Les États membres peuvent imposer des obligations de service public et conclure des contrats de service public seulement s'ils ont déterminé, pour chacune des liaisons concernées, que des services de transport régulier seraient inadéquats (par exemple, ces services ne seraient pas fournis selon l'ampleur ou dans les conditions que les autorités publiques jugent appropriées) dans le cas où l'on ne compterait que sur les opérateurs privés pour les assurer.
De lidstaten kunnen alleen openbaredienstverplichtingen opleggen en openbaredienstcontracten afsluiten als zij hebben vastgesteld dat voor iedere route in kwestie de reguliere vervoersdiensten niet toereikend zouden zijn (d.w.z. niet worden geleverd met de omvang of onder de voorwaarden die door de autoriteiten als passend zijn vastgesteld) als het leveren ervan louter aan de markt zou worden overgelaten.
