Vertaling van "beroep werd gewezen " (Nederlands → Duits) :

TERMINOLOGIE

in hoger beroep gewezen arrest
Berufungsentscheid

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Uit de bewoordingen van de prejudiciële vraag en uit de verwijzingsbeslissing blijkt dat bij de rechter hoger beroep is ingesteld tegen een beslissing die door een vrederechter werd gewezen op 4 september 2014, zijnde na de inwerkingtreding van de artikelen 136 en 274 van de wet van 30 juli 2013 betreffende de invoering van een familie- en jeugdrechtbank.
Aus dem Wortlaut der Vorabentscheidungsfrage und aus der Vorlageentscheidung geht hervor, dass der Richter mit einer Berufung gegen eine Entscheidung befasst wurde, die ein Friedensrichter am 4. September 2014, also nach dem Inkrafttreten der Artikel 136 und 274 des Gesetzes vom 30. Juli 2013 zur Schaffung eines Familien- und Jugendgerichts, getroffen hat.

Het voor de verwijzende rechter hangende geschil heeft betrekking op het hoger beroep dat door een van de beklaagden buiten de door de in het geding zijnde bepaling vastgestelde termijn van vijftien dagen werd ingesteld, en dat enkel gericht is tegen de burgerlijke beschikkingen van een vonnis van de correctionele rechtbank, dat op tegenspraak werd gewezen en waarbij de strafvordering verjaard werd verklaard.
Die vor dem vorlegenden Richter anhängige Streitsache betrifft die Berufung durch einen der Angeklagten außerhalb der durch die fragliche Bestimmung festgelegten Frist von fünfzehn Tagen, die nur gegen die zivilrechtlichen Verfügungen eines kontradiktorisch erlassenen Urteils des Korrektionalgerichts gerichtet ist, wobei die Strafverfolgung für verjährt erklärt wurde.

« Schendt artikel 162bis, tweede lid, van het Wetboek van strafvordering de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre de burgerlijke partij, die niet het initiatief tot vervolging heeft genomen en die hoger beroep instelt tegen een vonnis waarbij haar vordering onontvankelijk wordt verklaard nadat de beklaagde op de strafvordering werd veroordeeld, niet tot de rechtsplegingsvergoeding kan worden veroordeeld indien zij in hoger beroep in het ongelijk wordt gesteld, aangezien het Grondwettelijk Hof bij het arrest nr. 113/2016 van 22 september 2016 voor recht heeft gezegd dat artikel 162bis, tweede lid, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schendt, in zoverre het de strafrechter niet toestaat aan de vrijgesproken beklaagde en aan de burgerrechtelijk aansprakelijke een rechtsplegingsvergoeding in hoger beroep toe te kennen ten laste van de in het ongelijk gestelde burgerlijke partij die, bij ontstentenis van enig beroep van het openbaar ministerie, hoger beroep heeft ingesteld tegen een vrijsprekend vonnis dat is gewezen op een door het openbaar ministerie ingestelde vordering ? ».
« Verstößt Artikel 162bis Absatz 2 des Strafprozessgesetzbuches gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, insofern die Zivilpartei, die nicht die Initiative zur Verfolgung ergriffen hat und gegen ein Urteil, mit dem ihre Klage für unzulässig erklärt wurde, nachdem der Angeklagte auf die Strafverfolgung hin verurteilt worden war, Berufung einlegt, nicht zur Zahlung der Verfahrensentschädigung verurteilt werden kann, wenn sie in der Berufungsinstanz unterliegt, wobei der Verfassungsgerichtshof in seinem Entscheid Nr. 113/2016 vom 22. September 2016 für Recht erkannt hat, dass Artikel 162bis Absatz 2 des Strafprozessgesetzbuches gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung verstößt, insofern er es dem Strafrichter nicht erlaubt, dem freigesprochenen Angeklagten und dem zivilrechtlich Haftbaren eine Verfahrensentschädigung in der Berufungsinstanz zu Lasten der in der Sache unterliegenden Zivilpartei zu gewähren, die in Ermangelung jeder Rechtsmitteleinlegung seitens der Staatsanwaltschaft Berufung gegen ein auf Freispruch lautendes Urteil, das auf eine von der Staatsanwaltschaft eingeleiteten Klage hin ergangen ist, eingelegt hat? ».

Hij is, bij lezing van de artikelen 1675/14 en 1675/15 van het Gerechtelijk Wetboek, van mening dat hem kennelijk de bevoegdheid wordt toevertrouwd om de herroeping uit te spreken van een arrest van toelaatbaarheid dat door het Arbeidshof in hoger beroep werd gewezen tegen een vonnis van niet-toelaatbaarheid dat door de Arbeidsrechtbank werd gewezen en hij ondervraagt het Hof over het verschil in behandeling dat daaruit zou voortvloeien ten aanzien van de rechtzoekende die met een dergelijke procedure te maken krijgt in vergelijking met de rechtzoekende die aan een klassieke procedure wordt onderworpen en die een dubbele aanleg geniet.
Er ist in Anbetracht der Artikel 1675/14 und 1675/15 des Gerichtsgesetzbuches der Auffassung, dass ihm offensichtlich die Zuständigkeit erteilt werde, die Widerrufung eines Annehmbarkeitsurteils auszusprechen, das vom Arbeitsgerichtshof auf die Berufung gegen ein vom Arbeitsgericht verkündetes Nichtannehmbarkeitsurteil hin verkündet worden sei, und er befragt den Hof zu dem Behandlungsunterschied, der sich daraus für einen Rechtsuchenden ergeben würde, der von einem solchen Verfahren betroffen sei, im Vergleich zu einem Rechtsuchenden, der einem herkömmlichen Verfahren unterliege und in den Vorteil des doppelten Rechtszugs gelange.

Het verwijzende rechtscollege vraagt het Hof of artikel 403, §§ 1 en 2, van het WIB 1992 bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre het een onderscheid zou maken tussen de Belgische opdrachtgevers en aannemers naargelang zij, voor de uitvoering van werken zoals bedoeld in artikel 400, 1°, van het WIB 1992, een beroep zouden doen op een niet in België geregistreerde, maar wel in België gevestigde aannemer of op een niet in België geregistreerde en in België gevestigde aannemer, waarbij alleen de eerstgenoemden bij de betaling van de onderaannemer verplicht zijn 15 % van het door de opdrachtgever of aannemer verschuldigde bedrag, exclusief de belasting over de toegevoegde waarde, in te houden en door te storten aan de Schatkist, terwijl de laatstgenoemden zich daaraan zouden kunnen onttrekken op grond van het arrest van 9 november 2006 (C-433/04) dat werd gewezen door het Hof van Justitie van de Europese Unie, dat de schending door België heeft vastgesteld van de verplichtingen waartoe het was gehouden krachtens het beginsel van het vrij verrichten van diensten dat thans is verankerd in de artikelen 56 en 57 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU).
Das vorlegende Rechtsprechungsorgan fragt den Hof, ob Artikel 403 §§ 1 und 2 des EStGB 1992 mit den Artikeln 10 und 11 der Verfassung vereinbar sei, insofern er einen Unterschied zwischen belgischen Auftraggebern und Unternehmern einführe, je nachdem, ob sie sich zur Ausführung von Arbeiten im Sinne von Artikel 400 Nr. 1 des EStGB 1992 an einen nicht in Belgien registrierten, aber in Belgien ansässigen Unternehmer oder an einen nicht in Belgien registrierten und in Belgien ansässigen Unternehmer wendeten, wobei nur die Erstgenannten bei der Bezahlung des Subunternehmers verpflichtet seien, 15 Prozent des vom Auftraggeber oder vom Unternehmer geschuldeten Betrags ohne Mehrwertsteuer einzubehalten und an die Staatskasse zu überweisen, während die Letztgenannten sich dieser Pflicht entziehen könnten aufgrund des Urteils vom 9. November 2006 (C-433/04) des Gerichtshofes der Europäischen Union, der einen Verstoss Belgiens gegen die ihm aufgrund des Prinzips des freien Dienstleistungsverkehrs obliegenden Pflichten, nunmehr verankert in den Artikeln 56 und 57 des Vertrags über die Arbeitsweise der Europäischen Union (AEUV), festgestellt habe.

Het verwijzende rechtscollege vraagt het Hof of dat artikel bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre het een onderscheid zou maken tussen de Belgische opdrachtgevers naargelang zij, voor de uitvoering van werken, een beroep doen op een niet in België geregistreerde, maar wel in België gevestigde dienstverrichter of op een niet in België geregistreerde en evenmin in België gevestigde dienstverrichter, waarbij de eerstgenoemden, naar luid van artikel 30bis, § 1, van de voormelde wet, hoofdelijk aansprakelijk zijn voor de sociale bijdragen, terwijl de laatstgenoemden zich daaraan zouden kunnen onttrekken op grond van het arrest van 9 november 2006 (C-433/04) dat werd gewezen door het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen, dat de schending door België heeft vastgesteld van de verplichtingen waartoe het was gehouden krachtens het beginsel van het vrij verkeer van dienstverrichters dat is verankerd in de artikelen 49 en 50 van het EG-Verdrag en van toepassing is in de interne rechtsorde.
Das vorlegende Rechtsprechungsorgan fragt den Hof, ob dieser Artikel mit den Artikeln 10 und 11 der Verfassung vereinbar sei, insofern er einen Unterschied zwischen belgischen Bauherren einführe, je nachdem, ob sie sich zur Ausführung der Arbeiten an einen nicht registrierten, aber in Belgien ansässigen Dienstleister oder an einen nicht registrierten, aber in Belgien nicht ansässigen Dienstleister wendeten, da die Erstgenannten gemäss Artikel 30bis § 1 des vorerwähnten Gesetzes gesamtschuldnerisch zur Zahlung der Sozialbeiträge verpflichtet seien, während die Letztgenannten sich dieser Pflicht entziehen könnten auf Grund des Urteils vom 9. November 2006 (C-433/04) des Gerichtshofes der Europäischen Gemeinschaften, der einen Verstoss Belgiens gegen die ihm aufgrund des Prinzips des freien Dienstleistungsverkehrs obliegenden Pflichten, verankert in den Artikeln 49 und 50 des EG-Vertrags und anwendbar in der innerstaatlichen Rechtsordnung, festgestellt habe.

I. overwegende dat gekwalificeerde waarnemers erop hebben gewezen dat een prompte en adequate reactie van UNIPOL en andere internationale strijdkrachten op de aanvallen van 11 februari 2008 is uitgebleven, met uitzondering van de doeltreffende interventie van de Portugese GNR (Republican National Guard), nadat hierop een beroep werd gedaan,
I. in der Erwägung, dass glaubwürdige Beobachter darauf hingewiesen haben, dass die UNIPOL und andere internationale Truppen nicht rasch und angemessen auf die Angriffe vom 11. Februar reagiert haben, mit Ausnahme der wirksamen Intervention der republikanischen Nationalgarde Portugals, nachdem sie zum Handeln aufgefordert wurde,

I. overwegende dat gekwalificeerde waarnemers erop hebben gewezen dat een prompte of adequate reactie van UN International Police en andere internationale strijdkrachten op de aanvallen van 11 februari 2008 is uitgebleven, met uitzondering van de doeltreffende interventie van de republiekeinse nationale garde, nadat hierop een beroep werd gedaan,
I. in der Erwägung, dass glaubwürdige Beobachter darauf hingewiesen haben, dass die internationalen UN-Polizeikräfte oder andere internationale Truppen nicht rasch und angemessen auf die Angriffe vom 11. Februar 2008 reagiert haben, mit Ausnahme der wirksamen Intervention der republikanischen Nationalgarde Portugals, nachdem sie zum Handeln aufgefordert wurde,

C. Fiévet, orthopedist, heeft een voorziening in cassatie ingesteld tegen een arrest dat op 31 januari 1996 door het Hof van Beroep te Bergen werd gewezen, waarin het vonnis waartegen hoger beroep was ingesteld, nietig werd verklaard, vonnis waarin, na de vaststelling dat de vordering was ingediend meer dan vijf jaar na de feiten en met toepassing van artikel 26 van de voorafgaande titel van het Wetboek van Strafvordering, de vordering van de verweerder strekkende tot herstel van de schade door hem ondergaan als gevolg van de nasleep van de reductie van een breuk uitgevoerd door de orthopedist op 27 januari 1982, verjaard was verklaard.
C. Fiévet, Orthopäde, hat eine Kassationsklage eingereicht gegen ein am 31. Januar 1996 durch den Appellationshof Mons gefälltes Urteil, in dem das Urteil, gegen das Berufung eingelegt worden war, für nichtig erklärt wurde, ein Urteil, in dem - nach der Feststellung, dass die Klage mehr als fünf Jahre nach dem Zeitpunkt des Tatbestands erhoben worden war, und unter Anwendung des Artikels 26 des Präliminartitels des Strafprozessgesetzbuches - der Antrag des Beklagten auf Wiedergutmachung des Schadens, den er wegen der Folgeerscheinungen des am 27. Januar 1982 von dem Orthopäden vorgenommenen Einrichtens eines Bruchs erlitten hat, für verjährt erklärt worden war.