Il s'est développé une sorte d'idéologie linguistique belge: tout patriote digne de ce nom devait accepter le français comme langue culturelle « belge », suivie, sur pied d'égalité, par les dialectes flamands et wallons.
Er ontwikkelde zich zoiets als een Belgische taalideologie : een goede patriot moest het Frans als overkoepelende « Belgische » cultuurtaal aanvaarden met daaronder, op voet van gelijkheid, Vlaamse en Waalse dialecten.