At the same time, the decisions by the WTO demonstrate that farming – and, of course, sugar – have come under the guillotine in order to favour the interests and profitability of European industrial capital through its increased, unimpeded penetration into developing countries, so that it can exploit them better.
Tegelijkertijd blijkt uit de besluiten in de WTO dat de landbouw, met inbegrip natuurlijk van de suiker, voor de bijl moet om ervoor te zorgen dat de belangen en de winst van het Europees industriekapitaal worden gediend en een onbelemmerde marktpenetratie en een steeds groter marktaandeel worden verzekerd, teneinde een steeds grotere uitbuiting mogelijk te maken.