La disposition en vertu de laquelle un traitement non classique ne peut être entamé que sur diagnostic d'un médecin traditionnel, sauf décharge écrite du patient, constitue un compromis acceptable entre, d'une part, le principe de la liberté thérapeutique et, d'autre part, la qualité des soins et la sécurité du patient, dont le médecin traditionnel reste le premier garant.
De bepaling dat een alternatieve behandeling slechts mag worden aangevat na een diagnose van een klassiek geschoolde arts, tenzij de patiënt hier schriftelijk van afziet, is een aanvaardbaar compromis tussen enerzijds het beginsel van de therapeutische vrijheid en anderzijds de kwaliteit van de zorgverlening en de veiligheid van de patiënt, waarvoor de klassieke arts de eerste garant blijft.
