Je me demande pourquoi on ne cherche pas à ce que les crédits de paiement atteignent un plafond qui serait officiellement fixé à 1,27 % du produit brut de l’Union européenne, de manière à ne pas sacrifier d’autres programmes, et au nom de quelle logique, au moment où l’Union européenne assume un surcroît d’obligations, elle limite le déboursement des crédits en question, qui atteignent à grand-peine 1,10 % du PIB.
Ik ben nu al een jaar lid van het Europees Parlement en een jaar lang zeg ik steevast hetzelfde: men vaardigt allerlei programma’s uit en neemt voortdurend nieuwe initiatieven, maar men zorgt niet voor de benodigde extra financiële middelen. Het is zelfs “goede” gewoonte om het benodigde geld bij andere verplichtingen weg te halen. Dat is ook gebeurd in het geval van Kosovo, bij de ontwikkeling van de Balkan, de aardbevingen, en nog andere vraagstukken. Ik vraag mij af waarom men de betalingskredieten niet dusdanig vaststelt dat het institutioneel afgesproken maximum van 1,27% van het BBP van de Europese Unie kan worden bereikt.