Traduction de «andere rechterlijke ambten » (Néerlandais → Allemand) :

TERMINOLOGIE

bekwaamheid om rechterlijke ambten te bekleden
Befähigung zur Ausübung richterlicher Tätigkeien

bekwaam zijn rechterlijke ambten te bekleden
Befähigung zur Ausübung richterlicher Tätigkeiten

tenuitvoerlegging van in een andere lidstaat gewezen rechterlijke beslissingen
Vollstreckung von Urteilen, die in einem anderen Mitgliedstaat ergangen sind

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

« Schendt artikel 3bis, § 2 en § 3, van het koninklijk besluit nr. 22 van 24 oktober 1934 betreffende het rechterlijk verbod aan bepaalde veroordeelden en gefailleerden om bepaalde ambten, beroepen of werkzaamheden uit te oefenen, dat voor een rechtbank van koophandel in de mogelijkheid voorziet om een beroepsverbod uit te spreken van maximum 10 jaar, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre, ondanks de wet van 28 april 2011 [lees : 2009], voor een gefailleerde die voor de rechtbank van koophandel wordt gedagvaard een andere regeling geldt dan voor een gefailleerde die voor de correctionele rechtbank wordt gedagvaard en voor wie de correctionele rechtbank een beroepsverbod kan uitspreken op grond van artikel 1bis van hetzelfde koninklijk besluit nr. 22, in het bijzonder doordat de voor de rechtbank van koophandel gedagvaarde gefailleerde geen uitstel van tenuitvoerlegging kan genieten ?
« Verstösst Artikel 3bis §§ 2 und 3 des königlichen Erlasses Nr. 22 vom 24. Oktober 1934 über das für bestimmte Verurteilte und für Konkursschuldner geltende gerichtliche Verbot, bestimmte Ämter, Berufe oder Tätigkeiten auszuüben, der es dem Handelsgericht ermöglicht, ein Berufsverbot während höchstens zehn Jahren zu verhängen, gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, insofern auf den Konkursschuldner, der vor das Handelsgericht geladen wird, eine andere Regelung angewandt wird als auf den vor das Korrektionalgericht geladenen Konkursschuldner, trotz des Gesetzes vom 28. April 2011 [zu lesen ist: 2009], über den das Korrektionalgericht aufgrund von Artikel 1bis desselben königlichen Erlasses Nr. 22 ein Berufsverbot verhängen kann, insbesondere indem der vor das Handelsgericht geladene Konkursschuldner nicht in den Genuss des Aufschubs kommen kann?

« Schendt artikel 3bis, § 2 en § 3, van het koninklijk besluit nr. 22 van 24 oktober 1934 betreffende het rechterlijk verbod aan bepaalde veroordeelden en gefailleerden om bepaalde ambten, beroepen of werkzaamheden uit te oefenen, dat voor een rechtbank van koophandel in de mogelijkheid voorziet om een beroepsverbod uit te spreken van maximum 10 jaar, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre, ondanks de wet van 28 april 2011 [lees : 2009], voor een gefailleerde die voor de rechtbank van koophandel wordt gedagvaard een andere regeling geldt dan voor een gefailleerde die voor de correctionele rechtbank wordt gedagvaard en voor wie de correctionele rechtbank een beroepsverbod kan uitspreken op grond van artikel 1bis van hetzelfde koninklijk besluit nr. 22, in het bijzonder doordat de voor de rechtbank van koophandel gedagvaarde gefailleerde geen uitstel van tenuitvoerlegging kan genieten ?
« Verstösst Artikel 3bis §§ 2 und 3 des königlichen Erlasses Nr. 22 vom 24. Oktober 1934 über das für bestimmte Verurteilte und für Konkursschuldner geltende gerichtliche Verbot, bestimmte Ämter, Berufe oder Tätigkeiten auszuüben, der es dem Handelsgericht ermöglicht, ein Berufsverbot während höchstens zehn Jahren zu verhängen, gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, insofern auf den Konkursschuldner, der vor das Handelsgericht geladen wird, eine andere Regelung angewandt wird als auf den vor das Korrektionalgericht geladenen Konkursschuldner, trotz des Gesetzes vom 28. April 2011 [zu lesen ist : 2009], über den das Korrektionalgericht aufgrund von Artikel 1bis desselben königlichen Erlasses Nr. 22 ein Berufsverbot verhängen kann, insbesondere indem der vor das Handelsgericht geladene Konkursschuldner nicht in den Genuss des Aufschubs kommen kann?

Het bestaan van procedures die leidden tot andere rechterlijke ambten en die evenmin de in artikel 259ter , § 1, bedoelde waarborgen boden, is een gegeven dat kan worden betrokken in de beoordeling van de bestaanbaarheid van de in artikel 151 van het Gerechtelijk Wetboek beschreven procedure met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet.
Das Bestehen von Verfahren, die zu anderen Richterämtern führten und die ebenfalls nicht die in Artikel 259ter § 1 vorgesehenen Garantien boten, ist eine Tatsache, die bei der Beurteilung der Vereinbarkeit des in Artikel 151 des Gerichtsgesetzbuches beschriebenen Verfahrens mit den Artikeln 10 und 11 der Verfassung berücksichtigt werden kann.

2. Wanneer een ontvangende lidstaat voor de toegang tot de in artikel 1, lid 2, bedoelde activiteiten aan eigen onderdanen bepaalde eisen inzake goed gedrag oplegt en van hen bewijs verlangt dat zij niet failliet zijn en ook nooit failliet zijn gegaan en dat jegens hen nooit disciplinaire maatregelen van een beroepsgroep of administratieve disciplinaire maatregelen genomen zijn (bijvoorbeeld ontzetting uit het recht om bepaalde ambten te bekleden, schorsing of royering), maar bewijs daarvan niet door middel van het in lid 1 van dit artikel bedoelde document kan worden geleverd, aanvaardt deze lidstaat als voldoende bewijs voor onderdanen van andere lidstaten een door een bevoegde rechterlijke of administratieve instantie van de lidstaat van oorsprong of van herkomst van de begunstigde afgegeven verklaring, waaruit blijkt dat aan deze eisen wordt voldaan.
(2) Wenn ein Aufnahmemitgliedstaat den eigenen Staatsangehörigen für die Aufnahme einer in Artikel 1 Absatz 2 genannten Tätigkeit bestimmte Bedingungen in bezug auf die persönliche Zuverlässigkeit vorschreibt und den Nachweis verlangt, daß sie vorher nicht in Konkurs gegangen sind, daß kein Konkurs eröffnet wurde und daß gegen sie früher keine berufsrechtlichen oder administrativen Maßnahmen (z. B. Entziehung von Berechtigungen, Ausschluß vom Beruf oder Löschung) ergangen sind, dies aber aus der in Absatz 1 des vorliegenden Artikels genannten Urkunde nicht hervorgeht, so erkennt dieser Staat bei Staatsangehörigen anderer Mitgliedstaaten als ausreichenden Nachweis eine Bescheinigung einer zuständigen Justiz- oder Verwaltungsbehörde des Heimat- oder Herkunftsmitgliedstaats an, aus der hervorgeht, daß diese Anforderungen erfuellt sind.