Traduction de «veroordeelde houder » (Néerlandais → Allemand) :

TERMINOLOGIE

houder van een spaarbankboekje | houder van een spaarboekje | inlegger van een spaarbankboekje | inlegger van een spaarboekje
Inhaber eines Sparbuchs

houder van een girorekening | houder van een postrekening | rekeninghouder bij de postgiro
Inhaber eines Postscheckkontos

oppositie door houder van ouder merk | verzet door houder van het oudste verkregen recht,van het eerder ingeschreven merk
Widerspruch des Inhabers einer älteren Marke

veroordeelde
Verurteilter

ter beschikking gestelde veroordeelde
überantworteter Verurteilter

vroeger zwaar veroordeelde
Vorbestrafter

vreemdeling die houder is van een geldige door één der Overeenkomstsluitende Partijen afgegeven verblijfstitel
Drittausländer, der Inhaber eines von einer der Vertragsparteien ausgestellten Sichtvermerks ist

identificatie van de houder
Kenndaten des Besitzers

houder
Besitzer

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

In het eenendertigste middel voeren de verzoekende partijen aan dat artikel 15bis van de wet van 26 maart 2003, zoals gewijzigd bij artikel 12 van de wet van 11 februari 2014 (II), een schending inhoudt van artikel 22 van de Grondwet, al dan niet in samenhang gelezen met artikel 8 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, ten aanzien van de persoon die het voorwerp is van een in de bestreden bepaling bedoeld verzoek, doordat, ten eerste, het COIV financiële gegevens kan opvragen bij alle ondernemingen en personen opgesomd in artikel 2 van de wet van 11 januari 1993, indien de informatie ontvangen van de ambtenaar van de Federale Overheidsdienst Financiën ontoereikend is of indien er aanwijzingen zijn waaruit blijkt dat de veroordeelde zich tracht te onttrekken aan de tenuitvoerlegging van de rechterlijke beslissing tot verbeurdverklaring en, ten tweede, het COIV kan vorderen dat de ondernemingen en personen bedoeld in artikel 2 van de wet van 11 januari 1993 de tegoeden en verbintenissen die verbonden zijn aan de bankrekeningen, bankkluizen of financiële instrumenten waarvan de veroordeelde houder, gevolmachtigd of uiteindelijk gerechtigde is, niet meer uit handen mogen geven gedurende een periode die niet langer is dan vijf werkdagen.
Im einunddreißigsten Klagegrund führen die klagenden Parteien an, dass Artikel 15bis des Gesetzes vom 26. März 2003 in der durch Artikel 12 des Gesetzes vom 11. Februar 2014 (II) abgeänderten Fassung einen Verstoß gegen Artikel 22 der Verfassung, gegebenenfalls in Verbindung mit Artikel 8 der Europäischen Menschenrechtskonvention, beinhalte in Bezug auf Personen, die Gegenstand einer Aufforderung im Sinne der angefochtenen Bestimmung seien, indem erstens das ZOSE Finanzdaten bei allen in Artikel 2 des Gesetzes vom 11. Januar 1993 aufgelisteten Unternehmen und Personen anfordern könne, wenn die vom Beamten des Föderalen Öffentlichen Dienstes Finanzen erhaltenen Informationen unzureichend seien oder wenn es Hinweise darauf gebe, dass der Verurteilte sich der Vollstreckung der gerichtlichen Entscheidung zur Einziehung zu entziehen versuche, und zweitens das ZOSE verlangen könne, dass die Unternehmen und Personen im Sinne von Artikel 2 des Gesetzes vom 11. Januar 1993 die Guthaben und Verbindlichkeiten, die mit den Bankkonten, Bankfächern oder Finanzinstrumenten, deren Inhaber, Bevollmächtigter oder wirtschaftlicher Eigentümer der Verurteilte sei, zusammenhingen, nicht mehr aus Händen geben dürften während eines Zeitraums, der nicht länger als fünf Werktage dauern dürfe.

De verwijzende rechter stelt aan het Hof een vraag over de bestaanbaarheid van artikel 38, § 6, van de Wegverkeerswet met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre de categorie van personen die zijn veroordeeld omdat zij een voertuig hebben bestuurd buiten de perken van het rijbewijs waarvan zij houder zijn - overtreding waarin is voorzien in artikel 30, § 2, van dezelfde wet, bedoeld in het voormelde artikel 38, § 6 - op dezelfde wijze wordt behandeld als de categorie van personen die zijn veroordeeld op grond van de andere in dat artikel 38, § 6, vermelde overtredingen, terwijl de eerste categorie, bij een veroordeling wegens een eerste inbreuk, geen verval van het recht tot sturen oploopt, in tegenstelling tot de tweede categorie ten aanzien waarvan die mogelijkheid, minstens facultatief, wel bestaat vanaf de eerste inbreuk.
Der vorlegende Richter stellt dem Gerichtshof eine Frage bezüglich der Vereinbarkeit von Artikel 38 § 6 des Straßenverkehrsgesetzes mit den Artikeln 10 und 11 der Verfassung, insofern die Kategorie von Personen, die verurteilt worden seien, weil sie ein Fahrzeug außerhalb der Grenzen der Fahrerlaubnis, deren Inhaber sie seien, gesteuert hätten - in Artikel 30 § 2 desselben Gesetzes vorgesehener Verstoß, im Sinne des vorerwähnten Artikels 38 § 6 -, auf die gleiche Weise behandelt werde wie die Kategorie von Personen, die aufgrund der anderen in diesem Artikel 38 § 6 angeführten Verstöße verurteilt würden, während der ersten Kategorie bei einer Verurteilung wegen eines ersten Verstoßes kein Fahrverbot auferlegt werde, im Gegensatz zur zweiten Kategorie, für die wohl diese Möglichkeit, zumindest fakultativ, ab dem ersten Verstoß bestehe.

Art. 25. De hotelvergunning mag geschorst of ingetrokken worden : 1° wanneer aan de uitreikingsvoorwaarden niet meer voldaan wordt; 2° wanneer de houder van de hotelvergunning de verplichtingen niet nakomt die hem door de Regering worden opgelegd; 3° wanneer het in artikel 32 bedoelde toezicht geweigerd of belemmerd wordt; 4° wanneer de houder van een vergunning of de persoon belast met het dagelijks beheer van de hotelinrichting door een in kracht van gewijsde gegane rechterlijke uitspraak is veroordeeld wegens één der misdrijven omschreven in Boek II, titel VII, hoofdstukken V, VI en VII, titel VIII, hoofdstukken I, IV en VI en titel IX, hoofdstukken I en II van het Strafwetboek, behalve indien de veroordeling voorwaardelijk is en de betrokkene het voordeel van het uitstel niet verloren heeft.
Art. 25 - Die Hotelgenehmigung kann ausgesetzt oder entzogen werden: 1. wenn den Bedingungen, die ihrer Erteilung zugrunde lagen nicht mehr entsprochen wird; 2. wenn der Inhaber der Hotelgenehmigung den ihm durch die Regierung auferlegten Verpflichtungen nicht nachkommt; 3. bei Verweigerung oder Behinderung der in Artikel 32 vorgesehenen Inspektion; 4. wenn der Inhaber der Genehmigung oder die mit der täglichen Geschäftsführung des Hotelbetriebes beauftragte Person in Belgien oder im Ausland für ein oder mehrere der in Buch II, Titel VII, Kapitel V, VI und VII; Titel VIII, Kapitel I, IV und VI und Titel IX, Kapitel I und II des Strafgesetzbuches vorgesehenen Vergehen rechtskräftig verurteilt wurde, außer wenn das Urteil bedingt war und der Betroffene das Recht auf Strafaufschub nicht verloren hat.

Zo werd de voorwaarde dat werknemers uit derde landen die in de lidstaat van vestiging van hun werkgever reeds houder zijn van een wettige arbeidsovereenkomst, in het ontvangende land in het bezit van een arbeidsvergunning moeten zijn, door het Hof veroordeeld als een voorwaarde die "verder gaat dan wat als noodzakelijke voorwaarde voor het verrichten van diensten kan worden verlangd" (arrest van 9 augustus 1994 in zaak C-43/93, Vander Elst).
So urteilte der Gerichtshof, dass die Anforderung, dass Arbeitnehmer, die bereits im Niederlassungsstaat ihres Arbeitgebers ordnungsgemäß beschäftigt sind, über eine Arbeitserlaubnis im Aufnahmestaat verfügen müssen, über das hinausgehe was als Voraussetzung für die Erbringung von Dienstleistungen gefordert werden könne (Urteil Vander Elst, C-43/93 vom 9. August 1994).

In het arrest nr. 24/2005 van 26 januari 2005 heeft het Hof geoordeeld dat in geval van niet-mededeling van de identiteit van de bestuurder of van de persoon die een voertuig onder zich heeft op het ogenblik van de overtreding, « het, met toepassing van artikel 5 van het Strafwetboek, aan de rechter toekomt ofwel te beslissen wie van de rechtspersoon die houder is van de nummerplaat van het voertuig of van de natuurlijke persoon die is geïdentificeerd als diegene die heeft nagelaten de gevraagde informatie over te zenden, moet worden veroordeeld, ofwel de beide personen te veroordelen » (B.11), door op hen de in het voormelde artikel 29ter bedoelde straffen toe te passen.
Im Urteil Nr. 24/2005 vom 26. Januar 2005 hat der Hof den Standpunkt vertreten, dass es im Falle der Nichtmitteilung der Identität des Fahrers oder der für ein Fahrzeug zum Zeitpunkt der Ubertretung verantwortlichen Person « dem Richter in Anwendung von Artikel 5 des Strafgesetzbuches obliegt zu entscheiden, ob die juristische Person, die im Besitz des Nummernschildes des Fahrzeugs ist, oder die identifizierte natürliche Person, die es unterlassen hat, die angeforderten Informationen zu übermitteln, zu verurteilen ist oder ob die beiden Personen zu verurteilen sind » (B.11), wobei er ihnen die im vorerwähnten Artikel 29ter vorgesehenen Strafen auferlegt.

Uit wat voorafgaat vloeit voort dat de niet-mededeling van de identiteit van de bestuurder of de persoon die verantwoordelijk is voor een voertuig op het ogenblik van de overtreding een gedraging is die kan worden bestraft met de straffen bedoeld in artikel 29ter van de wetten betreffende de politie over het wegverkeer en dat het, met toepassing van artikel 5 van het Strafwetboek, aan de rechter toekomt ofwel te beslissen wie van de rechtspersoon die houder is van de nummerplaat van het voertuig of van de natuurlijke persoon die is geïdentificeerd als diegene die heeft nagelaten de gevraagde informatie over te zenden, moet worden veroordeeld, ofwel de beide personen te veroordelen.
Aus den vorstehenden Erwägungen ergibt sich, dass die Unterlassung der Mitteilung der Identität des Fahrers oder der für ein Fahrzeug verantwortlichen Person, und zwar zum Zeitpunkt der Straftat, ein Verhalten ist, das mit den in Artikel 29ter der Gesetze über die Strassenverkehrspolizei vorgesehenen Strafen geahndet werden kann, und dass es dem Richter in Anwendung von Artikel 5 des Strafgesetzbuches obliegt zu entscheiden, ob die juristische Person, die im Besitz des Nummernschildes des Fahrzeugs ist, oder die identifizierte natürliche Person, die es unterlassen hat, die angeforderten Informationen zu übermitteln, zu verurteilen ist oder ob die beiden Personen zu verurteilen sind.