De richtlijn die er uiteindelijk uit voortkwam omvatte enkel minimumnormen en gaf veel speelruimte aan de lidstaten via een groot aantal facultatieve bepalingen en verwijzingen naar nationale wetgeving.
Die sich daraus ergebende Richtlinie legte nur Mindeststandards fest und ließ den MS aufgrund vieler „Kannklauseln“ und Verweise auf nationale Bestimmungen großen Freiraum.
