Traduction de «strafrechter beslist heeft » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

Aangezien deze/dit [...] voortbouwt op het Schengenacquis, beslist Denemarken overeenkomstig artikel 4 van het bovengenoemde protocol binnen een termijn van zes maanden nadat de Raad heeft beslist over deze/dit [...] of het deze/dit in zijn nationale wetgeving zal omzetten.
Le présent [acte] développant l'acquis de Schengen, le Danemark décide, conformément à l'article 4 dudit protocole, dans un délai de six mois à partir de la décision du Conseil sur le présent [acte], s'il [le] transpose dans son droit national

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

Met betrekking tot het strafrechtelijke gezag van gewijsde ten overstaan van de burgerlijke rechter en gelet op het adagium « le pénal tient le civil en état » kan men momenteel niet anders dan concluderen dat de burgerlijke rechter zich niet mag uitspreken over een vordering tot nietigverklaring alvorens de strafrechter beslist heeft over het bij hem aanhangig gemaakte misdrijf schijnhuwelijk of gedwongen huwelijk en de burgerlijke rechter zich dient te schikken naar het aldus gevelde oordeel van de strafrechter dienaangaande (14) .
Eu égard à l'autorité de la chose jugée au pénal par rapport au juge civil, ainsi qu'à l'adage « le pénal tient le civil en état », la seule conclusion que l'on puisse tirer pour l'instant est que le juge civil ne peut pas se prononcer sur une action en nullité avant que le juge pénal ait statué sur l'infraction de mariage de complaisance ou de mariage forcé dont il a été saisi, et que le juge civil doit se conformer au jugement prononcé par le juge pénal en la matière (14) .

Meer in het algemeen wordt aangenomen dat de openbare vordering op de privaatrechtelijke vordering primeert, en dat wat de strafrechter heeft beslist wordt geacht « de waarheid » te zijn, die erga omnes, dus ook ten aanzien van de burgerlijke rechtscolleges geldt (Van Den Wyngaert, C., Strafrecht en strafprocesrecht in hoofdlijnen, Antwerpen, Maklu, 1995, blz. 531).
D'une manière plus générale, il est admis que l'action publique prime l'action de droit privé et qu'une décision du juge pénal est censée être « la vérité » s'appliquant erga omnes, donc aussi aux juridictions civiles (Van Den Wyngaert, C., « Strafrecht en strafprocesrecht in hoofdlijnen », Anvers, Maklu, 1995, p. 531).

Die hypothesegevallen zijn nog frequenter geworden sinds het Hof van Cassatie, in een arrest van 15 februari 1991, heeft beslist dat het recht op een eerlijk proces, vastgelegd in artikel 6 EVRM, de bovenhand haalt op het principe van het gezag erga omnes van het rechterlijk gewijsde in strafzaken op het burgerlijk proces, en de partij die bij de behandeling door de strafrechter geen partij in het geding was, gemachtigd wordt de beslissing van die strafrechter aan te vechten voor de burgerlijke rechter.
Ces hypothèses sont devenues plus courantes encore depuis que, dans un arrêt du 15 février 1991, la Cour de cassation a décidé que le droit au procès équitable consacré par l'article 6 de la Convention européenne des droits de l'homme l'emporte sur le principe de l'autorité erga omnes de la chose jugée au pénal sur le procès civil, autorisant la partie qui n'a pas été à la cause devant le juge pénal à contester la décision de celui-ci devant le juge civil.

Meer in het algemeen wordt aangenomen dat de openbare vordering op de privaatrechtelijke vordering primeert, en dat wat de strafrechter heeft beslist wordt geacht « de waarheid » te zijn, die erga omnes, dus ook ter aanzien van de burgerlijke rechtscolleges geldt (Van Den Wyngaert, C., Strafrecht en strafprocesrecht in hoofdlijnen, Antwerpen, Maklu, 1995, blz. 531).
D'une manière plus générale, il est admis que l'action publique prime l'action de droit privé et qu'une décision du juge pénal est censée exprimer « la vérité » s'appliquant erga omnes, donc aussi aux juridictions civiles (Van Den Wyngaert, C., « Strafrecht en strafprocesrecht in hoofdlijnen », Anvers, Maklu, 1995, p. 531).

Uit de prejudiciële vraag en de motieven van het verwijzingsvonnis blijkt dat het Hof wordt ondervraagd over de bestaanbaarheid, met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, van het volgende verschil in behandeling : de personen die worden beoogd in artikel 3bis, § 3, van het koninklijk besluit nr. 22 van 24 oktober 1934 « betreffende het rechterlijk verbod aan bepaalde veroordeelden en gefailleerden om bepaalde ambten, beroepen of werkzaamheden uit te oefenen », die op grond van paragraaf 1 van hetzelfde artikel met de gefailleerde worden gelijkgesteld, genieten geen enkele maatregel tot verzachting van het beroepsverbod waartoe de rechtbank van koophandel heeft beslist, terwijl dat wel het geval is voor de personen die worden beoogd in de artikelen 1 en 1bis van hetzelfde besluit, ten aanzien van wie de strafrechter een verbod heeft uitgesproken.
Il ressort de la question préjudicielle et des motifs du jugement a quo que la Cour est interrogée sur la compatibilité avec les articles 10 et 11 de la Constitution de la différence de traitement suivante : les personnes visées à l'article 3bis, § 3, de l'arrêté royal n° 22 du 24 octobre 1934 « relatif à l'interdiction judiciaire faite à certains condamnés et aux faillis d'exercer certaines fonctions, professions ou activités », assimilées au failli en vertu du paragraphe 1 du même article, ne peuvent bénéficier d'aucune mesure d'adoucissement de l'interdiction professionnelle décidée par le tribunal de commerce, alors que tel est le cas pour les personnes visées aux articles 1 et 1bis du même arrêté, faisant l'objet d'une interdiction prononcée par le juge pénal.

Overeenkomstig artikel 40, tweede lid, van de Grondwet, is de uitvoerende macht bevoegd om uit te voeren wat de strafrechter heeft beslist, onder voorbehoud van de aan de strafuitvoeringsrechtbank toegekende bevoegdheid wanneer het erom gaat de aard of de duurtijd van de straf te wijzigen.
Conformément à l'article 40, alinéa 2, de la Constitution, le pouvoir exécutif est compétent pour procéder à l'exécution de ce que le juge pénal a décidé, sous réserve de la compétence attribuée au tribunal de l'application des peines lorsqu'il s'agit de modifier la nature ou la durée de la peine.

Hoewel de vraag betrekking lijkt te hebben op de bepalingen van het Gerechtelijk Wetboek, wordt tevens verwezen naar het arrest nr. 72/92 van 18 november 1992, waarin het Hof heeft geoordeeld : dat de waarborgen die voortvloeien uit de algemene beginselen van het strafrecht gelden onafhankelijk van de kwalificatie strafrechtelijk of niet-strafrechtelijk die de wet zou kunnen geven aan de maatregelen die zij voorschrijft; dat de kwalificatie « administratief » die de wet van 30 juni 1971 betreffende de administratieve geldboeten toepasselijk in geval van inbreuk op sommige sociale wetten geeft aan de geldboeten waarin zij voorziet derhalve geen miskenning van die principes kan verantwoorden; dat het aan de overheid die belast is met de bestraffing van de inbreuken toekomt de aan de overtreder verweten feiten te bewijzen, niet alleen wanneer zij beslist een boete op te leggen maar ook wanneer een beroep voor de rechter wordt ingediend en dat de wetgever evenmin het beginsel van het vermoeden van onschuld heeft willen laten varen.
Bien que la question semble porter sur les dispositions du Code judiciaire, il est également fait référence à l'arrêt n° 72/92 du 18 novembre 1992, dans lequel la Cour a jugé : que les garanties résultant des principes généraux du droit pénal s'appliquent indépendamment de la qualification de pénales ou de non pénales que la loi pourrait donner aux mesures qu'elle prescrit; que la qualification d'administratives que la loi du 30 juin 1971 relative aux amendes administratives applicables en cas d'infraction à certaines lois sociales donne aux amendes qu'elle prévoit ne saurait donc justifier une méconnaissance de ces principes; qu'il incombe à l'autorité chargée de la répression des infractions d'établir les faits reprochés au contrevenant, non seulement lorsqu'elle décide d'infliger une amende mais également lorsqu'un recours est introduit devant le juge; que le législateur n'a pas davantage voulu abandonner le principe de la présomption d'innocence.

Vaststellende dat het Arbitragehof zich in zijn arrest nr. 24/97 heeft beperkt tot het niet-contradictoir karakter van het deskundigenonderzoek wanneer het een strafrechter in zijn hoedanigheid van feitenrechter is die een deskundige aanstelt, heeft de Rechtbank beslist aan het Hof de prejudiciële vraag te stellen waarvan de tekst hierboven is vermeld.
Constatant que l'arrêt n° 24/97 de la Cour d'arbitrage se limitait au caractère non contradictoire de l'expertise lorsque c'est un juge pénal en sa qualité de juge du fond qui désigne un expert, le Tribunal a décidé d'adresser à la Cour la question préjudicielle dont le texte a été reproduit plus haut.