Vertaling van "vraag rijst dan of men privé-partners " (Nederlands → Frans) :

Ook de verschillende ministers van Ontwikkelingssamenwerking willen een opening creëren. De vraag rijst dan of men privé-partners die aan eerlijke handel doen, positief kan discrimineren en of een eerlijke-handelsrelatie mogelijk is tussen een privé-partner die geen NGO is, en een producent uit het Zuiden.
Les différents ministres de la Coopération au développement veulent aussi ouvrir le jeu. La question est de savoir si l'on peut discriminer positivement des acteurs privés qui pratiquent du commerce équitable et garantir une relation commerciale équitable entre un acteur privé — autre qu'une ONG — et un producteur du sud.

De vraag rijst echter of men door de concrete actuele operationalisering, waardoor men ambtenaren van de federale overheidsdiensten uitsluit, niet het risico loopt een gebrek aan potentiële assessoren met de nodige ervaring inzake penitentiair beleid te krijgen.
Se pose toutefois la question de savoir si, par l'opérationnalisation concrète actuelle qui exclut les fonctionnaires des services publics fédéraux, on ne court pas le risque de créer une pénurie d'assesseurs potentiels présentant l'expérience requise en politique pénitentiaire.

« De vraag rijst dus of men zogezegd uit respect voor de menselijke gevoelens (van de beledigde echtgenoot) een schuldechtscheidingsrecht in stand mag houden dat op zichzelf leidt tot de krenking van de meest elementaire gevoelens van menselijke waardigheid, waarbij men bovendien weet dat alles slechts een schimmengevecht is, daar de dieperliggende oorzaken van de echtelijke moeilijkheden niet (kunnen) worden gekend en over de gevoelens zelf uiteraard geen rechtsgeding aanvaardbaar is » (A. Heyvaert 1990)
« La question qui se pose dès lors est celle de savoir si, par respect des sentiments humains (ceux de l'époux offensé), il faut conserver un droit du divorce basé sur la notion de faute, qui, de par lui-même, a pour effet de porter atteinte aux sentiments les plus élémentaires de dignité humaine, et dont on sait en outre que toute la procédure n'est qu'un théâtre d'ombres, puisque les causes profondes des problèmes conjugaux ne sont pas (ne peuvent pas être) connues et qu'aucune action en justice portant sur les sentiments eux-mêmes n'est recevable » (A. Heyvaert, 1990).

In zijn advies merkt de Raad van State over de invoering van de notie « ernstige fiscale fraude, al dan niet georganiseerd » in het Strafwetboek op : « De vraag rijst of de voorgenomen wijziging de toets kan doorstaan aan het strafrechtelijk legaliteitsbeginsel dat onder meer is gewaarborgd bij de artikelen 12, tweede lid, en 14 van de Grondwet, 7, lid 1, van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens en artikel 15, lid 1, van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten. [...] [...] Door de mogelijkheid van het opleggen van een straf, respectievelijk de strafbaarheid te laten afhangen van de ernst van een gedraging, komt een element van onvoorzienbaarheid in de strafwetgeving voor. Gelet op de hiervoor aangehaalde rechtspraak van het Grondwettelijk Hof en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens en op de verduidelijkingen die in de memorie van toelichting worden verschaft, kan evenwel niet zonder meer worden voorgehouden dat de voorgenomen wijziging het strafrechtelijk legaliteitsbeginsel schendt. Weliswaar heeft het Grondwettelijk Hof in arrest 136/2004 geoordeeld dat de misdrijfomschrijving ' ernstige inbreuk op de essentiële stedenbouwkundige voorschriften inzake de bestemming krachtens het ruimtelijk structuurplan of plan van aanleg ' strijdig is met het strafrechtelijk legaliteitsbeginsel, maar sindsdien is de rechtspraak van het Grondwettelijk Hof versoepeld; zo werd in arrest 125/2005 inzake terrorismemisdrijven het hanteren van de begrippen ' ernstig ', ' grootschalig ' en ' aanzienlijk ' niet in strijd bevonden met het strafrechtelijk legaliteitsbeginsel. Desondanks zou het toch meer in overeenstemming met dat beginsel zijn mochten in het Strafwetboek zelf criteria worden opgenomen aan de hand waarvan kan worden beoordeeld of de gepleegde feiten al dan niet kunnen worden beschouwd als ' ernstige fiscale fraude ' » (ibid., pp. 23-26).
Concernant l'introduction de la notion de « fraude fiscale grave, organisée ou non » dans le Code pénal, le Conseil d'Etat a observé dans son avis : « Reste à savoir si la modification envisagée peut se concilier avec le principe de légalité en matière pénale, que garantissent notamment les articles 12, alinéa 2, et 14 de la Constitution, 7, paragraphe 1 , de la Convention européenne des droits de l'homme et 15, paragraphe 1, du Pacte international relatif aux droits civils et politiques. [...] [...] La possibilité de faire dépendre la peine infligée ou l'incrimination de la gravité d'un comportement introduit un élément d'imprévisibilité dans la législation pénale. Compte tenu de la jurisprudence précitée de la Cour constitutionnelle et de la Cour européenne des droits de l'homme, ainsi que des précisions qu'apporte l'exposé des motifs, on ne peut toutefois soutenir purement et simplement que la modification envisagée viole le principe de légalité en matière pénale. Certes, dans l'arrêt 136/2004, la Cour constitutionnelle a jugé que la qualification d'une infraction comme une ' violation grave des règles urbanistiques essentielles en matière d'affectation qui résultent du plan d'exécution spatial ou du plan d'aménagement ' se heurte au principe de légalité en matière pénale, mais la Cour constitutionnelle a entre-temps assoupli sa jurisprudence; l'arrêt 125/2005 en matière d'infractions terroristes a ainsi jugé que l'utilisation des termes ' gravement ', ' massives ' et ' considérables ' n'était pas contraire au principe de légalité en matière pénale. Néanmoins, il serait plus conforme à ce principe d'inscrire dans le Code pénal même des critères permettant de déterminer si les faits commis peuvent être regardés comme une ' fraude fiscale grave ' » (ibid., pp. 23-26).

- Mondelinge vraag van de heer Didier Gosuin aan de heer Charles Picqué, Minister-President van de Regering, betreffende « de selectiecriteria voor de projecten van de privé-partners van de MVV » (*)
- Question orale de M. Didier Gosuin à M. Charles Picqué, Ministre-Président du Gouvernement, concernant « des critères de choix des projets des partenaires privés dela SAF » (*)

Uit de kwesties die zijn aangekaart in verband met de werking van het EAB blijkt dat dikwijls de vraag rijst of overal in de EU wel dezelfde normen worden gehanteerd, ondanks het feit dat het recht en de strafprocedures in alle lidstaten aan de normen van het Europees Hof voor de rechten van de mens zijn onderworpen.
D'après les questions soulevées au sujet du fonctionnement du mandat d'arrêt européen, il semblerait que, bien que la législation et les procédures pénales de tous les États membres soient soumises aux normes de la Cour européenne des droits de l'homme, des doutes subsistent souvent quant à l'homogénéité des normes à travers l'UE.

De Rechtbank is van oordeel dat, gelet op die omstandigheden, de vraag rijst of de geldigverklaringen verricht bij het koninklijk besluit van 16 december 1996 en de wet van 13 juni 1997 geen inmenging vormen in jurisdictionele procedures, met andere woorden of de genoemde geldigverklaringen in overeenstemming zijn met de beginselen verankerd in de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in samenhang gelezen met de artikelen 6.1 en 14 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.
Le Tribunal estime, sur le vu de ces circonstances, que la question se pose de savoir si les validations opérées par l'arrêté royal du 16 décembre 1996 et la loi du 13 juin 1997 ne constituent pas une ingérence dans des procédures juridictionnelles, autrement dit la question de savoir si lesdites validations sont conformes aux principes consacrés par les articles 10 et 11 de la Constitution combinés avec les articles 6.1 et 14 de la Convention européenne des droits de l'homme.

De Rechtbank is van oordeel dat hoewel het evident lijkt dat het hoofdzakelijk inquisitoriaal en geheim karakter van de procedure in de voorbereidende fase van een strafproces de toepassing uitsluit van het geheel of het grootste gedeelte van de artikelen 962 tot 991 van het Gerechtelijk Wetboek omdat die bepalingen een aanzienlijk gedeelte overlaten aan de wilsautonomie van de partijen en aan het beschikkingsbeginsel, niettemin de vraag rijst of - ingevolge het voormelde arrest - de wetsbepalingen die van toepassing zijn op het deskundigenonderzoek in strafzaken, met name op het deskundigenonderzoek bevolen door het parket in het kader van het opsporingsonderzoek (zie de artikelen 43 en 44 van het Wetboek van Strafvordering en artikel 10 van de wet van 1 juni 1849 « op de herziening van den tarief in lyfstraffelyke zaken ») niet in die zin moeten worden uitgelegd dat zij de deskundige verplichten een minimum aantal regels van de tegenspraak in acht te nemen (voorbeeld : verhoor, in het begin van een boekhoudkundig deskundigenonderzoek, van de personen die de betrokken boekhouding hebben bijgehouden of die rechtstreeks verantwoordelijk waren voor het bijhouden van die boekhouding; mededeling, op het einde van het deskundigenonderzoek, aan die personen van een voorafgaand verslag dat de voorlopige conclusies van de deskundige bevat met verzoek tot opmerkingen, vóór het opstellen van de definitieve conclusies), op straffe van schending van de artikelen 10 en 11 van de Grondwet en artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.
Le Tribunal considère que s'il semble évident que le caractère essentiellement inquisitoire et secret de la procédure dans la phase préparatoire du procès pénal exclut l'application de tout ou de la plus grande partie des articles 962 à 991 du Code judiciaire parce que ces dispositions laissent une part considérable à l'autonomie de la volonté des parties et au principe du dispositif, la question se pose néanmoins de savoir - suite à l'arrêt précité - si les dispositions légales applicables à l'expertise pénale, notamment aux expertises ordonnées par le parquet dans le cadre de l'information (voy. les articles 43 et 44 du Code d'instruction criminelle et l'article 10 de la loi du 1 juin 1849 sur la révision des tarifs en matière criminelle), ne doivent pas être interprétées de façon telle que l'expert soit contraint de respecter un minimum de règles de la contradiction (exemple : audition au début d'une expertise comptable des personnes qui ont tenu la comptabilité concernée ou qui ont été directement responsables de la tenue de cette comptabilité; communication en fin d'expertise à ces personnes d'un rapport préliminaire contenant les conclusions provisoires de l'expert avec demande d'observations, avant la rédaction des conclusions définitives), sous peine de violer les articles 10 et 11 de la Constitution et l'article 6 de la Convention européenne des droits de l'homme.