Vertaling van "parlement que cela coûterait trop " (Frans → Nederlands) :

En général, l'employeur refuse de faire la demande parce que cela lui coûterait trop cher (cotisations sociales, impôts).
Over het algemeen weigert een werkgever die aanvraag te doen omdat het hem teveel kost (sociale bijdragen, belastingen).

Les opérateurs nous disent au Parlement que cela coûterait trop cher.
De beheerders vertelden ons in het Parlement dat dit te kostbaar zou zijn.

Tel que cela ressort du rapport de la commission du Logement et de la Rénovation urbaine, un amendement n° 69 visait à supprimer le dernier alinéa de l'article 29 attaqué, s'inspirant de l'avis de l'Association de la Ville et des Communes de la Région de Bruxelles-Capitale, concernant le règlement-type arrêté par le Gouvernement : « Le règlement-type arrêté par le gouvernement : Les termes utilisés laissent entendre qu'il s'agit d'un modèle de règlement tandis que le commentaire de l'article affirme que ce règlement-type comprendra ' les exigences reprises dans ce chapitre (procédure, critères d'attribution, etc.) '. S'il s'agit d'un modèle dont on peut s'écarter, cette disposition est inutile puisque rien n'empêche le gouvernement de proposer un modèle de règlement facultatif. S'il s'agit d'un document contraignant, fixant notamment les critères de priorité et leur pondération, il se pose trois problèmes : Premièrement, l'habilitation donnée au gouvernement est floue et beaucoup trop large. En effet, lorsqu'il ne s'agit pas d'un simple pouvoir d'exécution portant sur des mesures de détail mais de déléguer une compétence du législateur en faveur du gouvernement, le législateur doit en fixer les éléments essentiels. De plus, l'exercice est encore plus périlleux pour l'application de l'article 23 de la Constitution qui confère au législateur une compétence réservée. Deuxièmement, en fonction du contenu de l'arrêté pris sur cette base, il pourrait y avoir une atteinte disproportionnée à l'autonomie communale en ce qui concerne la gestion du patrimoine communal. Troisièmement, l'AVCB s'interroge sur l'utilité d'un règlement- type contraignant dans la mesure où le règlement d'attribution doit obligatoirement reprendre les principes prévus par le Code » (Doc. parl., Parlement de la région de Bruxelles-Capitale, 2012-2013, A-355/2, pp. 78-79 et 166).
Zoals blijkt uit het verslag van de Commissie voor de Huisvesting en Stadsvernieuwing, strekte een amendement nr. 69 ertoe het laatste lid van het bestreden artikel 29 te schrappen, amendement dat geïnspireerd was op het advies van de Vereniging van de Stad en de Gemeenten van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest over het standaardreglement dat door de Regering was vastgesteld : « Het [door de regering vastgestelde] standaardreglement : de gebruikte termen doen vermoeden dat het gaat over een typereglement, terwijl volgens de commentaar bij het artikel dit standaardreglement de ' in dit hoofdstuk vermelde vereisten zal omvatten (procedure, toewijzingscriteria, enz.) '. Als het gaat over een model waarvan afgeweken mag worden, is die bepaling nutteloos, omdat niets de regering belet een facultatief modelreglement voor te stellen. Als het gaat over een bindend document, waarin met name de criteria voor prioriteit en de afweging ervan bepaald worden, rijzen drie problemen. In de eerste plaats is de aan de regering gegeven machtiging te onduidelijk en veel te ruim. Als het niet gaat over een gewone uitvoerende bevoegdheid betreffende onbelangrijke maatregelen, maar over het overdragen van een bevoegdheid van de wetgever ten gunste van de regering, moet de wetgever de essentiële elementen daarvan bepalen. Bovendien is dat nog riskanter voor de toepassing van artikel 23 van de Grondwet, die de wetgever een voorbehouden bevoegdheid toekent. Ten tweede zou er, naargelang de inhoud van het op die grond genomen besluit, op onevenredige wijze kunnen geraakt worden aan de gemeentelijke autonomie inzake het beheer van het gemeentelijk patrimonium. Ten derde heeft de VSGB vragen bij het nut van een bindend standaardreglement omdat het toewijzingsreglement verplicht is de in de Code vooropgestelde principes te vermelden » (Parl. St., Brussels Hoofdstedelijk Parlement, 2012-2013, A-355/2, pp. 78-79 en 166).

Le problème est que ces sociétés s’attaquent souvent à des entreprises d’un autre État membre de l’UE. Ces entreprises familiales, généralement petites, ne disposent pas des connaissances ou des compétences pour se défendre juridiquement ou estiment que cela leur coûterait trop d’argent et d’efforts.
De problemen zijn een gevolg van het feit dat de gegevensbankdiensten vaak toeslaan bij bedrijven in een andere lidstaat van de Europese Unie, alsook van het feit dat veelal kleinere familiebedrijven zich in de praktijk niet met juridische middelen weten te beschermen of doordat het hen gewoon buitensporig veel moeite en geld zou kosten.

Toutefois, à aucun moment je ne me demande comment il est possible de ne pas entendre ce qui est assourdissant, pas plus que je ne me demande jamais comment il est possible de ne pas comprendre ce qu’il est si simple de comprendre, parce que, sauf votre respect, Monsieur le Commissaire, j’ai vu cela arriver trop souvent en ce qui concerne la manière dont la Commission traite parfois avec le Parlement européen, et le sujet à l’examen ici aujourd’hui en est un bon exemple.
Wat ik me echter nooit afvraag is hoe het kan dat mensen een oorverdovend luide roep niet horen, noch hoe het kan dat mensen iets doodeenvoudigs niet snappen, want, met alle respect, mijnheer de commissaris, ik heb dit maar al te vaak zien gebeuren, als het gaat om de manieren waarop de Commissie soms met het Europees Parlement omgaat, en het onderwerp waar we het hier nu over hebben is daar een goed voorbeeld van.

J’estime que cela va trop loin et ne correspond pas à ce que le Conseil et le Parlement ont convenu.
Dat gaat naar mijn mening duidelijk te ver en beantwoordt niet aan hetgeen Raad en Parlement zijn overeengekomen.

On a indiqué ce matin au Parlement Flamand que cela était naturellement insuffisant en soi parce que la plupart des médecins en Flandre prescrivent trop facilement des antibiotiques.
Vanmorgen is er in het Vlaams Parlement op gewezen dat dit op zich natuurlijk onvoldoende is omdat de meeste artsen in Vlaanderen te gul zijn met het voorschrijven van antibiotica.

Cela me fait penser à la crise du Rwanda, à propos de laquelle on a dit que le parlement avait posé trop peu de questions.
Dit doet mij denken aan de Rwanda-crisis waarover gezegd werd dat het parlement onvoldoende vragen heeft gesteld.