Cet accord interinstitutionnel nous enferme dans un marchandage sans fin entre les contributeurs nets, les bénéficiaires nets, l’ancienne Europe, la nouvelle Europe, le Conseil et le Parlement, à un moment où nous devons être une seule Europe sous peine qu’il n’y ait plus d’Europe du tout.
Door dit Interinstitutionele Akkoord zitten wij gevangen in een oeverloos gekibbel tussen netto-betalers, netto-ontvangers, het oude Europa, het nieuwe Europa, de Raad en het Parlement, en dat op een moment waarop wij als één Europa zouden moeten functioneren, omdat wij anders het risico te lopen dat er geen Europa overblijft.