Vertaling van "niet langer europees " (Nederlands → Duits) :

TERMINOLOGIE

het niet langer in de balans opnemen | het niet langer in de balans verwerken | verwijdering uit de balans
Ausbuchung

niet langer polymeer | NLP [Abbr.]
Nicht-länger-Polymer | NLP [Abbr.]

Het in dit document vervatte juridisch advies is beschermd krachtens artikel 4, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1049/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 30 mei 2001 inzake de toegang van het publiek tot documenten van het Europees Parlement, de Raad en de Commissie. De Raad van de Europese Unie heeft dit advies niet voor het publiek beschikbaar gesteld en behoudt zich voor al zijn rechten te doen gelden in geval van openbaarmaking waarvoor geen toestemming is verleend.
Die in diesem Dokument enthaltene Rechtsberatung unterliegt dem Schutz nach Artikel 4 Absatz 2 der Verordnung (EG) Nr. 1049/2001 des Europäischen Parlaments und des Rates vom 30. Mai 2001 über den Zugang der Öffentlichkeit zu Dokumenten des Europäischen Parlaments, des Rates und der Kommission und ist vom Rat der Europäischen Union nicht für die Öffentlichkeit freigegeben worden. Der Rat behält sich vor, im Falle einer unerlaubten Veröffentlichung seine Rechte geltend zu machen.

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Banken zullen niet langer "Europees bij leven, maar nationaal bij overlijden zijn", aangezien zij onder toezicht zullen staan van een echt Europees mechanisme en elk faillissement eveneens door een echt Europees mechanisme zal worden beheerd.
„Europäisch leben, national sterben“. Dies wird für Banken nicht mehr gelten, da sie nun einem echten europäischen Aufsichtsmechanismus unterliegen und jede Insolvenz im Rahmen eines echten europäischen Mechanismus verwaltet wird.

Er komt een gemeenschappelijke (maar facultatieve) regeling inzake overeenkomstenrecht die voor alle 27 lidstaten identiek is, zodat handelaren niet langer hoeven te worstelen met de onzekerheden die het gevolg zijn van het moeten omgaan met meerdere nationale regelingen inzake overeenkomsten; volgens een vandaag bekend gemaakte Eurobarometer, verklaarde 71% van de Europese ondernemingen dat zij zo mogelijk één enkel Europees overeenkomstenrecht zouden toepassen voor alle grensoverschrijdende verkopen aan consumenten uit andere EU-landen.
Eine gemeinsame (jedoch fakultative) Kaufrechtsregelung, die für alle 27 Mitgliedstaaten identisch ist, so dass Unternehmen nicht mehr den Unwägbarkeiten ausgesetzt sind, die sich aus den verschiedenen Vertragssystemen der Mitgliedstaaten ergeben: Dem aktuellen Eurobarometer zufolge würden sich 71 % der europäischen Unternehmen beim grenzübergreifenden Verkauf an Verbraucher aus anderen EU-Ländern gegebenenfalls für das einheitliche europäische Vertragsrecht entscheiden.

3. « Schendt artikel 136 van het Wetboek van strafvordering, in samenhang gelezen met artikel 235bis van het Wetboek van strafvordering en de artikelen 6.1 en 13 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden, het gelijkheidsbeginsel (artikelen 10 en 11 van de Grondwet), doordat het de aanhangigmaking bij de Kamer van Inbeschuldigingstelling van een onderzoek dat langer duurt dan een jaar slechts mogelijk maakt voor gerechtelijke onderzoeken doch niet voor opsporingsonderzoeken, waardoor de procedurele sanctie voorzien in artikel 235bis van het Wetboek van strafvordering (met name het uitspreken van de nietigheid van de handeling die door de onregelmatigheid is aangetast en van een deel of het geheel van de erop volgende rechtspleging als daartoe grond bestaat) wel kan worden toegepast in geval van de overschrijding van de redelijke termijn in een gerechtelijk onderzoek (dit op basis van artikel 235bis van het Wetboek van strafvordering in samenhang gelezen met de vernoemde artikelen 6.1 en 13 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden, zoals geïnterpreteerd door de recente rechtspraak) maar niet kan worden toegepast in geval van de overschrijding van de redelijke termijn in een opsporingsonderzoek ?
3. « Verstösst Artikel 136 des Strafprozessgesetzbuches in Verbindung mit Artikel 235bis des Strafprozessgesetzbuches und den Artikeln 6 Absatz 1 und 13 der Europäischen Menschenrechtskonvention gegen den Gleichheitsgrundsatz (Artikel 10 und 11 der Verfassung), indem er die Befassung der Anklagekammer mit einer Untersuchung, die länger als ein Jahr dauert, nur für gerichtliche Untersuchungen, jedoch nicht für Ermittlungen ermöglicht, wodurch die in Artikel 235bis des Strafprozessgesetzbuches vorgesehene Verfahrenssanktion (d.h. das Aussprechen der Nichtigkeit einer von einer Unregelmässigkeit betroffenen Handlung und eines Teils oder der Gesamtheit des darauf folgenden Verfahrens, wenn es Anlass dazu gibt) bei Uberschreitung der angemessenen Frist in einer gerichtlichen Untersuchung wohl angewandt werden kann (und zwar aufgrund von Artikel 235bis des Strafprozessgesetzbuches in Verbindung mit den vorerwähnten Artikeln 6 Absatz 1 und 13 der Europäischen Menschenrechtskonvention, gemäss der Auslegung durch die neuere Rechtsprechung), nicht aber bei Uberschreitung der angemessenen Frist in einer Ermittlung?

« Schendt artikel 30bis, §§ 3 en 4, van de wet van 27 juni 1969 tot herziening van de besluitwet van 28 december 1944 betreffende de maatschappelijke zekerheid der arbeiders, in de versie ervan die van toepassing was na de wijziging ervan bij het koninklijk besluit van 26 december 1998 (met inwerkingtreding op 1 januari 1999) en vóór de wijziging ervan bij de artikelen 55 en 56 van de programmawet van 27 april 2007, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, afzonderlijk of in onderlinge samenhang gelezen, in zoverre het de beginselen van gelijkheid en niet-discriminatie zou verbreken tussen twee groepen van opdrachtgevers die oorspronkelijk onderworpen waren aan dezelfde verplichtingen die hun werden opgelegd bij artikel 30bis, §§ 3 en 4, van de voormelde wet naar gelang van de keuze van de door hen aangestelde dienstverrichters die werken dienden uit te voeren bedoeld in het koninklijk besluit van 5 oktober 1978 waarbij de werkzaamheden worden vastgesteld waarop de bepalingen van artikel 30bis van toepassing zijn, waarbij de eerste groep die wordt vertegenwoordigd door de in België gevestigde opdrachtgevers die een niet in België geregistreerde buitenlandse medecontractant kiezen, te zijnen bate het voordeel van het absolute gezag van gewijsde kan aanvoeren van het arrest inzake niet-nakoming uitgesproken op 9 november 2006 door het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen (Jur., 2006, p. 10653), dat België heeft veroordeeld wegens schending van de verplichtingen waartoe het gehouden is krachtens het in de artikelen 49 en 50 van het EG-Verdrag verankerde beginsel van het vrije verkeer van dienstverrichters dat toepasbaar is in de Belgische interne rechtsorde, waarbij kan worden besloten dat artikel 30bis, §§ 3 en 4, van de wet van 27 juni 1969 (onder voorbehoud evenwel van de restrictieve afwijkingsregeling bepaald in artikel 30bis, § 4, vierde lid, van de wet van 27 juni 1969) niet in overeenstemming is met het Europees recht, rekening houdend met het onderhav ...
« Verstösst Artikel 30bis §§ 3 und 4 des Gesetzes vom 27. Juni 1969 zur Revision des Erlassgesetzes vom 28. Dezember 1944 über die soziale Sicherheit der Arbeitnehmer in der nach seiner Abänderung durch den königlichen Erlass vom 26. Dezember 1998 (mit Wirkung vom 1. Januar 1999) und vor seiner Abänderung durch die Artikel 55 und 56 des Programmgesetzes vom 27. April 2007 anwendbaren Fassung gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, einzeln oder in Verbindung miteinander, insofern er die Grundsätze der Gleichheit und Nichtdiskriminierung zwischen zwei Gruppen von Auftraggebern und Bauherren, die ursprünglich den gleichen, durch Artikel 30bis §§ 3 und 4 des vorerwähnten Gesetzes ihnen auferlegten Verpflichtungen unterlagen, je nach der Wahl der von ihnen eingesetzten Dienstleister, die mit der Durchführung von Arbeiten im Sinne des königlichen Erlasses vom 5. Oktober 1978, in dem die den Bestimmungen von Artikel 30bis unterliegenden Tätigkeiten festgelegt werden, beauftragt worden sind, verletzen würde, wobei die eine Gruppe, die durch die in Belgien ansässigen Auftraggeber und Bauherren vertreten wird, welche einen nicht in Belgien registrierten ausländischen Vertragspartner wählen, zu ihren Gunsten die absolute Rechtskraft des am 9. November 2006 in Sachen Vertragsverletzung vom Gerichtshof der Europäischen Gemeinschaften verkündeten Urteils (Slg., 2006, S. 10653) in Anspruch nehmen kann, mit dem Belgien wegen der Verletzung der aufgrund des in den Artikeln 49 und 50 des EG-Vertrags verankerten, in der innerstaatlichen belgischen Rechtsordnung anwendbaren Grundsatzes des freien Dienstleistungsverkehrs ihm obliegenden Verpflichtungen verurteilt wurde, wodurch auf Unvereinbarkeit von Artikel 30bis §§ 3 und 4 des Gesetzes vom 27. Juni 1969 (jedoch vorbehaltlich der in Artikel 30bis § 4 Absatz 4 des Gesetzes vom 27. Juni 1969 vorgesehenen restriktiven Abweichungsregelung) mit dem europäischen Recht zu schliessen ist, und zwar in Anbetracht des vorliegenden Auslandsbe ...

« Schendt artikel 30bis, § 1, van de wet van 27 juni 1969 tot herziening van de besluitwet van 28 december 1944 betreffende de maatschappelijke zekerheid der arbeiders, in de versie ervan die van toepassing was vóór de wijziging ervan bij artikel 1 van het koninklijk besluit van 26 december 1998, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, afzonderlijk of in onderlinge samenhang gelezen, in zoverre het de beginselen van gelijkheid en niet-discriminatie zou verbreken tussen twee groepen van opdrachtgevers die oorspronkelijk onderworpen waren aan dezelfde verplichtingen die hun werden opgelegd bij artikel 30bis, § 1, van de voormelde wet naar gelang van de keuze van de door hen aangestelde dienstverrichters die de werken dienden uit te voeren bedoeld in het koninklijk besluit van 5 oktober 1978 waarbij de werkzaamheden worden vastgesteld waarop de bepalingen van artikel 30bis van toepassing zijn, waarbij de eerste groep die wordt vertegenwoordigd door de in België gevestigde opdrachtgevers die een niet in België geregistreerde buitenlandse medecontractant kiezen, te zijnen bate het voordeel van het absolute gezag van gewijsde kan aanvoeren van het arrest inzake niet-nakoming uitgesproken op 9 november 2006 door het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen (Jur., 2006, p. 10653), dat België heeft veroordeeld wegens schending van de verplichtingen waartoe het gehouden is krachtens het in de artikelen 49 en 50 van het EG-Verdrag verankerde beginsel van het vrije verkeer van dienstverrichters dat toepasbaar is in de Belgische interne rechtsorde, waarbij kan worden besloten dat artikel 30bis, § 1, van de wet van 27 juni 1969 niet in overeenstemming is met het Europees recht, rekening houdend met het onderhavige vreemdelingschap, een situatie die ertoe zou leiden dat de vertegenwoordigers van de eerste groep zich uiteindelijk zouden kunnen vrijstellen van de hun bij artikel 30bis, § 1, van de wet van 27 juni 1969 opgelegde verplichtingen en sancties, terwijl de in België ...
« Verstösst Artikel 30bis § 1 des Gesetzes vom 27. Juni 1969 zur Revision des Erlassgesetzes vom 28. Dezember 1944 über die soziale Sicherheit der Arbeitnehmer in der vor seiner Abänderung durch Artikel 1 des königlichen Erlasses vom 26. Dezember 1998 anwendbaren Fassung gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, einzeln oder in Verbindung miteinander, insofern er die Grundsätze der Gleichheit und Nichtdiskriminierung zwischen zwei Gruppen von Auftraggebern und Bauherren, die ursprünglich den gleichen, durch Artikel 30bis § 1 des vorerwähnten Gesetzes ihnen auferlegten Verpflichtungen unterlagen, je nach der Wahl der von ihnen eingesetzten Dienstleister, die mit der Durchführung der Arbeiten im Sinne des königlichen Erlasses vom 5. Oktober 1978, in dem die den Bestimmungen von Artikel 30bis unterliegenden Tätigkeiten festgelegt werden, beauftragt worden sind, verletzen würde, wobei die eine Gruppe, die durch die in Belgien ansässigen Auftraggeber und Bauherren vertreten wird, welche einen nicht in Belgien registrierten ausländischen Vertragspartner wählen, zu ihren Gunsten die absolute Rechtskraft des am 9. November 2006 in Sachen Vertragsverletzung vom Gerichtshof der Europäischen Gemeinschaften verkündeten Urteils (Slg., 2006, S. 10653) in Anspruch nehmen kann, mit dem Belgien wegen der Verletzung der aufgrund des in den Artikeln 49 und 50 des EG-Vertrags verankerten, in der innerstaatlichen belgischen Rechtsordnung anwendbaren Grundsatzes des freien Dienstleistungsverkehrs ihm obliegenden Verpflichtungen verurteilt wurde, wodurch auf Unvereinbarkeit von Artikel 30bis § 1 des Gesetzes vom 27. Juni 1969 mit dem europäischen Recht zu schliessen ist, und zwar in Anbetracht des vorliegenden Auslandsbezugs, wobei diese Situation dazu führen würde, dass die Vertreter der ersten Gruppe sich letztendlich den durch Artikel 30bis § 1 des Gesetzes vom 27. Juni 1969 ihnen auferlegten Verpflichtungen und Sanktionen entziehen könnten, während ein in Belgien ansässiger Auftragg ...

België heeft de verplichtingen aanvaard die voortvloeien uit artikel 12 van het herziene Europees Sociaal Handvest dat nagenoeg dezelfde inhoud heeft als artikel 12 van het Europees Sociaal Handvest, zodat laatstgenoemde bepaling niet langer van toepassing is op België.
Belgien hat jedoch die Verpflichtungen angenommen, die sich aus Artikel 12 der Revidierten Europäischen Sozialcharta ergeben, der fast den gleichen Inhalt wie Artikel 12 der Europäischen Sozialcharta aufweist, so dass die letztgenannte Bestimmung nicht mehr auf Belgien Anwendung findet.

de "opt-out"-bepaling wordt als een uitzondering beschouwd, en de werkweek van maximaal 48 uur is de algemene regel in de EU; de mogelijkheid om de "opt-out"-bepaling toe te passen moet worden opgenomen in de collectieve overeenkomst, het akkoord tussen de sociale partners of in de nationale wetgeving; werkgevers en werknemers moeten andere flexibiliteitsbepalingen overwegen, zoals een langere referentieperiode voor het berekenen van de arbeidstijd, vooraleer gebruik wordt gemaakt van de "opt-out"-bepaling; een lidstaat kan niet tegelijk gebruik maken van zowel de langere referentieperiode als de "opt-out"-bepaling; een werknemer die weigert om langer dan de gemiddelde arbeidstijd te werken, mag daar geen nadelige gevolgen van ondervinden; een bij het begin van de arbeidsovereenkomst ondertekende instemming is ongeldig; voor werknemers die instemmen met de "opt-out"-bepaling wordt een limiet voor de wekelijkse arbeidstijd vastgesteld; de nationale autoriteiten moeten voor follow-up zorgen; op Europees niveau moet een specifieke evaluatie worden verricht van de bepalingen betreffende de "opt-out" en de toepassing van langere referentieperioden; op basis van voornoemde evaluatie kan de Commissie indien nodig een voorstel tot herziening van de richtlijn indienen.
Die Opt-out-Klausel wäre als Ausnahme zu betrachten; als allgemeine Regel sollte in der EU gelten, dass die Wochenarbeitszeit höchstens 48 Stunden beträgt. Die Opt-out-Regelung ist im Wege von Tarifverträgen, Vereinbarungen zwischen den Sozialpartnern oder einzelstaatlichen Rechtsvorschriften umzusetzen. Vor Inanspruchnahme der Opt-out-Regelung müssen Arbeitgeber und Arbeitnehmer andere Flexibilitätsbestimmungen in Erwägung ziehen, beispielsweise den längeren Bezugszeitraum bei der Berechnung der Arbeitszeit. In den Mitgliedstaaten könnte nicht sowohl der längere Bezugszeitraum als auch die Opt-out-Klausel angewandt werden. Lehnt es ein Arbeitnehmer ab, länger als die Durchschnittsarbeitszeit zu arbeiten, so darf ihm daraus kein Nachteil entstehen.

14. Betreffende artikel 103, lid 2, van het ontwerp geeft de Raad in overweging om de tweede zin als volgt te redigeren: "Behalve wanneer de betalingstermijn niet uitdrukkelijk is bepaald in de contracten die vallen onder Richtlijn 2000/35/EG van het Europees Parlement en de Raad van 29 juni 2000 betreffende bestrijding van betalingsachterstand bij handelstransacties , mag deze goedkeuringstermijn niet langer zijn dan:".
Zu Artikel 103 des Entwurfs schlägt der Rat für Absatz 2 Satz 2 folgende Fassung vor: "Mit Ausnahme der Fälle, in denen die Zahlungsfrist nicht in den unter die Richtlinie 2000/35/EG des Europäischen Parlaments und des Rates vom 29. Juni 2000 zur Bekämpfung von Zahlungsverzug im Geschäftsverkehr fallenden Verträgen gesondert festgelegt wird, beträgt die Höchstdauer der Genehmigungsfrist".

In de richtlijn wordt een minimumgrens van 20 % vastgesteld, die moet worden overschreden wil deze Lid-Staat, onverminderd de maatregelen die hij kan treffen om de integratie van de niet uit het land afkomstige burgers van de Unie te stimuleren, afwijkende bepalingen kunnen vaststellen die niet verder mogen gaan dan de eis van : - een minimumverblijfsduur in het land waar de verkiezing plaatsvindt die de duur van één zittingsperiode van het Europees Parlement (5 jaar) niet mag overschrijden; - een minimumverblijfsduur om het passief kiesrecht te mogen uitoefenen die niet langer mag zijn dan tweemaal de periode van de zittingsduur van het Europees Parlement (10 jaar).
Die Richtlinie legt eine Schwelle von 20 % fest, die überschritten sein muß, damit ein Mitgliedstaat, unbeschadet der Maßnahmen zur Förderung der Integration von ausländischen Unionsbürgern, Ausnahmeregelungen erlassen kann. Im Rahmen dieser Ausnahmeregelungen darf von den Wahlberechtigten der Gemeinschaft nur verlangt werden, daß sie eine Mindestwohnsitzzeit im Mitgliedstaat des Wahlortes nachweisen: - Zur Ausübung des aktiven Wahlrechts darf diese Mindestwohnsitzzeit nicht länger als die Legislaturperiode des Europäischen Parlaments (fünf Jahre) sein. - Zur Ausübung des passiven Wahlrechts darf diese Zeitspanne nicht das Doppelte der Legislaturperiode des Europäischen Parlaments (zehn Jahre) überschreiten.