Vertaling van "zijnde straf vijftien jaar opsluiting " (Nederlands → Frans) :

Dat artikel bepaalt : « Na zes maanden vrijheidsbeneming indien het maximum van de van toepassing zijnde straf vijftien jaar opsluiting niet te boven gaat, of na een jaar in het andere geval, kan de verdachte bij zijn verschijning voor de raadkamer of voor de kamer van inbeschuldigingstelling met toepassing van de artikelen 22 of 30, vragen om in openbare terechtzitting te verschijnen.
Cet article dispose : « Après six mois de privation de liberté si le maximum de la peine applicable ne dépasse pas quinze ans de réclusion ou après un an dans le cas contraire, l'inculpé pourra, lors de sa comparution en chambre du conseil ou en chambre des mises en accusation en application des articles 22 ou 30, demander de comparaître en audience publique.

Na zes maanden vrijheidsbeneming indien het maximum van de van toepassing zijnde straf vijftien jaar opsluiting niet te boven gaat, of na een jaar in het andere geval, kan de inverdenkinggestelde bij zijn verschijning voor de raadkamer of voor de kamer van inbeschuldigingstelling met toepassing van de artikelen 269, 270 of 278, vragen om in openbare terechtzitting te verschijnen.
Après six mois de privation de liberté si le maximum de la peine applicable ne dépasse pas quinze ans de réclusion ou après un an dans le cas contraire, l'inculpé pourra, lors de sa comparution en chambre du conseil ou en chambre des mises en accusation en application des articles 269, 270 ou 278, demander de comparaître en audience publique.

Na zes maanden vrijheidsbeneming indien het maximum van de van toepassing zijnde straf vijftien jaar opsluiting niet te boven gaat, of na een jaar in het andere geval, kan de inverdenkinggestelde bij zijn verschijning voor de raadkamer of voor de kamer van inbeschuldigingstelling met toepassing van de artikelen 263, 266 of 271, vragen om in openbare terechtzitting te verschijnen.
Après six mois de privation de liberté si le maximum de la peine applicable ne dépasse pas quinze ans de réclusion ou après un an dans le cas contraire, l'inculpé pourra, lors de sa comparution en chambre du conseil ou en chambre des mises en accusation en application des articles 263, 266 ou 271, demander de comparaître en audience publique.

Artikel 24, eerste lid, van de wet van 20 juli 1990 luidt als volgt : « Na zes maanden vrijheidsbeneming indien het maximum van de van toepassing zijnde straf vijftien jaar opsluiting niet te boven gaat, of na een jaar in het andere geval, kan de verdachte bij zijn verschijning voor de raadkamer of voor de kamer van inbeschuldigingstelling met toepassing van de artikelen 22, 25 of 30, vragen om in openbare terechtzitting te verschijnen».
L'article 24, alinéa 1 , de la loi du 20 juillet 1990, est rédigé comme suit: « Après six mois de privation de liberté si le maximum de la peine applicable ne dépasse pas quinze ans de réclusion ou après un an dans le cas contraire, l'inculpé pourra, lors de sa comparution en chambre du conseil ou en chambre des mises en accusation en application des articles 22, 25 ou 30, demander de comparaître en audience publique».

De redenen (1) die de onderzoeksrechter in zulk geval dient aan te halen gaan, in functie van de lengte van de minimumstraf (één jaar correctionele hoofdgevangenisstraf of meer/maximum van de van toepassing zijnde straf vijftien jaar (opsluiting) niet te boven gaat), van volstrekte « noodzakelijkheid voor de openbare veiligheid » tot « ernstige redenen om te vrezen dat de in vrijheid gelaten verdachte nieuwe misdaden of wanbedrijven zou plegen, zich aan het optreden van het gerecht zou onttrekken, bewijzen zou pogen te laten verdwijnen of zich zou verstaan met derden ».
Les raisons (1) que doit invoquer le juge d'instruction dans pareil cas, en fonction de la longueur de la peine minimale (un an d'emprisonnement correctionnel principal ou plus/si le maximum de la peine applicable ne dépasse pas quinze ans de (réclusion)) vont de l'absolue « nécessité pour la sécurité publique » à de « sérieuses raisons de craindre que l'inculpé, s'il était laissé en liberté, commette de nouveaux crimes ou délits, se soustraie à l'action de la justice, tente de faire disparaître des preuves ou entre en collusion avec des tiers ».

5. - Wijziging van de wet van 20 juli 1990 betreffende de voorlopige hechtenis Art. 6. Artikel 16, § 1, vierde lid, van de wet van 20 juli 1990 betreffende de voorlopige hechtenis, wordt aangevuld met de volgende zin : "Bij misdrijven bedoeld in boek II, titel Iter, van het Strafwetboek waarop het maximum van de van toepassing zijnde straf vijf jaar gevangenisstraf te boven gaat, moeten deze redenen niet vervuld zijn".
5. - Modification de la loi du 20 juillet 1990 relative à la détention préventive Art. 6. L'article 16, § 1, alinéa 4, de la loi du 20 juillet 1990 relative à la détention préventive, est complété par la phrase suivante : "Lors d'infractions visées au livre II, titre Iter, du Code pénal pour lesquelles le maximum de la peine applicable dépasse cinq ans d'emprisonnement, ces raisons ne doivent pas être remplies".

Vindt er bijvoorbeeld een verkrachting plaats op een kind onder de tien jaar dan kan de straf tot dertig jaar opsluiting gaan.
Par exemple, un viol commis sur un enfant de moins de dix ans peut être puni d'une peine de réclusion allant jusqu'à trente ans.

Zo leidt verkrachting met de dood tot gevolg bijvoorbeeld in Nederland tot maximum achttien jaar gevangenisstraf, terwijl in België een straf tussen de twintig en de dertig jaar opsluiting mogelijk is.
Ainsi, par exemple, aux Pays-Bas, un viol ayant entraîné la mort est puni d'une peine de maximum dix-huit ans d'emprisonnement alors qu'en Belgique, une peine de vingt à trente ans de réclusion est possible.

Antwoord ontvangen op 24 december 2015 : 1) tot 3) De theoretische strafmaat voor het basismisdrijf verkrachting, zijnde een daad van penetratie van welke aard ook met welk middel ook gepleegd op een persoon die daar niet in toestemt, bedraagt minimum vijf tot maximum tien jaar opsluiting.
Réponse reçue le 24 décembre 2015 : 1) à 3) La peine théorique pour l'infraction de base de viol, à savoir tout acte de pénétration, de quelque nature qu'il soit et par quelque moyen que ce soit, commis sur une personne qui n'y consent pas, est de minimum cinq ans et maximum dix ans de réclusion.