Dans ce contexte, le juge de paix est, « en tant que juge de proximité », considéré comme « le mieux placé pour se prononcer » sur le contentieux né du défaut de paiement de services fournis par les « entreprises d'utilité publique », « compte tenu de la situation spécifique du défendeur qui se trouvera souvent dans une position de vulnérabilité par rapport au demandeur » (ibid., p. 3).
In die context wordt de vrederechter, « als nabijheidsrechter », beschouwd als « het best geplaatst om een kwalitatieve beslissing te nemen » met betrekking tot het contentieux dat voortvloeit uit de niet-betaling van nutsvoorzieningen die worden geleverd door « nutsbedrijven », « rekening houdende met de specifieke situatie van de verweerder, die vaak in een zwakkere positie zal staan in verhouding tot de eiser » (ibid., p. 3).