En dehors des aspects soumis à une législation spécifique de l’UE (labels «bio» ou «éco», par exemple)[87], la DPCD est le principal instrument législatif horizontal au regard duquel il convient d’évaluer les allégations environnementales et d’établir si une allégation est trompeuse dans son contenu ou dans la manière dont elle est présentée aux consommateurs[88].
Afgezien van de aspecten die in specifieke EU‑wetgeving zijn geregeld (bv. de „bio”- of „eco”‑etiketten)[87], is de richtlijn oneerlijke handelspraktijken het belangrijkste instrument van horizontale wetgeving om milieuclaims te beoordelen en te bepalen of een claim hetzij inhoudelijk, hetzij door de wijze waarop de claim aan consumenten wordt voorgesteld, misleidend is[88].