Traduction de «strafrechter kunnen verantwoorden » (Néerlandais → Français) :

Zoals in andere landen zou ook in België moeten worden gekozen ofwel voor een strafrechtelijke vervolging en dan zal de belastingplichtige de strafprocedure ondergaan in al zijn aspecten (hij zal zijn zwijgrecht genieten, hij zal zich voor de strafrechter kunnen verantwoorden zoals behoort, hij zal de sanctie oplopen die in het strafrecht is voorzien, doch niet meer de administratieve sanctie, enz.). Omgekeerd, wanneer de administratie kiest voor de administratieve vervolging, zal zij zich ervan onthouden om op grond van artikel 29 van het Wetboek van strafvordering nog klacht in te dienen bij het parket en als zodanig een parallelle procedure op gang brengen.
Comme d'autres pays, la Belgique devrait faire un choix entre d'une part, des poursuites pénales, auquel cas le contribuable sera soumis à la procédure pénale sous tous ces aspects (il aura le droit de se taire, il pourra se justifier comme il se doit devant le juge pénal et il se verra infliger la peine prévue par le droit pénal, mais pas la sanction administrative, et c.) et d'autre part, des poursuites administratives, auquel cas l'administration devra s'abstenir d'encore déposer plainte auprès du parquet sur la base de l'article 29 du Code d'instruction criminelle et d'ouvrir ainsi une procédure parallèle.

Hoewel de vraag betrekking lijkt te hebben op de bepalingen van het Gerechtelijk Wetboek, wordt tevens verwezen naar het arrest nr. 72/92 van 18 november 1992, waarin het Hof heeft geoordeeld : dat de waarborgen die voortvloeien uit de algemene beginselen van het strafrecht gelden onafhankelijk van de kwalificatie strafrechtelijk of niet-strafrechtelijk die de wet zou kunnen geven aan de maatregelen die zij voorschrijft; dat de kwalificatie « administratief » die de wet van 30 juni 1971 betreffende de administratieve geldboeten toepasselijk in geval van inbreuk op sommige sociale wetten geeft aan de geldboeten waarin zij voorziet derhalve geen miskenning van die principes kan verantwoorden; dat het aan de overheid die belast is met de bestraffing van de inbreuken toekomt de aan de overtreder verweten feiten te bewijzen, niet alleen wanneer zij beslist een boete op te leggen maar ook wanneer een beroep voor de rechter wordt ingediend en dat de wetgever evenmin het beginsel van het vermoeden van onschuld heeft willen laten varen.
Bien que la question semble porter sur les dispositions du Code judiciaire, il est également fait référence à l'arrêt n° 72/92 du 18 novembre 1992, dans lequel la Cour a jugé : que les garanties résultant des principes généraux du droit pénal s'appliquent indépendamment de la qualification de pénales ou de non pénales que la loi pourrait donner aux mesures qu'elle prescrit; que la qualification d'administratives que la loi du 30 juin 1971 relative aux amendes administratives applicables en cas d'infraction à certaines lois sociales donne aux amendes qu'elle prévoit ne saurait donc justifier une méconnaissance de ces principes; qu'il incombe à l'autorité chargée de la répression des infractions d'établir les faits reprochés au contrevenant, non seulement lorsqu'elle décide d'infliger une amende mais également lorsqu'un recours est introduit devant le juge; que le législateur n'a pas davantage voulu abandonner le principe de la présomption d'innocence.