het oplegt zou moeten worden geïnterpreteerd als zijnde een wijze van herstel van de schade geleden door de abonnee die het slachtoffer is van een onregelmatige afsluiting, niet de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre krachtens de artikelen 1149 tot 1151 van het Burgerlijk Wetboek, en meer bepaald krachtens artikel 1151, het slachtoffer van een contractuele fout alleen aanspraak kan maken op een schadevergoeding voor de werkelijk geleden schade die het onmiddellijke en rechtstreekse gevolg is van het niet uitvoeren van de overeenkomst en waarvan hij het bewijs levert, terwijl artikel 5 van het decreet het slachtoffer van een onregelmatige afsluiting de mogelijkheid zou bieden, zonder het minste bewijs van zijn schade te moeten voorleggen, een schadevergoeding te verkrijgen die wel eens groter zou kunnen zijn dan de werkelijk door hem geleden schade ?
3. Dans la mesure où la sanction qu'il inflige devrait être interprétée comme constituant un mode de réparation du dommage subi par l'abonné victime d'une coupure irrégulière, l'article 5 du décret du 21 février 1991 de la Région wallonne portant création de commissions locales d'avis de coupure de gaz et d'électricité ne viole-t-il pas les articles 10 et 11 de la Constitution dans la mesure où, en vertu des articles 1149 à 1151 du Code civil, et plus précisément de l'article 1151, la victime d'une faute contractuelle ne peut prétendre obtenir indemnisation que du dommage réellement subi et qui est une suite immédiate et directe de l'inexécution de la convention et dont elle apporte la preuve, alors que l'article 5 du décret permettrait à la victime d'une coupure irrégulière d'obtenir, sans devoir fournir aucune preuve de son dommage, une indemnisation qui pourrait s'avérer supérieure à son dommage réel ?

3. Schendt artikel 5 van het decreet van het Waalse Gewest van 21 februari 1991 houdende oprichting van lokale adviescommissies inzake gas- en elektriciteitsafsluiting, in zoverre de sanctie die het oplegt zou moeten worden geïnterpreteerd als zijnde een wijze van herstel van de schade geleden door de abonnee die het slachtoffer is van een onregelmatige afsluiting, niet de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre krachtens de artikelen 1149 tot 1151 van het Burgerlijk Wetboek, en meer bepaald krachtens artikel 1151, het slachtoffer van een contractuele fout alleen aanspraak kan maken op een schadevergoeding voor de werkelijk geleden schade die het onmiddellijke en rechtstreekse gevolg is van het niet uitvoeren van de overeenkomst en waarvan hij het bewijs levert, terwijl artikel 5 van het decreet het slachtoffer van een onregelmatige afsluiting de mogelijkheid zou bieden, zonder het minste bewijs van zijn schade te moeten voorleggen, een schadevergoeding te verkrijgen die wel eens groter zou kunnen zijn dan de werkelijk door hem geleden schade ?
3. Dans la mesure où la sanction qu'il inflige devrait être interprétée comme constituant un mode de réparation du dommage subi par l'abonné victime d'une coupure irrégulière, l'article 5 du décret du 21 février 1991 de la Région wallonne portant création de commissions locales d'avis de coupure de gaz et d'électricité ne viole-t-il pas les articles 10 et 11 de le Constitution dans la mesure où, en vertu des articles 1149 à 1151 du Code civil, et plus précisément de l'article 1151, la victime d'une faute contractuelle ne peut prétendre obtenir indemnisation que du dommage réellement subi et qui est une suite immédiate et directe de l'inexécution de la convention et dont elle apporte la preuve, alors que l'article 5 du décret permettrait à la victime d'une coupure irrégulière d'obtenir, sans devoir fournir aucune preuve de son dommage, une indemnisation qui pourrait s'avérer supérieure à son dommage réel ?