Traduction de «geding zijnde bepaling werd nodig geacht omdat » (Néerlandais → Allemand) :

De in het geding zijnde bepaling werd aangenomen omdat verschillende gemeenten de beslissingen van de gouverneurs tot vaststelling van de definitieve bijdrage voor de jaren 2006 tot 2012 betwisten, nu zij van oordeel zijn dat artikel 10 van de wet van 31 december 1963, zoals gewijzigd bij de wet van 14 januari 2013, daarvoor geen rechtsgrond kan bieden.
Die fragliche Bestimmung wurde angenommen, weil verschiedene Gemeinden die Beschlüsse der Gouverneure zur Festlegung des endgültigen Beitrags für die Jahre 2006 bis 2012 anfechten, da sie der Auffassung sind, dass Artikel 10 des Gesetzes vom 31. Dezember 1963 in der durch das Gesetz vom 14. Januar 2013 abgeänderten Fassung keine Rechtsgrundlage dafür bieten könne.

De invoeging van de in het geding zijnde bepaling werd nodig geacht omdat artikel 466 van het WIB 1992 « niet toelaat aanvullende gemeente- en agglomeratiebelasting te heffen met betrekking tot bij verdrag vrijgestelde inkomsten » (Parl. St., Kamer, 2002-2003, nr. 2062/001, p. 5).
Die Einfügung der fraglichen Bestimmung wurde als notwendig angesehen, weil Artikel 466 des EStGB 1992 « es nicht erlaubt, Gemeinde- und Agglomerationszuschlagsteuern in Bezug auf die laut Abkommen befreiten Einkünfte zu erheben » (Parl. Dok., Kammer, 2002-2003, Nr. 2062/001, S. 5).

De omstandigheid dat de hoedanigheid van bijslagtrekkende aan een van de ouders werd toegekend in de echtscheidingsovereenkomst, is dus onbelangrijk omdat de in het geding zijnde bepaling alleszins verhindert dat de hoedanigheid van bijslagtrekkende aan elk van de gescheiden ouders wordt toegekend.
Der Umstand, dass einem Elternteil im Scheidungsvertrag die Eigenschaft als Beihilfenempfänger zuerkannt wurde, ist also irrelevant, weil die fragliche Bestimmung in jedem Fall verhindert, dass jedem getrennten Elternteil die Eigenschaft als Beihilfenempfänger zuerkannt wird.

De tweede prejudiciële vraag dient te worden begrepen in die zin dat het Hof wordt gevraagd of de in het geding zijnde bepaling bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, al dan niet in samenhang gelezen met artikel 13 ervan, en met de artikelen 6, 13 en 14 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, doordat zij een verschil in behandeling in het leven roept tussen, enerzijds, personen die een arrest van de Raad van State willen laten herzien omdat zij van oordeel zijn dat dat rechtscollege ten onrechte een middel onontvankelijk heeft verklaard, en aldus niet ten gronde heeft onderzocht en, anderzijds, personen die een arrest willen laten herzien omdat sinds de uitspraak van het arrest doorslaggevende stukken zijn teruggevonden die door toedoen van de tegenpartij waren achtergehouden of omdat het arrest werd gewezen op als vals erkende of vals verklaarde stukken, zonder dat daarbij a priori ervan dient te worden uitgegaan dat er voor dat verschil in behandeling « geen enkele redelijke rechtvaardiging is ».
Die zweite Vorabentscheidungsfrage ist in dem Sinne zu verstehen, dass der Gerichtshof gefragt wird, ob die betreffende Bestimmung vereinbar sei mit den Artikeln 10 und 11 der Verfassung, gegebenenfalls in Verbindung mit deren Artikel 13 und mit den Artikeln 6, 13 und 14 der Europäischen Menschenrechtskonvention, indem sie einen Behandlungsunterschied einführe zwischen einerseits Personen, die die Revision eines Entscheids des Staatsrates beantragten, weil sie der Auffassung seien, dass dieses Rechtsprechungsorgan zu Unrecht einen Klagegrund für unzulässig erklärt und folglich nicht zur Sache geprüft habe, und andererseits Personen, die die Revision eines Entscheids beantragten, weil seit Verkündung des Entscheids ausschlaggebende Schriftstücke, die durch Verschulden der Gegenpartei zurückgehalten worden seien, wiedergefunden worden seien oder wenn der Entscheid auf der Grundlage von als falsch anerkannten oder für falsch erklärten Schriftstücken ergangen sei, ohne dass dabei a priori davon auszugehen sei, dass es für diesen Behandlungsunterschied « keine vernünftige Rechtfertigung [...] gibt ».

Uit de feiten van de zaak die aan de verwijzende rechter werd voorgelegd en uit de motieven van zijn verwijzingsbeslissing blijkt dat het Hof wordt gevraagd uitspraak te doen over de bestaanbaarheid van artikel 116, § 5, tweede lid, in fine, van het WWROSP met de artikelen 10 en 11, in samenhang gelezen met artikel 23, derde lid, 4°, van de Grondwet, in zoverre de in het geding zijnde bepaling een verschil in behandeling zou instellen tussen twee categorieën van personen die, door het indienen bij de Raad van State van een beroep tot nietigverklaring gericht tegen een beslissing van het gemeentecollege waarbij een stedenbouwkundige vergunning wordt verleend in afwijking van het gewestplan met toepassing van artikel 112 van het WWROSP, de wettigheid betwisten van de door de gemachtigde ambtenaar genomen beslissing om van het gewestplan af te wijken, in het licht van de artikelen 112 en 114 van het WWROSP : enerzijds, de personen die te maken krijgen met een uitdrukkelijke beslissing van de gemachtigde ambtenaar die werd verstuurd binnen vijfendertig dagen na de aanvraag om afwijking van het gemeentecollege en, anderzijds, zij die te maken krijgen met een beslissing die geacht wordt gunstig te zijn, omdat de gemachtigde ambtenaar binnen die termijn geen beslissing heeft verstuurd.
Aus dem Sachverhalt der dem vorlegenden Richter unterbreiteten Rechtssache und aus der Begründung der Verweisungsentscheidung geht hervor, dass der Hof gebeten wird, über die Vereinbarkeit von Artikel 116 § 5 Absatz 2 in fine des WGBRSE mit den Artikeln 10 und 11 der Verfassung in Verbindung mit deren Artikel 23 Absatz 3 Nr. 4 zu urteilen, insofern die fragliche Bestimmung einen Behandlungsunterschied einführe zwischen zwei Kategorien von Personen, die durch Einreichen einer Nichtigkeitsklage beim Staatsrat gegen eine Entscheidung des Gemeindekollegiums zur Erteilung einer vom Sektorenplan abweichenden Städtebaugenehmigung in Anwendung von Artikel 112 des WGBRSE die Rechtmässigkeit der vom Sektorenplan abweichenden Entscheidung des beauftragten Beamten hinsichtlich der Artikel 112 und 114 des WGBRSE anfechten: einerseits den Personen, die mit einer ausdrücklichen Entscheidung des beauftragten Beamten, die innerhalb von fünfunddreissig Tagen nach dem Abweichungsantrag des Gemeindekollegiums zugesandt worden sei, konfrontiert seien, und andererseits denjenigen, die mit einer als befürwortend geltenden Entscheidung konfrontiert seien, weil der beauftragte Beamten innerhalb dieser Frist keine Entscheidung zugesandt habe.

Vermits de in het geding zijnde bepaling strijdig werd geacht met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet doordat zij van toepassing was op de rechthebbende die een kind van Belgische nationaliteit ten laste heeft, moet zij eveneens strijdig worden geacht met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in samenhang gelezen met de artikelen 18 en 20 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, doordat zij van toepassing is op de rechthebbende die een kind ten laste heeft dat het burgerschap van de Unie bezit.
Da die fragliche Bestimmung für im Widerspruch zu den Artikeln 10 und 11 der Verfassung stehend angesehen wurde, indem sie auf Bezugsberechtigte anwendbar war, die ein Kind belgischer Staatsangehörigkeit zu ihren Lasten haben, ist sie ebenfalls als im Widerspruch zu den Artikeln 10 und 11 der Verfassung in Verbindung mit den Artikeln 18 und 20 des Vertrags über die Arbeitsweise der Europäischen Union stehend anzusehen, indem sie auf Bezugsberechtigte anwendbar ist, die ein Kind zu ihren Lasten haben, das Unionsbürger ist.

De Ministerraad betwist het belang van de verzoekende partij omdat de vernietiging van de in het geding zijnde bepaling tot gevolg zou hebben dat elke wettelijke grondslag voor het gunstigere belastingtarief van 10 pct. dat zij wenst te genieten, zal verdwijnen en omdat het tarief van 16,5 pct. dat voor haar nadelig zou zijn, op haar toepasselijk zou blijven op grond van artikel 171, 4°, g), van het WIB 1992, dat niet werd gewijzigd en bijgevolg niet meer het voorwerp kan zijn van een beroep tot vernietiging.
Der Ministerrat stellt das Interesse der klagenden Partei in Abrede, weil die Nichtigerklärung der angefochtenen Bestimmung zur Folge haben würde, jegliche gesetzliche Grundlage für den günstigeren Steuersatz von zehn Prozent, in deren Genuss sie angeblich zu gelangen wünsche, aufzuheben, und der für sie ungünstige Steuersatz von 16,5 Prozent weiterhin auf sie angewandt werde auf der Grundlage von Artikel 171 Nr. 4 Buchstabe g) des EStGB 1992, der nicht abgeändert worden sei und folglich nicht mehr Gegenstand einer Nichtigkeitsklage sein könne.