Traduction de «geen misdrijf vormen » (Néerlandais → Allemand) :

Deze schorsing, waarin is voorzien in artikel 3, lid 4, van de overeenkomst, maakt aanhouding en overlevering mogelijk voor feiten die geen misdrijf vormen in beide betrokken landen.
Durch diesen Wegfall gemäß Artikel 3 Absatz 4 des Übereinkommens ist eine Festnahme und Übergabe aufgrund von Handlungen möglich, die nicht in beiden betroffenen Ländern eine Straftat darstellen.

Daarentegen, wanneer de politiediensten geen redenen hebben om een persoon ervan te verdenken het misdrijf te hebben gepleegd met betrekking tot hetwelk zij een onderzoek voeren, vormen de spontane bekentenissen van die persoon, terwijl die geen bijstand van een advocaat had genoten, geen aantasting van de rechten die hij haalt uit artikel 6 van het Verdrag (EHRM, 19 januari 2012, Smolik t. Oekraïne, §§ 54-55).
Wenn hingegen die Polizeidienste keinen Anlass haben, eine Person zu verdächtigen, die Straftat begangen zu haben, in der sie ermitteln, stellen die spontanen Geständnisse dieser Person, obwohl sie nicht den Beistand durch einen Rechtsanwalt erhalten hat, keine Verletzung der Rechte dar, die sie aufgrund von Artikel 6 der Konvention besitzt (EuGHMR, 19. Januar 2012, Smolik gegen Ukraine, §§ 54-55).

- de veroordeelde mag geen gevaar voor de openbare orde vormen (Duitsland), of "er mogen geen contra-indicaties bestaan die een ernstig risico inhouden voor de maatschappij" (België); bij de beoordeling van deze voorwaarde wordt rekening gehouden met de volgende criteria: de mogelijkheid tot reclassering van de veroordeelde (België), de persoonlijkheid van de veroordeelde (België, Duitsland), het gedrag van de veroordeelde tijdens de detentie (België, Spanje Finland, Griekenland, Italië), het risico op het plegen van nieuwe strafbare feiten (België, Duitsland), de houding van de veroordeelde tegenover de slachtoffers (België), de ernst van het misdrijf (Duitsland).
-Der Verurteilte darf keine Gefahr für die Öffentlichkeit darstellen (Deutschland) bzw. es dürfen keine Anzeichen für eine wesentliche Gefährdung der Gesellschaft vorliegen (Belgien). Diese Bedingung wird unter Berücksichtigung folgender Kriterien bewertet: Möglichkeiten der Wiedereingliederung des Verurteilten (Belgien), Persönlichkeit des Verurteilten (Belgien, Deutschland), Verhalten des Verurteilten während der Haft (Belgien, Spanien, Finnland, Griechenland und Italien), Gefahr der neuerlichen Begehung von Straftaten (Belgien, Deutschland), Verhalten des Verurteilten gegenüber den Opfern (Belgien) und Schwere des Delikts (Deutschland).

De loutere omstandigheid dat bepaalde gedragingen aanleiding kunnen geven tot uit interne controlemechanismen voortvloeiende vormen van « sanctie » - privaatrechtelijke dan wel publiekrechtelijke die niet strafrechtelijk van aard zijn - kan geen verantwoording bieden voor het creëren van verschillen bij het bepalen van de voorwaarden waaronder een gedraging als misdrijf moet worden beschouwd.
Der blosse Umstand, dass bestimmte Verhaltensweisen Anlass zu Formen der « Sanktion » im Rahmen interner Kontrollmechanismen geben können - privatrechtliche oder öffentlich-rechtliche, die nicht strafrechtlicher Art sind -, kann keine Rechtfertigung für die Schaffung von Unterschieden bei der Festlegung der Bedingungen, unter denen ein Verhalten als Straftat zu betrachten ist, bieten.

In tegenstelling met de slachtoffers van een verkeersongeval, die het voorwerp zijn van het arrest nr. 25/95 van het Arbitragehof van 21 maart 1995, ondergaan de personen die schade lijden door een medische fout, door de toepassing van artikel 26 van de voorafgaande titel van het Wetboek van Strafvordering, volgens die partij, geen enkel verschil in behandeling wat de verjaring van hun rechtsvordering betreft, vermits elke medische fout noodzakelijkerwijze een misdrijf van slagen en verwondingen of onopzettelijk doden zou vormen en de burgerlijke rechtsvordering gegrond op een dergelijk misdrijf krachtens het voormelde artikel 26 steeds zou verjaren na vijf jaar.
Im Gegensatz zu den Opfern eines Verkehrsunfalls, auf die sich das Urteil Nr. 25/95 des Schiedshofes vom 21. März 1995 bezöge, erführen die durch einen ärztlichen Fehler geschädigten Personen durch die Anwendung von Artikel 26 des Präliminartitels des Strafprozessgesetzbuches, dieser Partei zufolge, keinen einzigen Behandlungsunterschied in bezug auf die Verjährung ihrer Klage, da jeder ärztliche Fehler notwendigerweise ein Delikt der fahrlässigen Körperverletzung oder der fahrlässigen Tötung darstellen würde und die auf einem solchen Delikt beruhende Zivilklage aufgrund des o.a. Artikels 26 immer nach fünf Jahren verjähren würde.

Het criterium van de « objectieve differentiëring », dat de Ministerraad afleidt uit de verdeling van de bewijslast in de burgerlijke en de strafrechtspleging, doorstaat de analyse niet langer, want het is niet objectiveerbaar (de houding die deze of gene beklaagde vanuit empirisch oogpunt zou kunnen aannemen en de reactie van deze of gene magistraat op die houding kunnen zeker geen objectief en redelijk criterium ter verantwoording van de betwiste discriminatie vormen), en is onwerkdadig, want krachtens artikel 1315 van het Burgerlijk Wetboek en artikel 870 van het Gerechtelijk Wetboek staat het aan het slachtoffer om de fout - die een misdrijf vormt - van diegene die door hem voor het burgerlijk gerecht is opgeroepen, te bewijzen, zodat de verweerder in de burgerlijke rechtsvordering die voor de burgerlijke rechtbank wordt opgeroepen, naar het voorbeeld van de beklaagde die voor het strafgerecht wordt vervolgd, er vanuit wettelijk oogpunt niet toe gehouden is zijn medewerking te verlenen aan de bewijsvoering; indien hij nalaat voor het door het burgerrechtelijk rechtscollege bevolen deskundigenonderzoek te verschijnen, zullen hem de - in voorkomend geval ongunstige - conclusies van de deskundige worden tegengeworpen.
Das Kriterium der « objektiven Unterscheidung », das der Ministerrat aus der Verteilung der Beweislast im Zivil- und Strafverfahren ableite, halte ebenfalls nicht der Analyse stand, da es nicht objektiviert werden könne - die Haltung, die der eine oder andere Angeklagte einnehmen könnte, und die Reaktion des einen oder anderen Magistraten auf diese Haltung könnten gewiss nicht ein Kriterium zur objektiven und vernünftigen Rechtfertigung der strittigen Diskriminierung darstellen - und sei wirkungslos, weil es aufgrund von Artikel 1315 des Zivilgesetzbuches und von Artikel 870 des Gerichtsgesetzbuches dem Opfer obliege, den Fehler - der die Straftat darstelle - desjenigen, den es vor der Zivilgerichtsbarkeit verklagt habe, zu beweisen, so dass wie im Falle eines vor der Strafgerichtsbarkeit verfolgten Angeklagten der Beklagte im Zivilverfahren vor der Zivilgerichtsbarkeit nicht verpflichtet sei, an der Beweiserbringung mitzuarbeiten; wenn er darauf verzichte, zu der von der Zivilgerichtsbarkeit angeordneten Sachverständigenuntersuchung zu erscheinen, würden die Schlussfolgerungen - die gegebenenfalls nachteilig ausfallen würden - des Sachverständigen gegen ihn verwendet.