La loi italienne, qui remonte à 1931, prévoit encore un certain nombre d'exigences que la Commission considère superflues ou disproportionnées telles que la nécessité d'obtenir une autorisation préalable, même dans le cas de la prestation de services, la portée territoriale limitée de l'autorisation (une autorisation est nécessaire pour chaque province dans laquelle le service est fourni), l'obligation d'avoir un siège dans chaque province où l'autorisation est accordée, un minimum de personnel et l'approbation administrative de tarifs minimum et maximum.
De Italiaanse wet, die dateert van 1931, voorziet nog steeds in een aantal vereisten die de Commissie onnodig of onevenredig acht: het gaat onder meer om de verplichting een voorafgaande vergunning te verkrijgen, zelfs in het geval van dienstverlening, de beperkte territoriale reikwijdte van deze vergunning (voor elke provincie waarin de dienst wordt verleend, moet een vergunning worden aangevraagd), de verplichting om een kantoor te hebben in elke provincie waarvoor de vergunning wordt verleend, het minimum aantal medewerkers en de administratieve goedkeuring van minimale en maximale tarieven.