Structural obstacles – such as weak governance, the intergovernmental method compared to the Community method, percentage and numerical targets analogous to those used in the old Soviet five-year plans, and programme forecasts that give no assurance of ever being achieved – remind me of all the flops we have endured, of which Lisbon will not be the last, without realising that our absolute priorities should be to create jobs and tackle unemployment.
Structurele belemmeringen, zoals zwak bestuur, de intergouvernementele methode tegenover de communautaire methode, streefcijfers in percentages en cijfers die vergelijkbaar zijn met die van de vijfjarenplannen uit de Sovjettijd en programmavooruitzichten waarvan niet zeker is dat ze ooit zullen worden verwezenlijkt, doen mij denken aan de vele flops die we al hebben meegemaakt, niet in de laatste plaats die van Lissabon, zonder dat we ons realiseren dat onze absolute prioriteit moet liggen bij het creëren van arbeidsplaatsen en de bestrijding van werkloosheid.
