Vertaling van "niet van toepassing " (Frans → Nederlands) :

Omvang doelgroep Benoem het totaal aantal groepen waarop de huidige interventie / het programma zich richt: Het betreft in totaal groepen Niet van toepassing: de interventie / het programma richt zich op individuen Benoem, per groep, de groepsomvang: Het betreft telkens personen per groep Niet van toepassing: de interventie / het programma richt zich op individuen Anders, nl.
Omvang doelgroep Benoem het totaal aantal groepen waarop de huidige interventie / het programma zich richt: o Het betreft in totaal groepen o Niet van toepassing: de interventie / het programma richt zich op individuen Benoem, per groep, de groepsomvang: o Het betreft telkens personen per groep o Niet van toepassing: de interventie / het programma richt zich op individuen o Anders, nl. Benoem per professie of per patiëntencategorie he t totale aantal individuen (eventueel deel uitmakend van een aantal groepen) waarop de huidige interventie / het programma zich richt (vb.

Overwegende dat ook het betoog van de verzoekende partij met betrekking tot de " mogelijk te verwachten schade aan de goede reputatie van A" niet overtuigt; dat de " problemen" die zich " zouden" kunnen voordoen met de veiligheid en toxiciteit van de werkzame stof in het door de bestreden beslissing geregistreerde geneesmiddel, zeer hypothetisch zijn; dat trouwens dat geneesmiddel ook reeds in Denemarken werd geregistreerd met toepassing van dezelfde Europese regelgeving; dat daarenboven van de actoren in het veld van de gezondheidszorg moet worden verwacht dat zij voldoende technische onderlegdheid bezitten om een onderscheid te kunnen maken tussen het door de bestreden beslissing geregistreerde generisch geneesmiddel en het referentiegeneesmiddel van de verzoekende partij, zodat zij, in geval er zich daadwerkelijk " problemen" met het door de bestreden beslissing geregistreerde geneesmiddel, en niet met het geneesmiddel van de verzoekende partij, zouden voordoen, zij die problemen niet aan dit laatste geneesmiddel zullen toeschrijven;
Overwegende dat ook het betoog van de verzoekende partij met betrekking tot de “mogelijk te verwachten schade aan de goede reputatie van A” niet overtuigt; dat de “problemen” die zich “zouden” kunnen voordoen met de veiligheid en toxiciteit van de werkzame stof in het door de bestreden beslissing geregistreerde geneesmiddel, zeer hypothetisch zijn; dat trouwens dat geneesmiddel ook reeds in Denemarken werd geregistreerd met toepassing van dezelfde Europese regelgeving; dat daarenboven van de actoren in het veld van de gezondheidszorg moet worden verwacht dat zij voldoende technische onderlegdheid bezitten om een onderscheid te kunnen maken tussen het door de bestreden beslissing geregistreerde generisch geneesmiddel en het referentiegeneesmiddel van de verzoekende partij, zodat zij, in geval er zich daadwerkelijk “problemen” met het door de bestreden beslissing geregistreerde geneesmiddel, en niet met het geneesmiddel van de verzoekende partij, zouden voordoen, zij die problemen niet aan dit laatste geneesmiddel zullen toeschrijven;

Appellante die voorhoudt de aangetekende zending niet te hebben ontvangen draagt, in toepassing van artikel 870 van het Gerechtelijk Wetboek, hiervan de bewijslast ; appellante blijft echter in gebreke het bewijs te leveren dat zij de aangetekende brief van 30 september 2003 niet heeft ontvangen en tot op heden deed zij hiertoe geen enkele inspanning.
Appellante die voorhoudt de aangetekende zending niet te hebben ontvangen draagt, in toepassing van artikel 870 van het Gerechtelijk Wetboek, hiervan de bewijslast; appellante blijft echter in gebreke het bewijs te leveren dat zij de aangetekende brief van 30 september 2003 niet heeft ontvangen en tot op heden deed zij hiertoe geen enkele inspanning.

In de memorie van wederantwoord voegt de verzoekster toe dat in de bestreden beslissing wordt verwezen naar artikel 174, eerste lid, 6°, van de ZIV-wet, hoewel deze wetsbepaling volgens de verwerende partij en volgens het arrest nr. 176.303 van de Raad van State niet van toepassing is op de verhouding tussen zorgverlener en RIZIV, doch wel op de verhouding tussen verzekeringsinstelling en verzekerde, en dat die verwijzing nog moeilijker te begrijpen is indien men in rekening brengt dat het niet de verzekeringsinstellingen zijn die na een “veroordeling”, door het Comité of de Kamer van Beroep de invordering doen van de verschuldigde gelden, doch wel in eerste instantie het RIZIV zelf.
In de memorie van wederantwoord voegt de verzoekster toe dat in de bestreden beslissing wordt verwezen naar artikel 174, eerste lid, 6°, van de ZIV-wet, hoewel deze wetsbepaling volgens de verwerende partij en volgens het arrest nr. 176.303 van de Raad van State niet van toepassing is op de verhouding tussen zorgverlener en RIZIV doch wel op de verhouding tussen verzekeringsinstelling en verzekerde, en dat die verwijzing nog moeilijker te begrijpen is indien men in rekening brengt dat het niet de verzekeringsinstellingen zijn die na een “veroordeling”, door het Comité of de Kamer van Beroep de invordering doen van de verschuldigde gelden, doch wel in eerste instantie het RIZIV zelf.

Nu de bestreden heffingen waaraan de farmaceutische firma’s worden onderworpen niet van toepassing zijn op de groothandelaars-verdelers, is appellante van oordeel dat deze aldus een steunmaatregel genieten die onverenigbaar is met artikel 107 § 1 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie. Zij wijst erop dat deze groothandelaars-verdelers via de marges die zij ontvangen, eveneens een inkomen genieten in functie van de verkochte vergoedbare specialiteiten en dat hen tijdens de periode 1 januari 1996 tot 31 december 1997 wel een heffing werd opgelegd op hun brutowinst.
Nu de bestreden heffingen waaraan de farmaceutische firma’s worden onderworpen niet van toepassing zijn op de groothandelaars-verdelers, is appellante van oordeel dat deze aldus een steunmaatregel genieten die onverenigbaar is met artikel 107 § 1 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie.

Het RIZIV beschouwt zich niet als een " verzekeringsinstelling" en meent dan ook dat artikel 52, § 3, van de GVU-wet geen toepassing kan vinden zodat enkel artikel 167 van de GVU-wet speelt en dat de appellant zijn vordering slechts kan instellen bij dagvaarding.
Het RIZIV beschouwt zich niet als een " verzekeringsinstelling" en meent dan ook dat artikel 52, § 3, van de GVU-wet geen toepassing kan vinden zodat enkel artikel 167 van de GVUwet speelt en dat de appellant zijn vordering slechts kan instellen bij dagvaarding.

Het is het gewone gevolg van elke rechtsregel dat hij geacht wordt in beginsel van onmiddellijke toepassing te zijn, niet alleen op feiten die zich voordoen na het inwerkingtreden van de nieuwe rechtsregel maar ook op na die inwerkingtreding ontstane rechtsgevolgen van voordien voorgevallen feiten (Popelier P., rechtszekerheid als beginsel voor behoorlijke regelgeving, Antwerpen 1997, 9 299 - zie ook Cass. 12. 01.1998, R.W. 1998-1999, blz. 818).
Het is het gewone gevolg van elke rechtsregel dat hij geacht wordt in beginsel van onmiddellijke toepassing te zijn, niet alleen op feiten die zich voordoen na het inwerkingtreden van de nieuwe rechtsregel maar ook op na die inwerkingtreding ontstane rechtsgevolgen van voordien voorgevallen feiten (Popelier P., rechtszekerheid als beginsel voor behoorlijke regelgeving, Antwerpen 1997, 9 299 - zie ook Cass. 11. 01.1998, R.W. 1998-1999, blz. 818).

“Art. 20. Indien een inrichting niet onder de toepassing valt van de bepalingen van artikel 12 of artikel 16, § 2, en indien de totale loonkost van de verpleegkundigen, het personeel voor reactivering en het verzorgingspersoneel, berekend volgens de kost zoals bedoeld in artikel 13, hoger is dan
“Art. 20. Indien een inrichting niet onder de toepassing valt van de bepalingen van artikel 12 of artikel 16, § 2, en indien de totale loonkost van de verpleegkundigen, het personeel voor reactivering en het verzorgingspersoneel, berekend volgens de kost zoals bedoeld in artikel 13, hoger is dan het basis bedrag voor de in artikel 17 of 19 bedoelde financiering van het genormeerde personeel, wordt een bijkomende tegemoetkoming bepaald als aanmoediging voor bijkomende zorginspanningen, op voorwaarde dat: