Traduction de «laquelle une demande en indemnité dirigée contre » (Français → Néerlandais) :

L’affirmation selon laquelle «une demande en indemnité dirigée contre l’Union et fondée sur la simple illégalité d’un acte ou d’un comportement n’ayant pas été adopté par une institution de l’Union ou par ses agents doit être rejetée comme étant irrecevable» (6) a été appliquée sans évaluation des arguments contenus dans les observations écrites de la partie requérante indiquant que «[.] la BCE n’[a] pu agir qu’en tant qu’institutions de l’UE, car le MES ne pourrait pas exercer légalement un contrôle effectif du pouvoir coercitif en vertu du droit de l’UE pour permettre et/ou faire et/ou agir en vertu de la “menace”.
Het Gerecht heeft geoordeeld dat „[e]en tegen de Unie gerichte schadevordering die louter gebaseerd is op de onrechtmatigheid van een handeling of een gedraging die niet door een instelling van de Unie of een personeelslid daarvan is verricht, [...] niet-ontvankelijk [moet] worden verklaard” (6), zonder evenwel het door rekwirante in haar schriftelijke opmerkingen geformuleerde betoog te hebben beoordeeld dat de ECB wel als een instelling van de Unie moet zijn opgetreden, aangezien het ESM geen effectieve controle kon uitoefenen van de dwingende bevoegdheid krachtens het Unierecht om het „dreigement” (de zogenaamde „unless-demand”) toe te staan en/of te uiten en/of te bevorderen.

L’affirmation selon laquelle «une demande en indemnité dirigée contre l’Union et fondée sur la simple illégalité d’un acte ou d’un comportement n’ayant pas été adopté par une institution de l’Union ou par ses agents doit être rejetée comme étant irrecevable» (6) a été appliquée sans évaluation des arguments contenus dans les observations écrites des requérants indiquant que «[.] la BCE n’[a] pu agir qu’en tant qu’institutions de l’UE, car le MES ne pourrait pas exercer légalement un contrôle effectif du pouvoir coercitif en vertu du droit de l’UE pour permettre et/ou faire et/ou agir en vertu de la “menace”.
Het Gerecht heeft geoordeeld dat „[e]en tegen de Unie gerichte schadevordering die louter gebaseerd is op de onrechtmatigheid van een handeling of een gedraging die niet door een instelling van de Unie of een personeelslid daarvan is verricht, [...] niet-ontvankelijk [moet] worden verklaard” (6), zonder evenwel het door rekwiranten in hun schriftelijke opmerkingen geformuleerde betoog te hebben beoordeeld dat de ECB wel als een instelling van de Unie moet zijn opgetreden, aangezien het ESM geen effectieve controle kon uitoefenen van de dwingende bevoegdheid krachtens het Unierecht om het „dreigement” (de zogenaamde „unless-demand”) toe te staan en/of te uiten en/of te bevorderen.

Il s'agit essentiellement des contestations relatives aux indemnités et aux conditions de réquisitions prévues par la loi sur les réquisitions militaires du 12 mai 1927 (8º), des contestations relatives aux réclamations visées aux articles 36 et 56 de l'arrêté royal du 1 février 1938 en ce qui concerne les réquisitions ou engagements volontaires pour assurer le fonctionnement des services publics en temps de guerre (9º), les contestations relatives aux demandes d'indemnités concernant la création autour des aérodromes d'une zone de sécurité frappée de servitudes aéronautiques (10º), les contestations relatives à l'exercice par les étrangers des activités professionnelles indépendantes (13º), les contestations relatives à la délivrance de passeports (14º) (à cette occasion, l'arrêté royal du 31 juillet 1979 organisant la commission de recours relative à la délivrance des passeports devra être abrogé), les demandes d'octroi d'aide provisionnelle pour les victimes d'actes intentionnels de violence (15º), les contestations relatives au recouvrement et au remboursement des frais d'assistance (17º), le recours contre les décisions du ministre de la Justice en matière de détention préventive (22º) et contre les décisions du Commissaire aux réfugiés (21º).
In hoofdzaak gaat het hier om geschillen over de vergoedingen en de voorwaarden van opeising waarin de wet van 12 mei 1927 (8º) op de militaire opeisingen voorziet, geschillen inzake de bezwaren bedoeld in de artikelen 36 en 56 van het koninklijk besluit van 1 februari 1938 op de vrijwillige dienstneming of opeising teneinde de werking der openbare diensten in oorlogstijd te verzekeren (9º), geschillen inzake de aanvragen van schadeloosstelling bij « het inrichten van een aan luchtvaartdienstbaarheden onderworpen veiligheidsgordel rondom de vliegvelden » (10º), geschillen inzake de uitoefening van zelfstandige beroepsactiviteiten door vreemdelingen (13º), geschillen inzake de afgifte van paspoorten (14º), (het koninklijk besluit van 31 juli 1979 tot inrichting van de commissie van beroep inzake de afgifte van paspoorten dient terzelfder tijd te worden opgeheven), geschillen inzake de aanvragen tot toekenning van voorlopige hulp aan de slachtoffers van opzettelijke gewelddaden (15º), geschillen inzake de invordering en de terugbetaling van de bijstandskosten (17º), beroep tegen de beslissingen van de minister van Justitie op het stuk van de voorlopige hechtenis (22º) en beroep tegen de beslissingen van de Commissaris-generaal voor de vluchtelingen en de staatlozen (21º).

Cependant, étant donné que le tribunal administratif a une compétence de pleine juridiction en premier degré dans certaines matières (article 41) où les contestations n'ont pas nécessairement pour fondement un acte ou une décision d'une autorité administrative (certaines contestations électorales, celles qui sont visées aux articles 256 et 272, alinéas 3 et 4, de la nouvelle loi communale, les demandes d'indemnités des actes intentionnels de violence, etc.), il est prévu qu'à défaut de l'existence d'un acte attaqué ou d'une décision contre laquelle un recours est porté, le tribunal compétent est le tribunal du domicile ou du siège de la partie requérante.
Gelet evenwel op het feit dat de administratieve rechtbank in eerste aanleg volle rechtsmacht heeft voor bepaalde aangelegenheden (artikel 41), waarbij aan de betwistingen niet noodzakelijk een handeling of een beslissing van een bestuursorgaan ten grondslag ligt (bepaalde betwistingen inzake verkiezingen, de betwistingen bedoeld in de artikelen 256 en 272, derde en vierde lid, van de nieuwe gemeentewet, de aanvragen tot schadevergoeding voor opzettelijke gewelddaden, enz.), is bepaald dat bij ontstentenis van een bestreden handeling of van een beslissing waartegen beroep wordt aangetekend, de bevoegde rechtbank de rechtbank is van de woonplaats of van de zetel van de eisende partij.

L'appelant, en revanche, demande à son bénéfice l'application de l'arrêt de la Cour n° 15/97 du 18 mars 1997 par lequel celle-ci a dit pour droit que « les articles 620 et 621 du Code judiciaire violaient les articles 10 et 11 de la Constitution en ce qu'ils excluaient que soient cumulés, pour la détermination du ressort, le montant de la demande dirigée par une personne lésée contre l'assureur de celui qu'elle estime responsable de son dommage, sans mettre l'assuré à la cause, et le montant de la demande en intervention dirigée par celui-ci contre le demandeur originaire, alors que cette demande incidente dérive du fait qui sert de fondement à l'action originaire ».
De appellant vordert daarentegen, te zijnen voordele, de toepassing van het arrest nr. 15/97 van het Hof van 18 maart 1997 waarin het Hof voor recht heeft gezegd dat « de artikelen 620 en 621 van het Gerechtelijk Wetboek [.] de artikelen 10 en 11 van de Grondwet [schenden], doordat zij uitsluiten dat, om de aanleg te bepalen, het bedrag van de vordering die een benadeeld persoon richt tegen de verzekeraar van diegene die hij voor de door hem geleden schade aansprakelijk acht, zonder de verzekerde bij de zaak te betrekken, wordt samengeteld met het bedrag van de vordering tot tussenkomst die laatstgenoemde tegen de oorspronkelijke eiser richt, terwijl die tussenvordering een gevolg is van het feit dat tot grondslag van de oorspronkelijke vordering dient ».

« Les articles 620 et 621 du Code judiciaire violent-ils les articles 10 et 11 de la Constitution en ce qu'ils excluent, pour la détermination du taux du ressort, que soient cumulés le montant de la demande en intervention dirigée par une personne lésée contre l'assureur de celui qu'elle estime responsable de son dommage, sans mettre l'assuré à la cause, et le montant de la demande principale dirigée contre le même défendeur sur intervention volontaire, alors que ladite demande en intervention ne dérive pas du fait qui sert de fondement à l'action originaire; le montant de la demande en intervention qui ne constitue pas une demande reconventionnelle et celui de la demande principale ?
« Schenden de artikelen 620 en 621 van het Gerechtelijk Wetboek de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, doordat zij, voor het bepalen van het bedrag van de aanleg, uitsluiten dat de volgende bedragen worden samengevoegd : het bedrag van de vordering tot tussenkomst die een benadeelde persoon heeft gericht tegen de verzekeraar van diegene die hij aansprakelijk acht voor zijn schade, zonder de verzekerde bij het geding te betrekken, en het bedrag van de hoofdvordering gericht tegen dezelfde verweerder op vrijwillige tussenkomst, terwijl de voormelde vordering tot tussenkomst haar oorsprong niet vindt in het feit dat tot grondslag dient voor de oorspronkelijke vordering; het bedrag van de vordering tot tussenkomst die geen tegenvordering is en dat van de hoofdvordering ?

Les articles 620 et 621 du Code judiciaire violent les articles 10 et 11 de la Constitution en ce qu'ils excluent que soient cumulés, pour la détermination du ressort, le montant de la demande dirigée par une personne lésée contre celui qu'elle estime responsable de son dommage, sans que l'assureur de ce dernier soit mis à la cause, et le montant de la demande en intervention dirigée par celui-ci contre le demandeur originaire, alors que cette demande incidente dérive du fait qui sert de fondement à l'action originaire.
De artikelen 620 en 621 van het Gerechtelijk Wetboek schenden de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, doordat zij uitsluiten dat, om de aanleg te bepalen, het bedrag van de vordering die een benadeelde persoon richt tegen diegene die hij voor de door hem geleden schade aansprakelijk acht, zonder diens verzekeraar bij de zaak te betrekken, wordt samengeteld met het bedrag van de vordering tot tussenkomst die laatstgenoemde tegen de oorspronkelijke eiser richt, terwijl die tussenvordering een gevolg is van het feit dat tot grondslag van de oorspronkelijke vordering dient.