La « solution parapluie » implique, en effet, que les États contractants peuvent également avoir recours au droit de distribution (outre le droit de communication au public) pour mettre en œuvre le droit exclusif de l'auteur d'autoriser la mise à disposition du public de ses œuvres de manière à ce que chacun puisse y avoir accès de l'endroit et au moment qu'il choisit (on peut penser à cet égard aux formes d'exploitation dans le contexte d'Internet).
De « paraplu-oplossing » houdt immers in dat de Verdragsluitende Staten ook het distributierecht (naast het recht van mededeling aan het publiek) kunnen aanwenden om vorm te geven aan het uitsluitende recht van de auteur om toestemming te geven tot het beschikbaar stellen van zijn werken op zodanige wijze dat deze voor leden van het publiek beschikbaar zijn vanaf een door hen gekozen plaats en op een door hen gekozen tijdstip (hierbij kan voornamelijk gedacht worden aan exploitatievormen in een internet-context).
