Vertaling van "107 patients traités avec crixivan en monothérapie " (Frans → Nederlands) :

Ce profil de tolérance est resté similaire chez les 107 patients traités avec CRIXIVAN en monothérapie ou en association avec les INTIs jusqu’à 48 semaines de traitement.
Dit globale veiligheidsprofiel bleef bij 107 patiënten die tot 48 weken werden behandeld met CRIXIVAN alleen of in combinatie met NRTI(s), min of meer gelijk.

Les effets indésirables cliniques rapportés par les investigateurs comme étant imputables à CRIXIVAN de façon possible, probable ou certaine et observés chez ≥ 5 % des patients traités par CRIXIVAN en monothérapie ou en association avec les INTIs (n = 309) pendant 24 semaines sont énumérés ci-dessous.
Klinische bijwerkingen die de onderzoekers beschouwden als mogelijk, waarschijnlijk of beslist met CRIXIVAN verband houdend bij ≥ 5 % van de patiënten (n = 309) die gedurende 24 weken werden behandeld met CRIXIVAN alleen of in combinatie met NRTI(s) staan hieronder vermeld.

A l’exception de la sécheresse de la peau, du rash, et de l’altération du goût, l’incidence des effets indésirables cliniques était identique ou plus élevée chez les patients traités avec des INTIs dans le groupe contrôle que chez les patients traités avec CRIXIVAN en monothérapie ou en association avec les INTIs.
Met uitzondering van droge huid, uitslag en een veranderde smaakgewaarwording, was de incidentie van klinische bijwerkingen bij de met antiretrovirale nucleosideanalogen behandelde patiënten in de controlegroep gelijk aan of hoger dan die bij de patiënten die behandeld werden met CRIXIVAN alleen of in combinatie met NRTI(s).

Hyperbilirubinémie Une hyperbilirubinémie isolée asymptomatique (bilirubine totale ≥ 2,5 mg/dl, 43 micromoles/l) essentiellement constituée de bilirubine non conjuguée, et rarement associée à une augmentation des transaminases (ALAT, ASAT), ou des phosphatases alcalines, a été observée chez environ 14 % des patients traités par CRIXIVAN en monothérapie ou en association avec d'autres agents antirétroviraux.
Hyperbilirubinemie Geïsoleerde asymptomatische hyperbilirubinemie (totaal bilirubine ≥ 43 μmol/l [≥ 2,5 mg/dl]), overwegend gemeld als verhoogd indirect bilirubine en zelden gepaard met verhoging van het ALT, AST, of alkalische fosfatase, is bij ongeveer 14% van de met CRIXIVAN alleen of in combinatie met andere antiretrovirale middelen behandelde patiënten opgetreden.

Selon les données issues d’une étude clinique incluant 107 patients traités par 100 mg/m² de paclitaxel, administrés en perfusion pendant 3 heures comme chimiothérapie de deuxième intention, à l’exception des effets indésirables hématologiques et hépatiques (voir ci-dessous), la fréquence et la gravité des effets indésirables sont généralement similaires entre les patients atteints de SK et les patients sous paclitaxel en monothérapie pour d’autres tumeurs solides.
AIDS-gerelateerd Kaposi- sarcoom Gebaseerd op een klinisch onderzoek bij 107 patiënten behandeld met 100 mg/m 2 paclitaxel toegediend als een infusie gedurende 3 uur als tweedelijns chemotherapie, zijn de incidentie en de ernst van bijwerkingen in het algemeen gelijk voor KS patiënten en patiënten die worden behandeld met paclitaxel monotherapie voor andere vaste tumoren, behalve voor de hematologische en hepatische bijwerkingen (zie hieronder).

En dehors des effets indésirables hématologiques et hépatiques (voir ci-dessous), une étude clinique portant sur 107 patients a montré que la fréquence et la sévérité des effets indésirables étaient généralement semblables chez les patients atteints d'un SK et ceux traités par paclitaxel en monothérapie pour d’autres tumeurs solides.
Kaposi sarcoma bij AIDS-patiënten Naast de hematologische en hepatische bijwerkingen (zie verder) zijn de frequentie en de ernst van de bijwerkingen in het algemeen gelijkaardig voor patiënten met Kaposi sarcoma en patiënten die behandeld werden met de paclitaxel-monotherapie voor andere tumoren. Dit is gebaseerd op een klinische studie met 107 patiënten.

Lors des essais cliniques de 48 semaines de traitement et 24 semaines de suivi, le profil de tolérance de Pegasys chez les patients atteints d’hépatite chronique B a été similaire à celui observé chez les patients atteints d’hépatite chronique C. A l’exception de la fièvre, la fréquence de la majorité des réactions indésirables rapportées a été nettement plus faible chez les patients infectés par le VHB traités par Pegasys en monothérapie comparé aux patients infectés par le VHC traités par Pegasys en monothérapie (voir tableau 9).
In klinische studies met 48 weken behandeling en 24 weken follow-up bleek het veiligheidsprofiel van Pegasys bij chronische hepatitis B gelijk aan het veiligheidsprofiel bij chronische hepatitis C. Met uitzondering van pyrexie was de frequentie van de meerderheid van de gemelde bijwerkingen opmerkelijk lager bij patiënten met CHB die behandeld werden met Pegasys monotherapie in vergelijking tot patiënten met HCV die behandeld werden met Pegasys monotherapie (zie Tabel 9).

Patients ayant un taux initial d'HbA 1c > 10 % et ≤ 12 % Une diminution du taux d'HbA 1c (non ajustée en fonction du placebo) de respectivement -2,13 % et - 2,56 % pour canagliflozine 100 mg et 300 mg, par rapport aux valeurs initiales a été observée dans une sous-étude chez des patients traités par canagliflozine en monothérapie ayant un taux initial d'HbA 1c > 10 % et ≤ 12 %.
Patiënten met op baseline HbA 1c > 10% tot ≤ 12% Een substudie bij patiënten met een baseline-HbA 1c van > 10% tot ≤ 12%, met canagliflozine als monotherapie, resulteerde in verlagingen in HbA 1c ten opzichte van baseline (niet gecorrigeerd voor placebo) van respectievelijk -2,13% en -2,56% voor canagliflozine 100 mg en 300 mg.

Essais contrôlés contre comparateur actif chez les patients non-répondeurs à une monothérapie Un essai multicentrique randomisé, en double aveugle, contrôlé contre un produit actif, sur groupes parallèles, a mis en évidence une normalisation de la pression artérielle (pression artérielle diastolique résiduelle en position assise < 90 mm Hg à la fin de l'essai) chez les patients insuffisamment contrôlés sous valsartan 160 mg chez 75 % des patients traités par l'amlodipine/valsartan 10 mg/160 mg et chez 62 % des patients traités par l'amlodipine/valsartan 5 mg/160 mg contre 53 % des patients restés sous valsartan 160 mg.
Actief-gecontroleerde studies bij patiënten die niet-responders waren voor monotherapie Een multicenter, gerandomiseerd, dubbelblind, actief-gecontroleerd parallelgroeponderzoek liet een normalisatie van de bloeddruk (diastolische dalbloeddruk in zittende houding < 90 mmHg aan het eind van het onderzoek) zien bij patiënten bij wie de bloeddruk niet adequaat onder controle was met 160 mg valsartan. Deze normalisatie trad op bij 75% van de patiënten die amlodipine/valsartan 10 mg/160 mg kregen en bij 62% van de patiënten die amlodipine/valsartan 5 mg/160 mg kregen, ten opzichte van 53% van de patiënten die 160 mg valsartan bleven nemen.

En raison du risque accru d’accidents thrombo-emboliques veineux chez les patients atteints de myélome multiple et traités par l’association lénalidomide et dexaméthasone et dans une moindre mesure, chez les patients présentant un syndrome myélodysplasique traités par le lénalidomide en monothérapie, l’utilisation de pilules œstroprogestatives n’est pas recommandée (voir également rubrique 4.5).
Vanwege het verhoogde risico op veneuze trombo-embolie bij patiënten met multipel myeloom die lenalidomide en dexamethason gebruiken, en in mindere mate bij patiënten met een myelodysplastisch syndroom die lenalidomide als monotherapie gebruiken, worden gecombineerde orale anticonceptiva niet aangeraden (zie ook rubriek 4.5).