Vertaling van "begaan feit indien " (Nederlands → Duits) :

TERMINOLOGIE

vóór de overlevering begaan feit
vor der Übergabe begangene Handlung

plaats waar het feit begaan is
Begehungsort

begaan van een strafbaar feit
Begehen einer Straftat | Begehung einer Straftat

mishandeling indien het feit de dood ten gevolge heeft 2.slagen of verwondingen die opzettelijk worden toegebracht,maar zonder het oogmerk om te doden,en toch de dood veroorzaken
Körperverletzung mit Todesfolge

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

indien de contactpersonen of begeleidende personen ervan verdacht worden een strafbaar feit te hebben begaan dat binnen de doelstellingen van Europol valt, indien zij wegens een dergelijk strafbaar feit zijn veroordeeld, of indien er feitelijke aanwijzingen zijn of een redelijk vermoeden in de zin van het nationale recht van de betrokken lidstaat bestaat dat zij een dergelijk strafbaar feit zullen plegen, dan mogen de in punt 2 bedoelde gegevens worden opgeslagen.
Alle in Absatz 2 aufgeführten Daten dürfen gespeichert werden, wenn Kontaktpersonen oder Begleitpersonen einer Straftat verdächtigt werden, die unter die Ziele von Europol fällt, oder sie für die Begehung einer solchen Straftat verurteilt wurden oder es nach nationalem Recht des betreffenden Mitgliedstaats faktische Anhaltspunkte oder triftige Gründe für die Annahme gibt, dass sie eine solche Straftat begehen werden.

Indien, na het begaan van het strafbare feit de wet mocht voorzien in de oplegging van een lichtere straf, dient de overtreder daarvan te profiteren ».
Wird nach Begehung einer strafbaren Handlung durch Gesetz eine mildere Strafe eingeführt, so ist das mildere Gesetz anzuwenden ».

Zij is van toepassing totdat de procedure is beëindigd, dat wil zeggen totdat definitief is vastgesteld of de verdachte of beklaagde het strafbare feit al dan niet heeft begaan, met inbegrip van, indien van toepassing, de strafoplegging en de uitkomst in een eventuele beroepsprocedure.
Die Richtlinie gilt bis zum Abschluss des Verfahrens, worunter die endgültige Klärung der Frage zu verstehen ist, ob der Verdächtige oder die beschuldigte Person die Straftat begangen hat, gegebenenfalls einschließlich der Festlegung des Strafmaßes und der abschließenden Entscheidung in einem Rechtsmittelverfahren.

1. Deze richtlijn geldt voor personen, vanaf het ogenblik waarop de bevoegde autoriteiten van een lidstaat hen ervan in kennis stellen dat zij ervan worden verdacht of beschuldigd een strafbaar feit te hebben begaan, tot de beëindiging van de procedure, dat wil zeggen, tot de definitieve vaststelling dat zij het strafbare feit al dan niet hebben begaan, met inbegrip van, indien van toepassing, de strafoplegging en de uitkomst in een eventuele beroepsprocedure.
(1) Diese Richtlinie gilt ab dem Zeitpunkt, zu dem Personen von den zuständigen Behörden eines Mitgliedstaats davon in Kenntnis gesetzt werden, dass sie der Begehung einer Straftat verdächtig oder beschuldigt sind, bis zum Abschluss des Verfahrens, worunter die endgültige Klärung der Frage zu verstehen ist, ob der Verdächtige oder die beschuldigte Person die Straftat begangen hat, gegebenenfalls einschließlich der Festlegung des Strafmaßes und der abschließenden Entscheidung in einem Rechtsmittelverfahren.

De persoon die aan de uitvaardigende staat is overgeleverd, kan in de volgende gevallen aan een andere staat dan de uitvoerende staat worden overgeleverd wegens een vóór de overlevering begaan feit: indien de persoon, hoewel hij daartoe de mogelijkheid had, niet binnen 45 dagen na zijn invrijheidstelling het grondgebied van de staat waaraan hij was overgeleverd heeft verlaten, of, na dit gebied te hebben verlaten daarheen is teruggekeerd; indien de persoon heeft ingestemd met zijn overlevering aan een andere staat dan de uitvoerende staat; indien de persoon niet de bescherming van het specialiteitsbeginsel geniet.
Die dem Ausstellungsstaat übergebene Person kann daraufhin wegen einer früher begangenen Straftat einem anderen Mitgliedstaat als dem Vollstreckungsmitgliedstaat übergeben werden, wenn sie das Hoheitsgebiet des Mitgliedstaates, dem sie übergeben worden ist, innerhalb von 45 Tagen nicht verlassen hat, obwohl sie dazu die Möglichkeit hatte, oder wenn sie nach Verlassen dieses Gebiets dorthin zurückgekehrt ist, wenn die Person ihrer Übergabe an einen anderen Staat als dem Vollstreckungsstaat zustimmt, oder wenn der Grundsatz der Spezialität keine Anwendung findet.

2. Het in lid 1 bedoelde recht geldt voor personen, vanaf het ogenblik waarop de bevoegde autoriteiten van een lidstaat hen er door middel van een officiële kennisgeving of anderszins van in kennis stellen dat zij ervan worden verdacht of beschuldigd een strafbaar feit te hebben begaan tot de beëindiging van de procedure, dat wil zeggen, tot de definitieve vaststelling dat zij het strafbare feit al dan niet hebben begaan, met inbegrip van, indien van toepassing, de strafoplegging en de uitkomst in een eventuele beroepsprocedure.
(2) Das in Absatz 1 genannte Recht gilt für Personen ab dem Zeitpunkt, zu dem sie von den zuständigen Behörden eines Mitgliedstaats durch amtliche Mitteilung oder auf sonstige Weise davon in Kenntnis gesetzt werden, dass sie der Begehung einer Straftat verdächtig oder beschuldigt sind, bis zum Abschluss des Verfahrens, worunter die endgültige Klärung der Frage zu verstehen ist, ob sie die Straftat begangen haben, gegebenenfalls einschließlich der Festlegung des Strafmaßes und der abschließenden Entscheidung in einem Rechtsmittelverfahren.

Indien de persoon reeds is overgeleverd kan hij echter niet worden vervolgd wegens een vóór de overlevering begaan feit, tenzij in specifieke gevallen.
Ist die Übergabe jedoch bereits erfolgt, kann die Person nur noch in bestimmten Fällen wegen einer früher begangenen Handlung verfolgt werden.

Uit de bewoordingen van de prejudiciële vraag en de motivering van het verwijzende vonnis blijkt dat het Hof wordt gevraagd of artikel 34, § 2, van de voormelde wet van 25 juni 1992 de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schendt, in zoverre het een verschil in behandeling zou invoeren tussen de slachtoffers van bij die wet gedekte schade die met het oog op het verkrijgen van een schadevergoeding een eigen recht tegen de verzekeraar uitoefenen, en de slachtoffers van schade die voortvloeit uit een buitencontractuele fout die een rechtsvordering tot vergoeding van schade instellen tegen de persoon die de fout heeft begaan : terwijl de rechtsvordering van de eerstgenoemden, op grond van het voormelde artikel 34, § 2, is onderworpen aan een verjaringstermijn van vijf jaar of, indien het slachtoffer het bestaan van het eigen recht op het ogenblik van het schadeverwekkende feit of het misdrijf niet kende, aan een maximumtermijn van tien jaar te rekenen vanaf het schadeverwekkend feit of vanaf de dag waarop het misdrijf is gepleegd, is de rechtsvordering van de laatstgenoemden, op grond van artikel 2262bis van het Burgerlijk Wetboek, onderworpen aan een verjaringstermijn van vijf jaar vanaf de in het tweede lid van die bepaling gedefinieerde dag en in elk geval aan een maximumtermijn van twintig jaar vanaf de dag volgend op die van het schadeverwekkende feit.
Aus der Formulierung der präjudiziellen Frage und der Begründung des Verweisungsurteils geht hervor, dass der Hof gefragt wird, ob Artikel 34 § 2 des vorerwähnten Gesetzes vom 25. Juni 1992 gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung verstosse, insofern er einen Behandlungsunterschied zwischen den Opfern eines durch dieses Gesetz gedeckten Schadens, die ein eigenes Recht gegen den Versicherer ausübten, um entschädigt zu werden, und den Opfern eines sich aus einem ausservertraglichen Fehler ergebenden Schadens, die eine Entschädigungsklage gegen den Urheber des Fehlers einreichten, einführe; während die Klage der Erstgenannten aufgrund des vorerwähnten Artikels 34 § 2 einer fünfjährigen Verjährungsfrist oder, wenn dem Opfer das Bestehen des eigenen Rechtes zum Zeitpunkt des schadensbegründenden Ereignisses oder des strafrechtlichen Verstosses nicht bekannt war, einer Höchstfrist von zehn Jahren ab dem schadensbegründenden Ereignis oder dem Tag, an dem der Verstoss begangen wurde, unterliegt, unterliegt diejenige der Letztgenannten aufgrund von Artikel 2262bis des Zivilgesetzbuches einer fünfjährigen Verjährungsfrist ab dem in Absatz 2 dieser Bestimmung festgelegten Tag und in jedem Fall einer Frist von höchstens zwanzig Jahren ab dem Tag nach demjenigen, an dem das schadensbegründende Ereignis eingetreten ist.

De overdracht van de tenuitvoerlegging van een veroordeling behoeft de overeenstemming tussen de staat van veroordeling en de staat van tenuitvoerlegging en is onderworpen aan de in artikel 5 van het verdrag opgesomde, cumulatieve voorwaarden: a) de rechterlijke beslissing is onherroepelijk en voor tenuitvoerlegging vatbaar; b) het handelen of nalaten op grond waarvan de veroordeling werd uitgesproken levert naar het recht van de staat van tenuitvoerlegging een feit op, vallende onder artikel 1, lid 1, onder a), of zou een dergelijk feit opleveren indien dit op zijn grondgebied zou zijn begaan - "dubbele strafbaarheid" -; c) de sanctie is noch naar het recht van de staat van veroordeling, noch naar dat van de staat van tenuitvoerlegging verjaard; d) er bestaat geen onherroepelijke rechterlijke beslissing in de staat van tenuitvoerlegging tegen de veroordeelde ter zake van dezelfde feiten; e) zo terzake van dezelfde feiten tegen de veroordeelde in een derde staat een onherroepelijke rechterlijke beslissing is gewezen, mag de overdracht van de tenuitvoerlegging niet in strijd met het beginsel "ne bis in idem" zijn.
Die Übertragung der Vollstreckung einer Verurteilung bedarf der Zustimmung des Urteilsstaats und des Vollstreckungsstaats. Die Vollstreckung darf nur unter den in Artikel 5 des Übereinkommens kumulativ aufgeführten Voraussetzungen übertragen werden, dass a) das Urteil rechtskräftig und vollstreckbar ist; b) die Handlungen oder Unterlassungen, die zu der Verurteilung geführt haben, nach dem Recht des Vollstreckungsstaats eine der in Artikel 1 Absatz 1 Buchstabe a genannten Taten darstellen oder, wenn sie in seinem Hoheitsgebiet begangen worden wären, darstellen würden - "doppelte Strafbarkeit"; c) weder nach dem Recht des Urteilsstaats noch nach dem Recht des Vollstreckungsstaats Vollstreckungsverjährung eingetreten ist; d) im Vollstreckungsstaat kein rechtskräftiges Urteil wegen derselben Tat gegen die verurteilte Person ergangen ist; und e) die Übertragung der Vollstreckung nicht im Widerspruch zu dem Grundsatz ,ne bis in idem" stuende, wenn in einem Drittstaat ein rechtskräftiges Urteil gegen die verurteilte Person wegen derselben Tat ergangen ist.