Traduction de «sénat était devenu inutile » (Français → Néerlandais) :

En outre, ce produit était devenu inutile dans un contexte de structure tarifaire modifiée, puisque le Rail Pass (et le Go Pass pour les jeunes) était devenu une alternative à part entière.
Bovendien werd dit product in een context van gewijzigde tarievenstructuur overbodig, daar de Rail Pass (en de Go Pass voor de jongeren) een volwaardig alternatief werd.

Par l'adhésion récente (en 2004 et 2007) de la plupart de ces États à l'UE, il était devenu inutile pour ceux-ci de rester membres du CEFTA qui se trouvait dès lors réduit à deux pays: la Croatie et l'ARYM.
De recente toetreding (in 2004 en 2007) van de meeste van de oorspronkelijke CEFTA-Partijen tot de EU maakte het voor deze landen overbodig om partij te blijven bij deze overeenkomst, zodat CEFTA uiteindelijk beperkt bleef tot Kroatië en de FYROM.

En conséquence, le Sénat est devenu une institution totalement inutile.
De Senaat is bijgevolg een compleet zinloze instelling geworden.

Alors qu'en 1971 le législateur a voulu garantir l'intervention du Fonds commun de garantie parce que, « pour des raisons de justice sociale, il ne convient pas de laisser sans réparation les victimes d'accidents de la circulation qui ne peuvent être dédommagées » (Doc. parl., Sénat, 1970-1971, n° 570, p. 52), en 1975 il a limité cette intervention sur la base de la justification suivante de l'amendement du Gouvernement qui est devenu la disposition en cause : « Le texte du 2° du § 1 de l'article 50, tel qu'il était rédigé dans le Doc. 570 obligeait le Fonds Commun de garantie à intervenir dans n'importe quelle hypothèse de non-intervention d'une compagnie d'assurance agréée; cela visait, par exemple, toutes les restrictions apportées à l'indemnisation des personnes lésées par la législation sur l'assurance de responsabilité civile automobile.
Terwijl de wetgever in 1971 de tegemoetkoming van het Gemeenschappelijk Waarborgfonds beoogde te waarborgen omdat het « om redenen van sociale rechtvaardiging niet past de slachtoffers van verkeersongevallen zonder schadeloosstelling te laten, wanneer deze niet kunnen worden vergoed » (Parl. St., Senaat, 1970-1971, nr. 570, p. 52), heeft hij evenwel in 1975 die tegemoetkoming beperkt op grond van de volgende verantwoording van het amendement van de Regering dat tot de in het geding zijnde bepaling zou leiden : « Volgens de tekst van het 2° van § 1 van artikel 50 zoals hij in het Doc. 570 was opgesteld, was de tussenkomst van het Gemeenschappelijk Waarborgfonds verplichtend in om 't even welke hypothese van niet-interventie van een toegelaten verzekeringsmaatschappij; dit had, bijvoorbeeld, betrekking op alle beperkingen die door de wetgeving op de burgerrechtelijke aansprakelijkheid inzake motorrijtuigen aan het vergoeden der benadeelde personen worden opgelegd.

Alors qu'en 1971 le législateur a prévu l'intervention du Fonds commun de garantie parce que, « pour des raisons de justice sociale, il ne convient pas de laisser sans réparation les victimes d'accidents de la circulation qui ne peuvent être dédommagées » (Doc. parl., Sénat, 1970-1971, n° 570, p. 52), en 1975 il a limité cette intervention sur la base de la justification suivante de l'amendement du Gouvernement qui est devenu la disposition en cause : « Le texte du 2° du § 1 de l'article 50, tel qu'il était rédigé dans le Doc. 570 obligeait le Fonds Commun de garantie à intervenir dans n'importe quelle hypothèse de non-intervention d'une compagnie d'assurance agréée; cela visait, par exemple, toutes les restrictions apportées à l'indemnisation des personnes lésées par la législation sur l'assurance de responsabilité civile automobile. Les conséquences pécuniaires de cette disposition auraient été très lourdes. C'est pourquoi l'amendement reprend le texte du projet de loi primitif sur le contrôle des entreprises d'assurance (Doc., Sénat, 269) qui prévoyait l'intervention du Fonds lorsque l'obligation d'assurance n'ayant pas été respectée, aucune entreprise d'assurance agréée n'est obligée par la loi à ladite réparation. Cette version est d'ailleurs celle du projet de loi relatif à l'assurance obligatoire de la responsabilité civile automobile (art. 20, § 1 , 2°), qui a déjà été adopté à la Chambre. L'amendement introduit en outre une disposition qui traduit la volonté des membres de la Commission des Affaires économiques d'étendre l'obligation d'intervention du Fonds à la réparation des dommages provoqués par un accident de la circulation imputable à un événement fortuit (Doc. Sénat, 570, p. 52) » (Doc. parl., Sénat, 1974-1975, n° 468-2, p. 19).
Terwijl de wetgever in 1971 in de tegemoetkoming van het Gemeenschappelijk Waarborgfonds heeft voorzien omdat het « om redenen van sociale rechtvaardiging niet past de slachtoffers van verkeersongevallen zonder schadeloosstelling te laten, wanneer deze niet kunnen worden vergoed » (Parl. St., Senaat, 1970-1971, nr. 570, p. 52), heeft hij evenwel in 1975 die tegemoetkoming beperkt op grond van de volgende verantwoording van het amendement van de Regering dat tot de in het geding zijnde bepaling zou leiden : « Volgens de tekst van het 2° van § 1 van artikel 50 zoals hij in het Doc. 570 was opgesteld, was de tussenkomst van het Gemeenschappelijk Waarborgfonds verplichtend in om 't even welke hypothese van niet-interventie van een toegelaten verzekeringsmaatschappij; dit had, bijvoorbeeld, betrekking op alle beperkingen die door de wetgeving op de burgerrechtelijke aansprakelijkheid inzake motorrijtuigen aan het vergoeden der benadeelde personen worden opgelegd. De geldelijke gevolgen van die beschikking zouden zeer zwaar geweest zijn. Dit is de reden waarom het amendement de tekst overneemt van de oorspronkelijke wet op de controle der verzekeringsondernemingen (Doc. Senaat 269) waarin de tussenkomst van het Fonds voorzien was wanneer, ingevolge de niet-naleving der verzekeringsverplichting, geen enkele toegelaten verzekeringsonderneming door de wet tot schadevergoeding verplicht is. Die zienswijze is trouwens ook die van het wetsontwerp op de verplichte verzekering van de burgerrechtelijke aansprakelijkheid inzake motorvoertuigen (art. 20, § 1, 2°), dat reeds door de Kamer werd goedgekeurd. Het amendement voert, bovendien, een beschikking in die de wil weergeeft van de leden der Commissie van Economische Zaken om de verplichte tussenkomst van het Fonds uit te breiden tot het herstel van de schade die veroorzaakt wordt door een verkeersongeval dat aan een toeval te wijten is (Doc. Senaat, 570, blz. 52) » (Parl. St., Senaat, 1974-1975, nr. 468-2, p. 19).

Ceci permet la suppression de l'ordonnance de dépôt du rapport, laquelle était devenue inutile puisqu'à ce stade de la procédure, c'est-à-dire avant qu'un arrêt soit prononcé, la chambre ne peut pas ordonner à l'auditeur la rédaction d'un rapport complémentaire (voyez l'article 24 des lois coordonnées, modifié par l'article 12 de la loi du 15 septembre 2006).
Zulks maakt het mogelijk om de beschikking tot neerlegging van het verslag af te schaffen, nu deze beschikking overbodig is geworden, aangezien de kamer in deze fase van de procedure, dat wil zeggen voordat een arrest gewezen is, de auditeur niet kan bevelen een aanvullend verslag op te maken (zie artikel 24 van de gecoördineerde wetten, gewijzigd bij artikel 12 van de wet van 15 september 2006).

Le règlement 1/2003 supprime la notification à la Commission des accords entre entreprises, un système qui avait été créé en 1962, mais était devenu inutilement bureaucratique, les sociétés présentes en Europe possédant à présent une bonne connaissance des règles de concurrence .
Verordening nr. 1/2003 schaft het systeem van de aanmelding van zakelijke overeenkomsten bij de Commissie af. Dit systeem was in 1962 ingesteld, maar was nodeloos bureaucratisch geworden, omdat ondernemingen die in Europa actief zijn ondertussen bekend zijn met de mededingingsregels .

Il ressort des travaux préparatoires de l'article 5, 3°, en cause que dans le projet de loi devenu la loi du 25 juin 1993, seule la vente de journaux et de périodiques était exclue du champ d'application de la loi (Doc. parl., Sénat, 1990-1991, n° 1417/1, p. 18).
Uit de parlementaire voorbereiding van het in het geding zijnde artikel 5, 3°, blijkt dat in het ontwerp van wet dat de wet van 25 juni 1993 is geworden, enkel de verkoop van kranten en tijdschriften uit het toepassingsgebied van de wet was gesloten (Parl. St., Senaat, 1990-1991, nr. 1417/1, p. 18).

Le gouvernement a en effet décidé que le Sénat était devenu inutile.
De regering heeft immers beslist dat de Senaat nutteloos is geworden.