Traduction de «beroep bestreden bepaling gevestigde » (Néerlandais → Allemand) :

In de lezing die de verzoekende partijen geven aan de bestreden bepaling leidt deze ertoe dat de houders van niet-huishoudelijk afval die in het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest een beroep doen op een handelaar of afvalinzamelaar ertoe verplicht zijn dit aan te tonen door aan het Agentschap een schriftelijk contract met die particuliere onderneming of een ander schriftelijk document voor te leggen waaruit blijkt dat het afval regelmatig en systematisch wordt opgehaald.
In der Auslegung der angefochtenen Bestimmung durch die klagenden Parteien führe sie dazu, dass die Besitzer von Nicht-Haushaltsabfällen, die in der Region Brüssel-Hauptstadt einen Händler oder Abfalleinsammler in Anspruch nähmen, verpflichtet seien, dies nachzuweisen, indem sie der Agentur einen schriftlichen Vertrag mit diesem privaten Unternehmen oder ein anderes schriftliches Dokument vorlegten, aus dem hervorgehe, dass der Abfall regelmäßig und systematisch abgeholt werde.

Wat betreft de aangevoerde discriminatie die ten gevolge van de bestreden bepaling tussen de netbeheerders zou worden ingevoerd, dient de verzoekende partij, aangezien zij belang heeft bij het instellen van het beroep tot vernietiging, niet daarenboven te getuigen van een belang bij het middel.
Da die klagende Partei ein Interesse an der Erhebung der Nichtigkeitsklage hat, braucht sie in Bezug auf die angeführte Diskriminierung, die infolge der angefochtenen Bestimmung zwischen den Netzbetreibern eingeführt werde, nicht außerdem ein Interesse an dem von ihr vorgebrachten Klagegrund nachzuweisen.

Aangezien één verzoekende partij doet blijken van een voldoende belang bij het beroep, is het niet noodzakelijk te onderzoeken of de andere verzoekende partijen eveneens doen blijken van een belang om de vernietiging van de bestreden bepaling te vorderen.
Da eine der klagenden Partei ein ausreichendes Interesse an der Klage aufweist, braucht nicht geprüft zu werden, ob die anderen klagenden Parteien ebenfalls ein Interesse an der Beantragung der Nichtigerklärung der angefochtenen Bestimmung aufweisen.

De omstandigheid dat de ordonnantiegever bij een andere bepaling van de bestreden ordonnantie het mechanisme van stilzwijgende beslissing bij het Milieucollege heeft opgeheven wanneer het zich uitspreekt over een bevel om een activiteit stop te zetten of voort te zetten of over een maatregel met gelijke werking, terwijl hij niet tot dezelfde opheffing is overgegaan wanneer een beroep over een alternatieve administratieve geldboete bij het College aanhangig is gemaakt, heeft niet tot gevolg een nieuwe termijn te openen voor beroep tot vernietiging van de bestreden bepaling, die niet is gewijzigd.
Der Umstand, dass der Ordonnanzgeber durch eine andere Bestimmung der angefochtenen Ordonnanz den Mechanismus der stillschweigenden Entscheidung beim Umweltkollegium, wenn es über eine Anordnung zur Einstellung oder zur Fortsetzung der Tätigkeit oder über eine Maßnahme mit gleicher Wirkung urteilt, gestrichen hat, während er die gleiche Streichung nicht vorgenommen hat, wenn das Kollegium mit einer Beschwerde über eine alternative administrative Geldbuße befasst wird, hat nicht zur Folge, eine neue Frist für die Klage auf Nichtigerklärung der Bestimmung, die nicht abgeändert wurde, zu eröffnen.

Voor zover het beroep tegen die bepaling zou zijn gericht, is het niet ontvankelijk ratione temporis, aangezien het niet is ingesteld binnen de bij artikel 3, § 1, van de bijzondere wet van 6 januari 1989 op het Grondwettelijk Hof vastgestelde termijn van zes maanden vanaf de bekendmaking van de bestreden bepaling, bekendmaking die te dezen is geschied in het Belgisch Staatsblad van 24 augustus 2012.
Insofern die Klage gegen diese Bestimmung gerichtet wäre, ist sie ratione temporis unzulässig, da sie nicht innerhalb der durch Artikel 3, § 1, des Sondergesetzes vom 6. Januar 1989 über den Verfassungsgerichtshof festgelegten Frist von sechs Monaten ab der Veröffentlichung der angefochtenen Bestimmung eingereicht wurde, wobei diese Veröffentlichung in diesem Fall im Belgischen Staatsblatt vom 24. August 2012 erfolgt ist.

Wanneer een verzoekende partij in het kader van een beroep tot vernietiging de schending aanvoert van de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in samenhang gelezen met andere grondwetsbepalingen of internationale bepalingen of met andere algemene rechtsbeginselen die een grondrecht waarborgen, bestaat het middel erin dat die partij van mening is dat een verschil in behandeling bestaat, omdat de door haar in het beroep bestreden bepaling een categorie van personen de uitoefening van dat grondrecht zou ontnemen, terwijl dat grondrecht onbeperkt zou zijn gewaarborgd aan iedere andere burger.
Wenn eine klagende Partei im Rahmen einer Nichtigkeitsklage einen Verstoss gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung in Verbindung mit anderen Verfassungsbestimmungen oder internationalen Bestimmungen oder mit anderen allgemeinen Rechtsgrundsätzen, die ein Grundrecht gewährleisten, geltend macht, besteht der Klagegrund darin, dass diese Partei der Auffassung ist, es werde ein Behandlungsunterschied eingeführt, weil die von ihr in der Klage angefochtene Bestimmung einer Kategorie von Personen die Ausübung dieses Grundrechtes entziehe, während dieses Grundrecht jedem anderen Bürger uneingeschränkt garantiert werde.

Uit de ontwikkeling van het verzoekschrift en uit de memorie van antwoord van de verzoekende partij blijkt dat het eerste, het tweede, het vierde en het vijfde middel de wijze bekritiseren waarop de Koning gebruik heeft gemaakt van de mogelijkheid, vervat in artikel 69, § 5, van de wet van 14 juli 1994, om deelbudgetten voor geneesmiddelen vast te stellen waardoor de in de met het beroep bestreden bepaling gevestigde bijdrage door de verzoekende partij verschuldigd zou kunnen zijn.
Aus den Ausführungen in der Klageschrift sowie dem Erwiderungsschriftsatz der klagenden Partei geht hervor, dass im ersten, zweiten, vierten und fünften Klagegrund die Art und Weise beanstandet wird, wie der König von der durch Artikel 69 § 5 des Gesetzes vom 14. Juli 1994 gebotenen Möglichkeit, Teilhaushalte für Arzneimittel festzulegen, wodurch der durch die beanstandete Bestimmung eingeführte Beitrag von der klagenden Partei zu entrichten wäre, Gebrauch gemacht hat.

De bestreden bepaling voorziet echter in voldoende waarborgen, vermits een beroep tegen de beslissing van het instellingshoofd mogelijk is bij de inspectiedienst en vervolgens bij de minister, wiens beslissing kan worden bestreden bij de bevoegde rechter, die onder meer zal moeten nagaan of de beslissing van de minister bestaanbaar is met de criteria die zijn neergelegd in de bestreden bepaling, zoals zij in B.8.2.1 is geïnterpreteerd, en met artikel 24 van de Grondwet.
Die angefochtene Bestimmung sicht jedoch ausreichende Garantien vor, da gegen die Entscheidung des Schulleiters ein Einspruch beim Inspektionsdienst und anschliessend beim Minister möglich ist, wobei die Entscheidung des Letzteren vor dem zuständigen Richter angefochten werden kann, der unter anderem prüfen muss, ob die Entscheidung des Ministers mit den in der angefochtenen Bestimmung enthaltenen Kriterien vereinbar ist, so wie sie in B.8.2.1 ausgelegt wird, und mit Artikel 24 der Verfassung.

Het argument dat door de Franse Gemeenschapsregering wordt afgeleid uit artikel 2, 10, van het bestreden decreet om te besluiten tot de onontvankelijkheid van het beroep kan niet in aanmerking worden genomen in het stadium van het onderzoek van de ontvankelijkheid omdat het betrekking heeft op de draagwijdte die moet worden gegeven aan de bestreden bepaling, zodat het ontvankelijkheidsonderzoek samenvalt met dat van de grond van de zaak, en de andere excepties van onontvankelijkheid van het beroep worden derhalve verworpen.
Das Argument, das die Regierung der Französischen Gemeinschaft aus Artikel 2 Nr. 10 des angefochtenen Dekrets ableitet, um eine Unzulässigkeit der Klage geltend zu machen, kann im Stadium der Prüfung der Zulässigkeit nicht berücksichtigt werden, da es sich auf die der angefochtenen Bestimmung zu verleihende Tragweite bezieht, so dass die Prüfung der Zulässigkeit sich mit der Prüfung der Begründetheit deckt; die anderen Einreden der Unzulässigkeit werden somit abgewiesen.

Volgens het eerste onderdeel van het middel ondergaan de in België gevestigde dierenartsen door de bestreden bepaling een ongeoorloofde ongelijke behandeling ten opzichte van, enerzijds, de in België gevestigde apothekers die een publieke officina houden en, anderzijds, de in de buurlanden gevestigde dierenartsen « die ressorteren onder hun eigen nationale wetgeving, alwaar dergelijke ex tempore bereidingen onder verschillende voorwaarden, in acht genomen de artikelen 2, 4 en 24 van de EEG-richtlijn 81/851/EEG van 28 september 1981 (en het aldaar bepaalde vergunningsstelsel, dat niet voorbehouden is aan apothekers) wel zijn toegelaten (hetgeen met name in de grensstreek meebrengt, inzonderheid wat gezelschapsdieren aangaat, dat veelvuldig beroep gedaan wordt op onmiddellijk over de grens gevestigde dierenartsen) en die ook hier te lande, zonder er gevestigd te zijn, vrij hun diensten als dierenarts mogen verrichten indien ze gevestigd zijn in een andere Lidstaat en voldoen aan de voorwaarden van hoofdstuk III van het K.B. van 23 juni 1981 houdende maatregelen tot vergemakkelijking van de daadwerkelijke uitoefening van het recht van vestiging en het vrij verrichten van diensten van dierenartsen, zoals gewijzigd tot op heden (zie art. 1, § 1, 2° van dat K.B.), d.i. mits de verklaring te doen bedoeld onder art. 4, § 1 van datzelfde K.B. en zelfs, mits het niet gaat om regelmatige diensten, zonder ingeschreven te zijn in het bijzonder register bij de bevoegde regionale Raad van de Orde der dierenartsen ».
Gemäss dem ersten Teil des Klagegrundes unterlägen die in Belgien niedergelassenen Tierärzte aufgrund der angefochtenen Bestimmung einer unzulässigen ungleichen Behandlung, und zwar einerseits gegenüber den in Belgien niedergelassenen Apothekern, die eine öffentliche Apotheke führten, und andererseits gegenüber den in den Nachbarländern niedergelassenen Tierärzten, « die der Zuständigkeit ihrer eigenen nationalen Gesetzgebung unterliegen, wonach solche fallweise nach Rezept zubereiteten Arzneimittel unter bestimmten Bedingungen doch zugelassen sind unter Einhaltung der Artikel 2, 4 und 24 der EWG-Richtlinie 81/851/EWG vom 28. September 1981 (und des darin vorgesehenen Zulassungssystems, das nicht den Apotheken vorbehalten ist) (was vor allem in den Grenzgebieten, insbesondere was die Heimtiere betrifft, zur Folge hat, dass man die unmittelbar an der anderen Seite der Grenze niedergelassenen Tierärzte häufig in Anspruch nimmt), und die auch, ohne in unserem Land niedergelassen zu sein, frei ihre Leistungen als Tierarzt erbringen können, wenn sie in einem anderen Mitgliedstaat niedergelassen sind und die Bedingungen von Kapitel III des königlichen Erlasses vom 23. Juni 1981 über Massnahmen zur Erleichterung der tatsächlichen Ausübung des Niederlassungsrechts und der freien Erbringung von Dienstleistungen der Tierärzte in seiner jetzigen abgeänderten Fassung (siehe Artikel 1 § 1 Nr. 2 dieses königlichen Erlasses) erfüllen, das heisst mittels der in Artikel 4 § 1 desselben königlichen Erlasses vorgesehen Erklärung, und selbst, wenn es sich nicht um regelmässige Leistungen handelt, ohne im besonderen Register des zuständigen Regionalrates der Tierärztekammer eingetragen zu sein ».