Traduction de «législateur belge a pris en compte cette jurisprudence puisqu » (Français → Néerlandais) :

Le législateur belge a pris en compte cette jurisprudence puisqu'aux termes des alinéas 2 et 3 de l'article 2bis de la loi précitée du 15 mars 1874, insérés par l'article 4 de la loi du 15 mai 2007 modifiant la loi du 1er octobre 1833 sur les extraditions et la loi du 15 mars 1874 sur les extraditions, « L'extradition ne peut davantage être accordée s'il existe des risques sérieux que la personne, si elle était extradée, serait soumise dans l'État requérant à un déni flagrant de justice, à des faits de torture ou des traitements inhumains et dégradants.
De Belgische wetgever heeft deze rechtspraak in aanmerking genomen, aangezien luidens het tweede en derde lid van artikel 2bis van de voormelde wet van 15 mei 2007, ingevoegd bij artikel 4 van de wet van 15 maart 1874 tot wijziging van de wet van 1 oktober 1833 op de uitleveringen en van de uitleveringswet van 15 maart 1874, « uitlevering (...) evenmin (kan) worden toegestaan wanneer er ernstige risico's bestaan dat de persoon, indien hij wordt uitgeleverd, in de verzoekende Staat wordt onderworpen aan een flagrante rechtsweigering of aan foltering of onmenselijke en onterende behandeling.

Si la jurisprudence a pris en compte cette question des procédures téméraires et vexatoires, le législateur s'y est également intéressé puisqu'il a introduit un article 1072bis dans le Code judiciaire en votant la loi du 3 août 1992.
Niet alleen de jurispridentie heeft zich beziggehouden met het probleem van roekeloze en tergende procedures. Ook de wetgever heeft dat gedaan aangezien hij met de wet van 3 augustus 1992 in het Gerechtelijk Wetboek een artikel 1072bis heeft ingevoegd.

Il ressort également du préambule de l'arrêté royal en cause qu'il y avait lieu de prendre une mesure dont le caractère urgent était difficilement conciliable avec une procédure d'adoption ordinaire par le législateur, raison pour laquelle le Conseil d'Etat a également été prié de prendre en compte, dans son avis, le caractère urgent : « Vu l'urgence motivée par : le régime particulier des agences de voyages et le lieu des prestations de services effectuées par les intermédiaires, que stipulent respectivement l'article 26 et l'article 28ter, titre E, de la sixième directive 77/388/CEE; la procédure en manquement d'Etat que régit l'article 226 du Traité CE; la mise en demeure que la Commission européenne a adressée, dans le respect de cette procédure, au Royaume de Belgique, le 30 juillet 1996, pour lui communiquer ses griefs quant à une application estimée incorrecte que la législation belge autoriserait des articles 26 et 28ter, titre E, de la sixième directive 77/388/CEE; l'échange infructueux de vues auquel cette mise en demeure a donné lieu; l'avis motivé que la Commission européenne a par conséquent émis, le 8 juillet 1998, pour confirmer les griefs formés en l'espèce; le fait que la Belgique s'est engagée par écrit, le 30 septembre 1998, à se conformer, sans réserve, à cet avis motivé; qu'une abstention prolongée exposerait inéluctablement la Belgique à la saisine de la Cour de Justice des Communautés européennes; qu'il est, au contraire, impératif que la législation belge soit dûment adaptée sans retard; que les dispositions du présent arrêté, dont tel est précisément l'objet, doivent par conséquent entrer en vigueur aussi vite que possible; que cet arrêté doit dès lors être pris d'urgence; » (Moniteur belge, 31 décembre 1999, troisième édition, pp. 50510 et 50512).
Dat er aanleiding was om een maatregel te nemen waarvan het spoedeisend karakter moeilijk te verzoenen was met een gewone aannemingsprocedure door de wetgever, blijkt eveneens uit de aanhef van het in het geding zijnde koninklijk besluit, reden waarom ook de Raad van State is verzocht bij zijn advies rekening te houden met het spoedeisend karakter : « Gelet op het verzoek om spoedhandeling, gemotiveerd door : de bijzondere regeling voor reisbureaus en de plaats van door tussenpersonen verrichte diensten, respectievelijk bepaald door artikel 26 en door artikel 28ter, titel E, van de Zesde richtlijn 77/388/EEG; de procedure bij het niet nakomen door een Staat geregeld door artikel 226 van het Verdrag EG; de ingebrekestelling die de Europese Commissie, in naleving van die procedure, op 30 juli 1996 aan het Koninkrijk België heeft gericht, om haar bezwaren mee te delen betreffende een vermeende onjuiste toepassing van de artikelen 26 en 28ter, titel E, van de Zesde richtlijn 77/388/EEG welke de Belgische wetgeving zou toelaten; de vruchteloze gedachtenwisseling waartoe die ingebrekestelling aanleiding heeft gegeven; het met redenen omkleed advies dat de Europese Commissie bijgevolg op 8 juli 1998 heeft uitgebracht teneinde de in casu geformuleerde bezwaren te bevestigen; het feit dat België zich op 30 september 1998 schriftelijk heeft geëngageerd om zonder voorbehoud dit met redenen omkleed advies op te volgen; dat een verlengd uitblijven ervan België onvermijdelijk zou blootstellen aan een aanhangigmaking bij het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen; dat het integendeel absoluut noodzakelijk is dat de Belgische reglementering naar behoren en zonder verwijl wordt aangepast; dat de bepalingen van onderhavig besluit, dat juist dit als voorwerp heeft, bijgevolg zo vlug mogelijk van kracht dienen te gaan; dat dit besluit dus dringend moet genomen worden » (Belgisch Staatsblad, 31 december 1999, derde editie, pp. 50510 en 50512).

Puisque le législateur a doté le collectionneur de plus de dix armes d'un statut spécifique et a pris en compte, dans l'élaboration des catégories d'armes, le fait que certaines armes sont des objets de collection, la circonstance, invoquée par les parties requérantes, « que certaines armes sont des oeuvres d'art » ne constitue pas un critère pertinent qui justifie d'opérer une distinction supplémentaire entre les armes, d'autant que cette qualité d'oeuvre d'art n'exclut pas leur dangerosité objective.
Vermits de wetgever de verzamelaar van meer dan tien wapens een specifiek statuut heeft toegekend en bij de uitwerking van de categorieën van wapens rekening ermee heeft gehouden dat sommige wapens verzamelobjecten zijn, vormt het door de verzoekende partijen aangevoerde gegeven « dat sommige wapens kunstvoorwerpen zijn » geen relevant criterium dat verantwoordt om onder de wapens een extra onderscheid te maken, temeer daar dat kenmerk van kunstvoorwerp het objectieve gevaar ervan niet uitsluit.