Enfin, elle ajoute que le caractère disproportionné de la différence de traitement provient de ce que la norme attaquée limite excessivement le nombre de cas dans lesquels il sera encore fait appel à un avocat en matière fiscale.
Tot slot voegt zij eraan toe dat het onevenredig karakter van het verschil in behandeling voortvloeit uit het feit dat de aangevochten norm het aantal gevallen waarin nog een beroep op een advocaat zal worden gedaan in fiscale zaken, op een overdreven manier beperkt.