Vertaling van "Déclaration de non-citoyenneté israélienne " (Frans → Nederlands) :

TERMINOLOGIE

déclaration de non-citoyenneté israélienne
niet-Israelverklaring

déclaration de Paris | déclaration sur la promotion de l'éducation à la citoyenneté et aux valeurs communes de liberté, de tolérance et de non-discrimination
verklaring over het bevorderen, via het onderwijs, van burgerschap en de gemeenschappelijke waarden vrijheid, tolerantie en non-discriminatie | verklaring van Parijs

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

L’importance de cette action apparaît également dans la «déclaration sur la promotion de la citoyenneté et des valeurs communes de liberté, de tolérance et de non-discrimination au moyen de l’éducation» (déclaration de Paris), faisant suite à la réunion informelle des ministres de l’éducation de l’UE le 17 mars à Paris, qui présente un ensemble de recommandations sur le rôle important de l’éducation dans la promotion de valeurs fondamentales telles que la citoyenneté active, le respect mutuel, la diversité, l’égalité et l’inclusion sociale, et sur la prévention de l’extrémisme violent.
Een en ander kwam ook tot uitdrukking in de "Verklaring inzake de bevordering van burgerschap en de gemeenschappelijke waarden van vrijheid, tolerantie en non-discriminatie door onderwijs" (verklaring van Parijs), naar aanleiding van de informele bijeenkomst van de EU-ministers van Onderwijs op 17 maart in Parijs, die voorziet in een reeks aanbevelingen over de belangrijke functie van het onderwijs bij de bevordering van fundamentele waarden zoals actief burgerschap, wederzijds respect, diversiteit, gelijkheid en sociale insluiting, en bij het voorkomen van gewelddadig extremisme.

La Cour de justice de l’Union européenne a confirmé l’importance constitutionnelle de la citoyenneté de l’Union en déclarant que «le statut de citoyen de l’Union a vocation à être le statut fondamental des ressortissants des États membres»[3].
Het Hof van Justitie van de Europese Unie bevestigde het constitutionele belang van het EU‑burgerschap door te verklaren dat „de hoedanigheid van burger van de Unie immers de primaire hoedanigheid van de onderdanen van de lidstaten [dient] te zijn”[3].

Lors de la consultation publique de 2012 sur la citoyenneté de l'Union et de l'Eurobaromètre de 2013 sur les droits électoraux, 72 % et 67 % respectivement des personnes interrogées ont déclaré que les citoyens de l'Union n'ayant pas la nationalité de leur pays d'accueil devraient être autorisés à voter aux élections nationales dans ce dernier.
Bij de openbare raadpleging over het EU‑burgerschap van 2012 en de Eurobarometer over de kiesrechten van 2013 was respectievelijk 72% en 67% van de respondenten van mening dat niet-onderdanen uit de EU zouden moeten kunnen stemmen in de nationale verkiezingen van hun gastland.

Si le parent belge n'est pas né en Belgique, la citoyenneté n'est attribuée qu'à la condition que le parent fasse une déclaration, hormis dans les cas où la non-attribution de la citoyenneté aurait pour effet de rendre l'enfant apatride.
Is die Belgische ouder niet geboren in België, dan wordt het staatsburgerschap slechts toegekend op voorwaarde dat de ouder daartoe een verklaring aflegt, waarbij een uitzondering wordt gemaakt in die gevallen waar het niet toekennen van het staatsburgerschap de staatloosheid van het kind zou tot gevolg hebben.

Si le parent belge n'est pas né en Belgique, la citoyenneté belge n'est attribuée qu'à la condition que le parent fasse une déclaration, hormis dans les cas où la non-attribution de la citoyenneté belge aurait pour effet de rendre l'enfant apatride.
Is die Belgische ouder niet geboren in België, dan wordt het Belgische staatsburgerschap slechts toegekend op voorwaarde dat de ouder daartoe een verklaring aflegt, waarbij een uitzondering wordt gemaakt in die gevallen waarin het niet toekennen van het Belgische staatsburgerschap de staatloosheid van het kind tot gevolg zou hebben.

Pour les pays déclarants qui ne sont pas des États membres de l'UE, la catégorie «citoyenneté n’émanant pas du pays déclarant, mais d’un autre État membre de l’UE» (COC.L.2.1. COC.M.2.1. COC.H.2.1) devient «citoyenneté d’un État membre de l’UE».
Voor rapporterende landen die geen EU-lidstaat zijn, moet de categorie „staatsburgerschap van andere EU-lidstaat dan het rapporterende land” (COC.L.2.1., COC.M.2.1., COC.H.2.1) worden veranderd in „staatsburgerschap van een EU-lidstaat”.

La République de Serbie déclare que conformément à la loi sur la citoyenneté de la République de Serbie (Journal officiel de la République de Serbie no 135/04), une personne possédant la citoyenneté de la République de Serbie ne peut renoncer à cette citoyenneté si elle ne fournit pas la preuve qu’elle obtiendra une citoyenneté étrangère au moment de la présentation de sa demande de renonciation à la citoyenneté de la République de Serbie.
De Republiek Servië verklaart dat overeenkomstig de Wet inzake burgerschap van de Republiek Servië (Staatscourant van de Republiek Servië, nr. 135/04) een burger die het burgerschap van de Republiek Servië bezit, niet aan dat burgerschap kan verzaken wanneer hij niet kan bewijzen dat hij een burgerschap van een ander land zal krijgen op het ogenblik dat hij het verzoek om verzaking van het burgerschap van de Republiek Servië indient.

Voir également la déclaration de M. Emil Scuka, président de l'Union internationale des Roms, lors d'une conférence de presse au Sénat italien le 4 décembre 2000: « Pour les Roms d'Europe, la seule citoyenneté vraiment adaptée est la citoyenneté européenne » (propos cités à partir d'une dépêche de l'agence France Presse, du 4 décembre 2000).
Zie ook de verklaring van de heer Emil Scuka, voorzitter van de Internationale Unie van de Roma, tijdens een persconferentie in de Italiaanse senaat op 4 december 2000: «Voor de Roma van Europa is het enige echt geschikte burgerschap het Europese burgerschap» (citaat uit een bericht van het persagentschap France Presse van 4 december 2000).

La déclaration n° 2 annexée au traité de Maastricht (qui a institué la citoyenneté de l'Union) le précise clairement: chaque fois que le traité instituant la Communauté européenne fait référence aux ressortissants des États membres, la question de savoir si une personne a la nationalité de tel ou tel État membre est réglée uniquement par référence au droit national de l'État concerné.
In verklaring nr. 2 bij het Verdrag van Maastricht (waarbij het burgerschap van de Unie is ingevoerd) staat uitdrukkelijk: "telkens wanneer in het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap sprake is van onderdanen van de Lid-Staten, (wordt) de vraag of een persoon de nationaliteit van deze of gene Lid-Staat bezit, uitsluitend (...) geregeld door verwijzing naar het nationale recht van de betrokken staat".