Vertaling van "cassatie bovendien geoordeeld " (Nederlands → Duits) :

Met betrekking tot de regeling vervat in artikel 8.1, § 3, van het koninklijk besluit nr. 4 van 29 december 1969 heeft het Hof van Cassatie bovendien geoordeeld dat « de hoven en de rechtbanken de aspecten van [die regeling] die een daadwerkelijk rechterlijk toezicht in de weg staan overeenkomstig artikel 159 van de Grondwet niet mogen toepassen » (Cass., 3 januari 2003, Arr. Cass., 2003, nr. 4; 6 november 2003, Arr. Cass., 2003, nr. 559).
In Bezug auf die in Artikel 8.1 § 3 des königlichen Erlasses Nr. 4 vom 29. Dezember 1969 enthaltene Regelung hat der Kassationshof ausserdem entschieden, dass « die Gerichtshöfe und Gerichte die Aspekte [dieser Regelung], die einer wirksamen gerichtlichen Kontrolle im Wege stehen, gemäss Artikel 159 der Verfassung nicht anwenden dürfen » (Kass., 3. Januar 2003, Arr. Cass., 2003, Nr. 4; 6. November 2003, Arr. Cass., 2003, Nr. 559).

Het Hof van Cassatie heeft bovendien geoordeeld dat de regel vervat in artikel 53 van het Gerechtelijk Wetboek geen algemeen rechtsbeginsel is (Cass., 10 oktober 1985, Arr. Cass., 1985-1986, nr. 82).
Der Kassationshof hat außerdem entschieden, dass die in Artikel 53 des Gerichtsgesetzbuches enthaltene Regel keinen allgemeinen Rechtsgrundsatz darstellt (Kass., 10. Oktober 1985, Arr. Cass., 1985-1986, Nr. 82).

Het Hof van Cassatie heeft geoordeeld dat artikel 56, tweede lid, van de in het geding zijnde wet, voordat het werd gewijzigd bij de wet van 27 mei 2013, niet afweek van artikel 1053 van het Gerechtelijk Wetboek : « Wanneer het hoger beroep tegen een [...] vonnis [dat uitspraak doet over de vordering tot homologatie] wordt ingesteld door een andere partij dan de schuldenaar, [moet] de eiser in hoger beroep zijn hoger beroep [...] richten tegen alle partijen wier belang strijdig is met het zijne en [moet hij] bovendien de andere niet in het beroep komende, niet in beroep gedagvaarde of niet-opgeroepen partijen in de zaak [...] betrekken » (Cass., 8 november 2012, Arr. Cass., 2012, nr. 603).
Der Kassationshof hat geurteilt, dass Artikel 56 Absatz 2 des fraglichen Gesetzes in der Fassung vor seiner Abänderung durch das Gesetz vom 27. Mai 2013 nicht von Artikel 1053 des Gerichtsgesetzbuches abwich: « Wenn Berufung gegen ein [...] Urteil [mit dem über den Antrag auf Homologierung entschieden wird] durch eine andere Partei als der Schuldner eingelegt wird, muss der Berufungskläger seine Berufung gegen alle Parteien richten, deren Interesse im Widerspruch zu seinem Interesse steht, und muss er außerdem die anderen Parteien, die weder Berufungskläger noch bereits Berufungsbeklagte oder Geladene sind, in das Verfahren heranziehen » (Kass., 8. November 2012, Pas., 2012, Nr. 603).

Bovendien heeft het Hof van Cassatie, in een arrest van 16 september 2004 (Arr. Cass., 2004, nr. 417) geoordeeld :
Uberdies erkannte der Kassationshof in einem Urteil vom 16. September 2004 (Arr. Cass., 2004, Nr. 417):

Bovendien had het Hof van Cassatie, bij een arrest van 28 oktober 1993, een arrest van het Hof van Beroep te Luik verbroken, omdat dit Hof niet had geantwoord op de conclusies van de Belgische Staat die aanvoerde dat het dwangbevel « onder meer ertoe strekte de verjaring te stuiten overeenkomstig artikel 194 van het koninklijk besluit tot uitvoering van het Wetboek van de Inkomstenbelastingen [.] » en had het Hof van Beroep te Brussel, het rechtscollege waarnaar werd verwezen, in een arrest van 24 juni 1997 geoordeeld « dat een dergelijk dwangbevel als stuitende handeling geldt in de zin van artikel 2244 van het Burgerlijk Wetboek en niet wordt ontkracht door de nietigheid van het daaropvolgend uitvoerend beslag, aangezien de stuitende werking van het dwangbevel losstaat van de gevolgen van de handeling van tenuitvoerlegging als dusdanig » (Brussel, 24 juni 1997, J.T., 1998, pp. 458-459).
Ausserdem hatte der Kassationshofes durch ein Urteil vom 28. Oktober 1993 ein Urteil des Appellationshofes Lüttich aufgehoben, weil dieser nicht auf die Schlussanträge des Belgischen Staates geantwortet hatte, der geltend gemacht hatte, der Zahlungsbefehl « dient insbesondere dazu, die Verjährung zu unterbrechen gemäss Artikel 194 des königlichen Erlasses zur Ausführung des Einkommensteuergesetzbuches [.] », und der Appellationshof Brüssel, an den die Rechtssache verwiesen worden war, hat in einem Urteil vom 24. Juni 1997 entschieden, « dass ein solcher Zahlungsbefehl als unterbrechender Akt im Sinne von Artikel 2244 des Zivilgesetzbuches gilt und nicht durch die Nichtigkeit der darauf folgenden Zwangsvollstreckung ausgehöhlt wird, da die Unterbrechungswirkung des Zahlungsbefehls unabhängig von den Auswirkungen der eigentlichen Vollstreckungsmassnahme gilt » (Brüssel, 24. Juni 1997, J.T., 1998, SS. 458-459).