Traduction de «arrest nr 10 2012 » (Néerlandais → Allemand) :

Die controle kan dus noch met een materiële toetsing, noch met een procedurele toetsing van de grondwettigheid van wetskrachtige bepalingen worden gelijkgesteld, maar vormt een voorafgaand onderzoek, opgelegd bij het recht van de Europese Unie, van de kwalificatie van de bestreden wetgevingshandeling » (arrest nr. 144/2012, B.13; zie eveneens arrest nr. 29/2014, B.9).
Diese Kontrolle kann also weder einer materiellrechtlichen Kontrolle, noch einer verfahrensrechtlichen Kontrolle der Verfassungsmäßigkeit von Gesetzesbestimmungen gleichgestellt werden, sondern stellt eine durch das Recht der Europäischen Union vorgeschriebene vorherige Prüfung der Einstufung des angefochtenen Gesetzgebungsaktes dar » (Entscheid Nr. 144/2012, B.13; siehe ebenfalls Entscheid Nr. 29/2014, B.9).

Bij zijn arrest nr. 159/2012 van 20 december 2012 heeft het Hof geoordeeld dat, gelet op de kenmerken van de unieke vergunning, « de Waalse decreetgever [vermocht] ervan uit te gaan dat de procedure voor de afgifte of de weigering van de unieke vergunning verschilt van de procedure die leidt tot de afgifte of weigering van een stedenbouwkundige vergunning ».
In seinem Entscheid Nr. 159/2012 vom 20. Dezember 2012 hat der Gerichtshof geurteilt, dass angesichts der Merkmale der Globalgenehmigung « der wallonische Dekretgeber davon ausgehen [konnte], dass das Verfahren zur Erteilung oder zur Verweigerung der Globalgenehmigung sich von dem Verfahren unterscheidet, das zur Erteilung oder Verweigerung einer Städtebaugenehmigung führt ».

Bij zijn arrest nr. 7/2012 van 18 januari 2012 heeft het Hof zich uitgesproken over de regeling die vervat was in artikel VIII. 11 van het decreet van 9 juli 2010 betreffende het onderwijs XX, dat bepaalde dat de inrichtende machten voor een of meer van hun scholen gelegen in het tweetalige gebied Brussel-Hoofdstad, in het gewoon basisonderwijs en in de eerste graad van het gewoon secundair onderwijs een voorrang konden verlenen aan leerlingen die in het gezin met minstens één van de twee ouders het Nederlands spraken, op voorwaarde dat de thuistaal Nederlands met name werd aangetoond door het voorleggen van het bewijs dat vader of moeder het Nederlands beheerste minstens op niveau B1 van het Gemeenschappelijk Europees Referentiekader voor Talen, waarbij het bewijs van niveau B1 onder meer wordt geleverd op basis van een attest van niveaubepaling uitgevoerd door een Huis van het Nederlands, dat het vereiste niveau van kennis van het Nederlands aantoont.
In seinem Entscheid Nr. 7/2012 vom 18. Januar 2012 hat der Gerichtshof sich zu der Regelung geäußert, die in Artikel VIII. 11 des Dekrets vom 9. Juli 2010 über den Unterricht XX enthalten war, der bestimmte, dass die Organisationsträger für eine oder mehrere ihrer Schulen im zweisprachigen Gebiet Brüssel-Hauptstadt im Regelgrundschulunterricht und in der ersten Stufe des Regelsekundarunterrichts den Schülern Vorrang gewähren können, die in der Familie Niederländisch mit mindestens einem der beiden Elternteile sprechen, unter der Bedingung, dass die Benutzung des Niederländischen als Familiensprache durch Vorlegen des Nachweises, dass der Vater oder die Mutter das Niederländische zumindest auf der Stufe B1 des Gemeinsamen Europäischen Referenzrahmens für Sprachen beherrscht, nachgewiesen wird, wobei das Vorlegen des Nachweises der Stufe B1 unter anderem anhand einer Bescheinigung des Niveaus durch ein « Huis van het Nederlands » (Haus des Niederländischen), die das erforderliche Niveau der Kenntnis des Niederländischen belegt, erfolgt.

In antwoord op de prejudiciële vraag of artikel 4, § 3bis, van de ordonnantie van 23 juli 1992 bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet vanwege het verschil in behandeling al naargelang er in een gebouw van een democratisch verkozen orgaan wel of niet op regelmatige wijze plenaire vergaderingen worden gehouden, oordeelde het Hof bij zijn arrest nr. 127/2012 van 25 oktober 2012 :
In der Antwort auf die Vorabentscheidungsfrage, ob Artikel 4 § 3bis der Ordonnanz vom 23. Juli 1992 mit den Artikeln 10 und 11 der Verfassung vereinbar sei wegen des Behandlungsunterschieds je nachdem, ob in einem Gebäude eines demokratisch gewählten Organs regelmäßig Plenarsitzungen abgehalten würden oder nicht, hat der Gerichtshof in seinem Entscheid Nr. 127/2012 vom 25. Oktober 2012 geurteilt:

De beroepen tot nietigverklaring werden respectievelijk verworpen bij arrest nr. 217.307 van 19 januari 2012 en arrest nr. 217.682 van 2 februari 2012.
Die Nichtigkeitsklagen wurden durch den Entscheid Nr. 217. 307 vom 19. Januar 2012 beziehungsweise den Entscheid Nr. 217. 682 vom 2. Februar 2012 abgewiesen.

Het heeft derhalve geoordeeld dat artikel 1022 van het Gerechtelijk Wetboek, in die zin begrepen dat het de verwijzing van de ambtenaar van de burgerlijke stand die in het ongelijk wordt gesteld na afloop van het onderzoek van een beroep ingesteld krachtens artikel 167, zesde lid, van het Burgerlijk Wetboek, in de rechtsplegingsvergoeding toestaat, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schendt (arrest nr. 132/2013; arrest nr. 180/2013; arrest nr. 54/2014).
Er hat somit geurteilt, dass Artikel 1022 des Gerichtsgesetzbuches, dahin ausgelegt, dass er die Verurteilung des Standesbeamten, der nach Ablauf der Untersuchung einer aufgrund von Artikel 167 Absatz 6 des Zivilgesetzbuches eingereichten Beschwerde in der Sache unterliegt, zur Zahlung der Verfahrensentschädigung erlaubt, gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung verstößt (Entscheid Nr. 132/2013; Entscheid Nr. 180/2013; Entscheid Nr. 54/2014).

Zoals het Hof reeds heeft geoordeeld bij zijn arrest nr. 116/2012 van 10 oktober 2012, vermocht de wetgever het, wegens de fundamentele rechten en belangen die in het geding zijn, noodzakelijk te achten dat de personen van wie persoonsgegevens worden verwerkt in de politionele databanken, niet op de hoogte worden gebracht van die verwerkingen.
Wie der Gerichtshof bereits in seinem Entscheid Nr. 116/2012 vom 10. Oktober 2012 geurteilt hat, konnte der Gesetzgeber es aufgrund der auf dem Spiel stehenden fundamentalen Rechte und Interessen als notwendig erachten, dass die Personen, deren personenbezogene Daten in den polizeilichen Datenbanken verarbeitet werden, nicht über diese Verarbeitungen informiert werden.

Bij zijn arrest nr. 8/2012 van 18 januari 2012 heeft het Hof geoordeeld dat wanneer het reorganisatieplan voorziet in een gedifferentieerde regeling voor bepaalde categorieën van schuldvorderingen, de rechtbank van koophandel dient na te gaan of voor die gedifferentieerde regeling een redelijke verantwoording bestaat.
In seinem Entscheid Nr. 8/2012 vom 18. Januar 2012 hat der Gerichtshof geurteilt, dass, wenn im Reorganisationsplan eine differenzierte Begleichung bestimmter Kategorien von Schuldforderungen vorgesehen ist, das Handelsgericht prüfen muss, ob für diese differenzierte Begleichung eine vernünftige Rechtfertigung besteht.

Moerman, E. Derycke, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul, F. Daoût, T. Giet en R. Leysen, bijgestaan door de griffier F. Meersschaut, onder voorzitterschap van voorzitter J. Spreutels, wijst na beraad het volgende arrest : I. Onderwerp van de prejudiciële vragen en rechtspleging Bij arrest nr. 229.503 van 9 december 2014 in zake de gemeente Villers-le-Bouillet en anderen tegen het Waalse Gewest, waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 13 januari 2015, heeft de Raad van State de volgende prejudiciële vragen gesteld : 1. « Schendt artikel L4211-3, § 5, van het Waalse Wetboek van de plaatselijke democratie en de decentralisatie, dat werd ingevoegd bij het decreet van het Waalse Gewest van 19 december 2012 houdende de algemene ontvangstenbegroting van het Waalse Gewest voor het begrotingsjaar 2013, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre het de gemeenten die ervoor gekozen hebben een beroep te doen op de geautomatiseerde stemming voor de gemeenteraads- en provincieraadsverkiezingen van oktober 2012 de verplichting oplegt om kosten die aan dat systeem verbonden zijn te betalen, terwijl de gemeenten die er de voorkeur aan hebben gegeven de stemming door middel van papieren stembiljetten te behouden, tot geen enkele vergelijkbare betaling gehouden zijn ?
Moerman, E. Derycke, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul, F. Daoût, T. Giet und R. Leysen, unter Assistenz des Kanzlers F. Meersschaut, unter dem Vorsitz des Präsidenten J. Spreutels, erlässt nach Beratung folgenden Entscheid: I. Gegenstand der Vorabentscheidungsfragen und Verfahren In seinem Entscheid Nr. 229. 503 vom 9. Dezember 2014 in Sachen der Gemeinde Villers-le-Bouillet und anderer gegen die Wallonische Region, dessen Ausfertigung am 13. Januar 2015 in der Kanzlei des Gerichtshofes eingegangen ist, hat der Staatsrat folgende Vorabentscheidungsfragen gestellt: 1. « Verstößt Artikel L4211-3 § 5 des wallonischen Kodex der lokalen Demokratie und Dezentralisierung, darin eingefügt durch das Dekret der Wallonischen Region vom 19. Dezember 2012 zur Festlegung des allgemeinen Einnahmenhaushaltsplans der Wallonischen Region für das Haushaltsjahr 2013, gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, indem er den Gemeinden, die sich bei den Gemeinde- oder Provinzialwahlen vom Oktober 2012 für die automatisierte Wahl entschieden haben, die Zahlung der mit diesem System verbundenen Kosten auferlegt, während die Gemeinden, die die Beibehaltung der Wahl mit Papierstimmzetteln bevorzugt haben, zu keiner solchen Zahlung verpflichtet sind?

In B.15.5 van zijn arrest nr. 8/2012 van 18 januari 2012 heeft het Hof gepreciseerd dat de mogelijkheid om te voorzien in een « gedifferentieerde regeling voor bepaalde categorieën van schuldvorderingen » ten aanzien van het beginsel van gelijkheid en niet-discriminatie niet in die zin kan worden begrepen dat zij toelaat dat het plan voorziet in verschillen in behandeling die niet redelijk zouden zijn verantwoord.
In B.15.5 seines Entscheids Nr. 8/2012 vom 18. Januar 2012 hat der Gerichtshof präzisiert, dass die Möglichkeit, eine « differenzierte Begleichung bestimmter Kategorien von Schuldforderungen » vorzusehen, angesichts des Grundsatzes der Gleichheit und Nichtdiskriminierung nicht in dem Sinne verstanden werden kann, dass sie es erlaubt, im Plan Behandlungsunterschiede vorzusehen, die nicht vernünftig gerechtfertigt wären.