Il prévoit simplement que, sur requête de toute partie intéressée, les juridictions énumérées dans les articles suivants sont compétentes pour déclarer les décisions exécutoires dans l'État requis; les seuls motifs de refus sont ceux énumérés à l'article 15 (motifs de non-reconnaissance) et à l'article 16 (voir article 23, paragraphe 2, et son commentaire au point 89 ci-après).
Het gaat er derhalve alleen om dat, op verzoek van een belanghebbende partij, de rechters waarnaar in de volgende artikelen wordt verwezen, een besluit nemen over de mogelijkheid van tenuitvoerlegging in de aangezochte lidstaat, die uitsluitend kan worden geweigerd om de redenen die zijn genoemd in artikel 15 (gronden voor niet-erkenning) en artikel 16 (zie artikel 23, lid 2, en de toelichting, punt 89).