Cependant, ce dont je me souviens le plus clairement et que je n’oublierai jamais, c’est l’indescriptible sentiment de solitude lorsqu’on prend enfin conscience que notre malheur, notre désespoir et notre martyre se sont joués sur une scène ouverte, que le monde a vu combien nous souffrions mais n’a rien fait pour l’empêcher.
Wat ik mij het allerduidelijkst kan herinneren en wat ik echter nooit zal vergeten is het gevoel van onbeschrijflijke eenzaamheid als je ten slotte begrijpt dat je eigen ongeluk, wanhoop en doodsstrijd zich in alle openbaarheid heeft afgespeeld, dat men heeft gezien hoe wij leden, maar dat men dit niet heeft verhinderd.
