Traduction de «geloofd dat hij geen misdrijf » (Néerlandais → Allemand) :

« Schendt artikel 4, § 3, van de wet van 19 maart 2017 [tot oprichting van een Begrotingsfonds voor de juridische tweedelijnsbijstand] de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre het de hoven en rechtbanken die een beklaagde wegens een strafrechtelijk misdrijf veroordelen, verplicht om hem eveneens de betaling van de bijdrage aan het Begrotingsfonds voor de juridische tweedelijnsbijstand op te leggen om reden dat hij geen juridische tweedelijnsbijstand geniet, hoewel hij aan de wettelijke voorwaarden voldoet om aanspraak erop te maken, terwijl de rechtzoekenden die, net zoals die beklaagde, aan de wettelijke voorwaarden van de juridische tweedelijnsbijstand voldoen en hem daadwerkelijk genieten, niet tot die bijdrage kunnen worden veroordeeld ?
« Verstößt Artikel 4 § 3 des Gesetzes vom 19. März 2017 [zur Schaffung eines Haushaltsfonds für den weiterführenden juristischen Beistand] gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, indem er die Gerichtshöfe und Gerichte, die einen Angeklagten wegen eines strafrechtlichen Verstoßes verurteilen, dazu verpflichtet, ihm ebenfalls die Zahlung des Beitrags zum Haushaltsfonds für den weiterführenden juristischen Beistand aufzuerlegen, aus dem Grund, weil er keinen weiterführenden juristischen Beistand genießt, obwohl er die gesetzlichen Bedingungen erfüllt, um diesen beanspruchen zu können, während die Rechtsuchenden, die genauso wie dieser Angeklagte die gesetzlichen Bedingungen für den weiterführenden juristischen Beistand erfüllen und diesen tatsächlich genießen, nicht zu diesem Beitrag verurteilt werden können?

Wat vervolgens het criterium met betrekking tot de complexiteit of het belang van de in het geding zijnde aangelegenheden of procedures betreft, lijdt het geen twijfel dat de vervolging van een rechtspersoon moeilijke juridische kwesties kan doen rijzen, met inbegrip van het bepalen zelf of hij strafrechtelijk verantwoordelijk is naast, in voorkomend geval, de natuurlijke personen die het misdrijf feitelijk hebben gepleegd.
Hinsichtlich sodann des Kriteriums in Bezug auf die Komplexität oder die Bedeutsamkeit der in Rede stehenden Angelegenheiten oder Verfahren steht es außer Zweifel, dass die Verfolgung einer juristischen Person heikle juristische Fragen aufwerfen kann, einschließlich der Bestimmung ihrer strafrechtlichen Verantwortlichkeit, gegebenenfalls neben natürlichen Personen, die die Straftat materiell begangen haben.

Snappe, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul, T. Giet en R. Leysen, bijgestaan door de griffier P.-Y. Dutilleux, onder voorzitterschap van voorzitter J. Spreutels, wijst na beraad het volgende arrest : I. Onderwerp van de prejudiciële vraag en rechtspleging Bij vonnis van 16 september 2013 in zake het openbaar ministerie tegen Christophe Briand, waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 30 oktober 2015, heeft de Politierechtbank te Brussel de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schendt artikel 62, § 8 [lees : achtste lid], van de wet van 16 maart 1968 betreffende de politie over het wegverkeer, in zoverre het bepaalt dat het afschrift van de processen-verbaal binnen een termijn van veertien dagen ' aan de overtreders ' en niet ' aan de overtreders en/of aan de houders van de nummerplaat ' moet worden toegezonden, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet wanneer het in die zin wordt geïnterpreteerd dat enkel de processen-verbaal waarvan een afschrift binnen de termijn van veertien dagen vanaf de datum van de vaststelling van het misdrijf werd verstuurd naar de overtreder, zoals een natuurlijke persoon die houder is van de nummerplaat (en die zodoende wordt vermoed de ' overtreder ' te zijn aangezien hij krachtens artikel 67bis van de wet van 16 maart 1968 betreffende de politie over het wegverkeer wordt vermoed de overtreding te hebben begaan) of elke persoon van wie zou worden bevestigd dat hij de overtreder is, de in artikel 62, tweede lid, van de genoemde wet bedoelde bijzondere bewijswaarde hebben, terwijl de processen-verbaal waarvan een afschrift werd verstuurd naar een rechtspersoon die houder is van de nummerplaat, ten aanzien van wie er geen vermoeden van schuld bestaat, die bijzondere bewijswaarde niet zouden hebben ?
Snappe, T. MerckxVan Goey, P. Nihoul, T. Giet und R. Leysen, unter Assistenz des Kanzlers P.-Y. Dutilleux, unter dem Vorsitz des Präsidenten J. Spreutels, erlässt nach Beratung folgenden Entscheid: I. Gegenstand der Vorabentscheidungsfrage und Verfahren In seinem Urteil vom 16. September 2013 in Sachen der Staatsanwaltschaft gegen Christophe Briand, dessen Ausfertigung am 30. Oktober 2015 in der Kanzlei des Gerichtshofes eingegangen ist, hat das Polizeigericht Brüssel folgende Vorabentscheidungsfrage gestellt: « Verstößt Artikel 62 § 8 [zu lesen ist: Absatz 8] des Gesetzes vom 16. März 1968 über die Straßenverkehrspolizei dadurch, dass er bestimmt, dass die Abschrift der Protokolle den ' Zuwiderhandelnden ' und nicht den ' Zuwiderhandelnden und/oder den Inhabern des Nummernschildes ' binnen einer Frist von vierzehn Tagen zuzusenden ist, gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, wenn er dahingehend ausgelegt wird, das nur die Protokolle, von denen eine Abschrift dem Zuwiderhandelnden, und zwar einer natürlichen Person, die Inhaberin des Nummernschildes ist (und dadurch die vermutliche ' Zuwiderhandelnde ', weil aufgrund von Artikel 67bis des Gesetzes vom 16. März 1968 über die Straßenverkehrspolizei davon ausgegangen wird, dass sie den Verstoß begangen hat), oder jeder anderen Person, bei der sich herausstellen würde, dass sie die ' Zuwiderhandelnde ' ist, innerhalb einer Frist von vierzehn Tagen ab dem Datum der Feststellung des Verstoßes zugesandt wurde, die besondere Beweiskraft im Sinne von Artikel 62 Absatz 2 desselben Gesetzes besitzen, während die Protokolle, von denen eine Abschrift einer juristischen Person, die Inhaberin des Nummernschildes ist, der gegenüber keine Schuldvermutung vorliegt, zugesandt wurde, nicht diese besondere Beweiskraft besitzen würden?

Uit wat voorafgaat vloeit voort dat het door de verwijzende rechter vermelde verschil in behandeling, die in de vraag zelf daaraan toevoegt dat het orgaan dat voor hem verschijnt « rekening houdend met de toenmalige feitelijke elementen waarvan hij kennis had, te goeder trouw heeft geloofd dat hij geen misdrijf beging », niet voortvloeit uit de artikelen 1382 en 1383 van het Burgerlijk Wetboek maar uit de toepassing die daarvan op de organen van vennootschappen wordt gemaakt krachtens beginselen en regels die vreemd zijn aan die artikelen en in feitelijke omstandigheden die door de feitenrechter en niet door het Hof dienen te worden beoordeeld.
Aus den vorstehenden Erwägungen ergibt sich, dass der vom vorlegenden Richter angeführte Behandlungsunterschied, wobei dieser in der Frage selbst hinzufügt, dass das vor ihm erschienene Organ « unter Berücksichtigung der damaligen faktischen Gegebenheiten, von denen es in Kenntnis war, gutgläubig geglaubt hat, es beginge keine Straftat », sich nicht aus den Artikeln 1382 und 1383 des Zivilgesetzbuches, sondern aus deren Anwendung auf die Gesellschaftsorgane aufgrund von Grundsätzen und Regeln, die nicht mit diesen Artikeln zusammenhängen, und unter faktischen Umständen, über die der Tatrichter und nicht der Hof zu befinden hat, ergibt.

« Schenden de artikelen 1382 en 1383 van het Burgerlijk Wetboek, in die zin geïnterpreteerd dat zij het mogelijk zouden maken dat het orgaan van een rechtspersoon persoonlijk ertoe wordt veroordeeld de schade te herstellen die voortvloeit uit een door dat orgaan begane strafrechtelijke fout terwijl het, rekening houdend met de toenmalige feitelijke elementen waarvan het kennis had, te goeder trouw heeft geloofd dat het geen misdrijf beging, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre, op grond van diezelfde bepalingen, het orgaan van een rechtspersoon niet persoonlijk kan worden veroordeeld tot het herstel van de schade die werd berokkend ten gevolge van een niet als strafrechtelijk gekwalificeerde, burgerrechtelijke fout die het in die hoedanigheid zou hebben begaan ?
« Verstossen die Artikel 1382 und 1383 des Zivilgesetzbuches, dahingehend ausgelegt, dass sie es ermöglichen würden, dass das Organ einer juristischen Person persönlich dazu verurteilt wird, den Schaden wiedergutzumachen, der aus einem von diesem Organ begangenen strafrechtlichen Fehler folgt, während es unter Berücksichtigung der damaligen faktischen Gegebenheiten, von denen es in Kenntnis war, gutgläubig geglaubt hat, es beginge keine Straftat, gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, insofern das Organ einer juristischen Person aufgrund derselben Bestimmungen nicht persönlich zur Wiedergutmachung des Schadens infolge eines nicht als strafrechtlich qualifizierten zivilrechtlichen Fehlers, den es in dieser Eigenschaft begangen hätte, verurteilt werden kann?

De verwijzende rechter stelt aan het Hof de vraag of « de artikelen 1382 en 1383 van het Burgerlijk Wetboek, in die zin geïnterpreteerd dat zij het mogelijk zouden maken dat het orgaan van een rechtspersoon persoonlijk ertoe wordt veroordeeld de schade te herstellen die voortvloeit uit een door dat orgaan begane strafrechtelijke fout terwijl het, rekening houdend met de toenmalige feitelijke elementen waarvan het kennis had, te goeder trouw heeft geloofd dat het geen misdrijf beging, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet [schenden] in zoverre, op grond van diezelfde bepalingen, het orgaan van een rechtspersoon niet persoonlijk kan worden veroordeeld tot het herstel van de schade die werd berokkend ten gevolge van een niet als strafrechtelijk gekwalificeerde, burgerrechtelijke fout die het in die hoedanigheid zou hebben begaan ».
Der vorlegende Richter fragt den Hof, ob « die Artikel 1382 und 1383 des Zivilgesetzbuches, dahingehend ausgelegt, dass sie es ermöglichen würden, dass das Organ einer juristischen Person persönlich dazu verurteilt wird, den Schaden wiedergutzumachen, der aus einem von diesem Organ begangenen strafrechtlichen Fehler folgt, während es unter Berücksichtigung der damaligen faktischen Gegebenheiten, von denen es in Kenntnis war, gutgläubig geglaubt hat, es beginge keine Straftat, gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung [verstossen], insofern das Organ einer juristischen Person aufgrund derselben Bestimmungen nicht persönlich zur Wiedergutmachung des Schadens infolge eines nicht als strafrechtlich qualifizierten zivilrechtlichen Fehlers, den es in dieser Eigenschaft begangen hätte, verurteilt werden kann ».

« Schenden de artikelen 1382 en 1383 van het Burgerlijk Wetboek, in die zin geïnterpreteerd dat zij het mogelijk zouden maken dat het orgaan van een rechtspersoon persoonlijk ertoe wordt veroordeeld de schade te herstellen die voortvloeit uit een door dat orgaan begane strafrechtelijke fout terwijl het, rekening houdend met de toenmalige feitelijke elementen waarvan het kennis had, te goeder trouw heeft geloofd dat het geen misdrijf beging, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre, op grond van diezelfde bepalingen, het orgaan van een rechtspersoon niet persoonlijk kan worden veroordeeld tot het herstel van de schade die werd berokkend ten gevolge van een niet als strafrechterlijk gekwalificeerde, burgerrechtelijke fout die het in die hoedanigheid zou hebben begaan ?
« Verstossen die Artikel 1382 und 1383 des Zivilgesetzbuches, dahingehend ausgelegt, dass sie es ermöglichen würden, dass das Organ einer juristischen Person persönlich dazu verurteilt wird, den Schaden wiedergutzumachen, der aus einem von diesem Organ begangenen strafrechtlichen Fehler folgt, während es unter Berücksichtigung der damaligen faktischen Gegebenheiten, von denen es in Kenntnis war, gutgläubig geglaubt hat, es beginge keine Straftat, gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, insofern das Organ einer juristischen Person aufgrund derselben Bestimmungen nicht persönlich zur Wiedergutmachung des Schadens infolge eines nicht als strafrechtlich qualifizierten zivilrechtlichen Fehlers, den es in dieser Eigenschaft begangen hätte, verurteilt werden kann?

Last but not least, kon het mogelijke verlies van het mandaat van lid van het Europees Parlement (volgens de Poolse wet betreffende de verkiezingen voor het Europees Parlement verliest de heer Tomczak zijn zetel als hij veroordeeld worden voor het misdrijf waarvan hij wordt beschuldigd) niet worden voorzien op het tijdstip van de aanklacht tegen de heer Tomczak (omdat hij op dat moment lid was van de Sejm en de wet betreffende de leden van het nationale parlement geen bepalingen bevat die in dergelijke gevallen tot verlies van het lidmaatschap leidt).
Schließlich konnte die mögliche Folge, das Mandat eines Mitglieds des Europäischen Parlaments zu verlieren (gemäß dem polnischen Gesetz zu den Wahlen zum Europäischen Parlament wird Witold Tomczak seinen Sitz verlieren, wenn er der Verübung der ihm zur Last gelegten Straftat für schuldig befunden wird), zu dem Zeitpunkt, als Klage gegen Witold Tomczak erhoben wurde, nicht in Betracht gezogen werden (da er zu diesem Zeitpunkt Mitglied des Sejm war und das einschlägige Gesetz über die Mitglieder des nationalen Parlaments keine Bestimmungen für einen Ausschluss unter diesen Bedingungen enthält).

Art. 3. § 1. De arts die euthanasie toepast, pleegt geen misdrijf wanneer hij er zich van verzekerd heeft dat :
Art. 3. § 1. Ein Arzt, der Sterbehilfe leistet, begeht keine Straftat, wenn er sich vergewissert hat:

4. is van mening dat gemeenschappelijke minimumnormen voor procedurele waarborgen voor verdachten in strafzaken in de Europese Unie moeten garanderen dat eenieder die zich op het grondgebied van een lidstaat bevindt ongeacht zijn nationaliteit en situatie het recht heeft om bijgestaan en vertegenwoordigd te worden door een advocaat en/of procureur vanaf het moment dat hij als verdachte van betrokkenheid bij een misdrijf door een hiertoe bevoegde overheidsinstantie wordt aangehouden, in hechtenis wordt genomen of wordt beschuldigd van een misdrijf, en dat deze bijstand of vertegenwoordiging gratis moet zijn indien de in staat van beschuldiging gestelde of verdachte betroffene geen middelen heeft en het belang van justitie dit vereist; is van mening dat het recht op rechtsbijstand in elke fase en instantie van de procedure dient te omvatten: de absolute vertrouwelijkheid van het verkeer tussen de verdachte en diens raadsman, de aanwezigheid van de raadsman bij elke ondervraging van de verdachte, het recht van de raadsman om vragen te stellen aan hetzij de verdachte hetzij eventuele getuigen, en het recht van de raadsman om ontlastend bewijs aan te dragen;
4. äußert seine Überzeugung, dass eine gemeinsame Mindestnorm für Verfahrensgarantien von Verdächtigen und Angeklagten in Strafprozessen in der Union sicherstellen muss, dass jede Person, die sich im Gebiet eines Mitgliedstaats aufhält, unabhängig von ihrer Staatsangehörigkeit oder ihrer Lage das Recht hat, durch einen Rechtsanwalt und/oder gegebenenfalls durch einen Prozessvertreter (eine in diesem Bereich tätige Person, die in Spanien, Frankreich und Portugal vor Gericht die Angeklagten vertritt) ab dem Zeitpunkt verteidigt und vertreten zu werden, zu dem sie als Verdächtiger einer Straftat von einer hierzu befugten öffentlichen Justiz- oder Polizeibehörde verhaftet, festgenommen oder förmlich einer Straftat beschuldigt wird, und dass diese Verteidigung oder Vertretung unentgeltlich zu erfolgen hat, falls der Angeklagte oder Verdächtige nicht über die Mittel zur Bezahlung verfügt und soweit dies im Interesse der Rechtspflege erforderlich ist; die technische Verteidigung von Verdächtigen oder Angeklagten ist zu jedem Zeitpunkt und in jeder Phase eines Strafverfahrens obligatorisch und unverzichtbar; ist der Auffassung, dass der Anspruch auf Rechtsbeistand auf allen Stufen und in jedem Stadium des Verfahrens die unbedingte Vertraulichkeit der Kommunikation zwischen dem Verteidiger und dem Verdächtigen/Angeklagten, die Anwesenheit des Verteidigers bei jedem Verhör des Verdächtigen/Angeklagten und das Recht des Verteidigers, sowohl dem Verdächtigen bzw. Angeklagten als auch etwaigen Zeugen Fragen zu stellen, sowie das Recht des Verteidigers, Entlastungsbeweise vorzubringen, umfassen muss;