Pour que les larmes aveuglantes de la douleur ne nous empêchent pas de voir ces femmes qui se battent encore et toujours pour la vie de leurs enfants sur les chemins du nettoyage ethnique, ces Irakiens par milliers qui errent le regard perdu dans les rues d’Amman, de Damas et du Caire, ces victimes profondément affectées par les syndromes post-traumatiques, les campements formés sur les places ou les remparts d’églises ou de mosquées en ruines, je voudrais leur envoyer à tous un message de solidarité, d’amour, d’affection et d’espoir.
Opdat de tranen van pijn ons niet blind maken voor de vrouwen die nog steeds vechten om hun kinderen in leven te houden terwijl etnische zuiveringen om hen heen plaatsvinden, voor de talloze duizenden Irakezen die in de oneindigheid staren in de straten van Amman, Damascus en Caïro, voor de diep geraakte slachtoffers van posttraumatische stress, voor de kampementen op pleinen en in de ruïnes van kerken en moskees, wil ik iedereen graag een boodschap van solidariteit, liefde, genegenheid en hoop geven.