C'est alors que le fossé entre la valeur nominale et la valeur réelle de la dette du tiers-monde a commencé à se creuser et que la politique de la dette a connu différents avatars (les termes de Naples, l'initiative PPTE en 1996, et c.), avec chaque fois pour conséquence un peu plus de remises de dettes pour un peu plus de pays.
Hierdoor erkende men ook dat een deel van de schuld niet zou worden terugbetaald. Vanaf dan groeide de kloof tussen de nominale waarde en de reële waarde van de derde wereld schuld en ging het schuldenbeleid van het ene « menu » naar het andere (met « Naples » terms, met HIPC in 1996, enz.), met telkens iets meer kwijtschelding voor iets meer landen.