Erkent u nu eens eindelijk dat de beloften van 1963 in Ankara, die op het hoogtepunt van de Koude Oorlog en om strategische redenen werden gedaan, geen bestaansrecht meer hebben en dat wij – Europeanen evengoed als Turken – minder tijd zouden verspillen indien we een geprivilegieerd partnerschap zouden overwegen, in plaats van een lidmaatschap dat onze burgers niet willen en waar ook veel Turken tegen zijn.
Prenez enfin acte de ce que les promesses faites en 1963 à Ankara, en pleine guerre froide et pour des raisons stratégiques, n’ont plus de raison d’être, et que nous perdrions moins de temps, Turcs comme Européens, à réfléchir à un partenariat privilégié qu’à une adhésion dont nos citoyens ne veulent pas et que beaucoup de Turcs contestent aussi.