Ik ben nu al een jaar lid van het Europees Parlement en een jaar lang zeg ik steevast hetzelfde: men vaardigt allerlei programma’s uit en neemt voortdurend nieuwe initiatieven, maar men zorgt niet voor de benodigde extra financiële middelen. Het is zelfs “goede” gewoonte om het benodigde geld bij andere verplichtingen weg te halen. Dat is ook gebeurd in het geval van Kosovo, bij de ontwikkeling van de Balkan, de aardbevingen, en nog andere vraagstukken. Ik vraag mij af waarom men de betalingskredieten niet dusdanig vaststelt dat het institutioneel afgesproken maximum van 1,27% van het BBP van de Europese Unie kan worden bereikt.
Warum ist man dann nicht bestrebt, die Zahlungsermächtigungen bis auf die festgelegte Obergrenze von 1,27 % des Bruttoinlandsprodukts der Europäischen Union heraufzusetzen, damit nicht andere Programme geopfert werden müssen? Weshalb übernimmt die Europäische Union einerseits zusätzliche Verpflichtungen und reduziert andererseits die Ausschöpfung der bewilligten Mittel, die sich auf gerade einmal 1,10 % des BIP belaufen?
