Cette notion empreinte de l'euphorie du possible d'après-guerre a connu une évolution manifeste au cours des deux dernières décennies, la conception socio-médicale moderne partant plutôt d'un processus dynamique, aussi appelé « homéostase », que l'individu tente en permanence d'établir avec son environnement afin d'optimaliser son bien-être.
Dit begrip, dat het stempel draagt van de naoorlogse euforie van het mogelijke, had in de loop van de laatste twee decennia een duidelijke mutatie ondergaan : in de moderne socio-medische opvatting wordt eerder van een dynamisch proces uitgegaan, ook « homeostase » benoemd, waarmee een individu altijd verzoekt in evenwicht te zijn met zijn omgeving om zijn welbevinden te optimaliseren.
