One example is the argument for liberalising trade in line with the patterns that the European Union has been following, particularly through the Economic Partnership Agreements, which the EU has been seeking to impose on African, Caribbean and Pacific countries. This has been the case despite resistance and reports of their negative consequences from many of these countries, not to mention the failure to tackle the problem of foreign debt in a more far-reaching way.
Een daarvan is het pleidooi voor liberalisering van de handel, zoals deze door de EU wordt vormgegeven. Dit geldt met name voor de zogenaamde economische partnerschapsovereenkomsten, die de Unie aan de ACS-landen heeft proberen op te leggen, ondanks het feit dat veel van deze landen zich hiertegen verzet hebben en er kritiek op hebben geleverd, vanwege de negatieve gevolgen daarvan.